Er is iets waar ik me mijn leven lang al over verbaas. Waarom is iedereen boven de pakweg vijfentwintig jaar zo godvergeten serieus? Ik herinner dat op een dag de directeur van het allereerste reclamebureau waar ik werkte (geweldige vent trouwens) naar me toe kwam en met tot voorbij zijn haarinplant opgetrokken wenkbrauwen zei: 'Melle, ik heb een sollicitant van nog geen vijfentwintig en die begint in het eerste gesprek dat we voeren over zijn pensioenregeling?!'. Ik was toen negenentwintig en had tot op dat moment werkelijk nog nooit over mijn pensioen nagedacht of over het feit dat er een dag zou komen waarop ik niet meer zou werken en op mijn lauweren zou gaan rusten.
Wat mij betreft mogen we 'serieusheid' best een ziekte noemen. Een paar ziekteverschijnselen zijn: snellere verouderingsverschijnselen, overspanning in talloze spiergroepen, mondhoeken die zich maar zeer mondjesmaat in opwaartse richting bewegen, een nogal selectief gehoor, een wat starre blik, gerichtheid op 'what's in it for me' en heel vaak ook een groot besef van 'waar kan ik op afgerekend worden'. 'Serieusheid' is een zeer besmettelijke ziekte. Helaas heeft het RIVM het niet opgenomen in de lijst van ziekte met epidemische verschijnselen, maar neem van mij aan dat 'serieusheid' daar beslist in thuis hoort.
Bovendien zijn er talloze systemen en structuren die deze nare volksziekte - die zich langzaam maar zeker over heel West-Europa verspreidt - in stand houden. Dan heb ik het vooral over bedrijfs- en organisatieculturen die alles speelsheid, alle creativiteit en inventiviteit structureel wegsaneren. Dan heb ik het ook over de gerichtheid op winstmaximalisatie binnen talloze ondernemingen, nationaal en internationaal. Het vergroten van de shareholder value staat van alles en nog wat in de weg en noopt bijna altijd tot grote serieusheid.
Hoe zou het zijn in deze wereld als veel meer grote ondernemingen het begrip 'play' in hun mission statement zouden opnemen. En dan niet heb ik het niet over de grote sport- of gamesmerken. Daar ligt het voor de hand. Maar stel nou dat een paar grote multinationals dat zouden doen? Of stel dat de vakbonden (die het toch al moeilijk hebben) het in hun manifest zouden opnemen? Of de Belastingdienst? Ik zie hier en daar al een glimlach verschijnen.
Natuurlijk is dat wat veel gevraagd. Het kan ook niet in één keer. Maar ik zou graag wat meer mensen om me heen zien die wat minder serieus en wat meer speels in het leven staan. We hebben in dit land een prinses die met bomen praat. En die zou wel eens meer gelijk kunnen hebben dan veel mensen denken. Spelen in de buitenlucht verkleint de kans op bijziendheid, zo blijkt uit onderzoek van de universiteit van Cambridge. En naar communicatie met bomen (en andere planten) is wetenschappelijk onderzoek gedaan met opmerkelijke uitkomsten. Lees dit artikel maar. Neem dat dan alsjeblieft wel serieus. En daarna: play, play, play!
Wat mij betreft mogen we 'serieusheid' best een ziekte noemen. Een paar ziekteverschijnselen zijn: snellere verouderingsverschijnselen, overspanning in talloze spiergroepen, mondhoeken die zich maar zeer mondjesmaat in opwaartse richting bewegen, een nogal selectief gehoor, een wat starre blik, gerichtheid op 'what's in it for me' en heel vaak ook een groot besef van 'waar kan ik op afgerekend worden'. 'Serieusheid' is een zeer besmettelijke ziekte. Helaas heeft het RIVM het niet opgenomen in de lijst van ziekte met epidemische verschijnselen, maar neem van mij aan dat 'serieusheid' daar beslist in thuis hoort.
Bovendien zijn er talloze systemen en structuren die deze nare volksziekte - die zich langzaam maar zeker over heel West-Europa verspreidt - in stand houden. Dan heb ik het vooral over bedrijfs- en organisatieculturen die alles speelsheid, alle creativiteit en inventiviteit structureel wegsaneren. Dan heb ik het ook over de gerichtheid op winstmaximalisatie binnen talloze ondernemingen, nationaal en internationaal. Het vergroten van de shareholder value staat van alles en nog wat in de weg en noopt bijna altijd tot grote serieusheid.
Hoe zou het zijn in deze wereld als veel meer grote ondernemingen het begrip 'play' in hun mission statement zouden opnemen. En dan niet heb ik het niet over de grote sport- of gamesmerken. Daar ligt het voor de hand. Maar stel nou dat een paar grote multinationals dat zouden doen? Of stel dat de vakbonden (die het toch al moeilijk hebben) het in hun manifest zouden opnemen? Of de Belastingdienst? Ik zie hier en daar al een glimlach verschijnen.
Natuurlijk is dat wat veel gevraagd. Het kan ook niet in één keer. Maar ik zou graag wat meer mensen om me heen zien die wat minder serieus en wat meer speels in het leven staan. We hebben in dit land een prinses die met bomen praat. En die zou wel eens meer gelijk kunnen hebben dan veel mensen denken. Spelen in de buitenlucht verkleint de kans op bijziendheid, zo blijkt uit onderzoek van de universiteit van Cambridge. En naar communicatie met bomen (en andere planten) is wetenschappelijk onderzoek gedaan met opmerkelijke uitkomsten. Lees dit artikel maar. Neem dat dan alsjeblieft wel serieus. En daarna: play, play, play!
RSS Feed