Vooraf een kleine waarschuwing: dit stukje krijgt een melancholieke toon. Zelf vind ik dat niet erg; ik hou wel van lichte melancholie. Ik heb een voorliefde voor Franse muziek - vooral die van voor de jaren '90. De Franse liedjesschrijvers zijn de kampioenen van de melancholie. Zelfs als ze een keer enorm hun best doen om een vrolijk liedje te schrijven, krijgt dat toch telkens weer een zweem van die vrolijk-trieste ondertoon mee.
Overigens kunnen Amerikaanse singer-songwriters er ook wat van. Zo was ik vrijdagavond in Volendam waar Israel Nash Gripka speelde. Met complete band. Hoe hij in Volendam is verzeild geraakt, is me nog steeds een raadsel, maar het was een prachtconcert. De doorbraakcd van Israel - New York Town - staat ook bol van de melancholie. Hij groeide op in de Ozark Mountains, Missouri. Zijn vader was dominee bij de Baptisten en Israel groeide op in een landelijke 'Southern' omgeving. Op 'New York Town' vind je een mix van het avontuur in en van de grote stad - waar hij is gaan wonen - en het verlangen naar het platteland. Het is werkelijk een prachtplaat. Bijkomend verhaal van mijn kant is dat ik de cd net had ontdekt voordat ik voor het eerst zelf naar New York ging. De herinneringen aan die trip zijn voor altijd vervlochten met de rauwe, maar tegelijkertijd uiterst gevoelige songs van Nash Gripka. En ik ben bang dat zijn tweede cd - Barn doors & conrete floors - voor eeuwig in het teken staat van afscheid. Van mijn schoonmoeder - die niet meer terugkomt - en van mijn mijn dochters die ons ontgroeien. En dat doet een beetje zeer, maar het tovert ook geregeld een glimlach op mijn ziel.
Goed, hier zit ik dus met in mijn hoofd onze oudste dochter die nu definitief het huis uit is en de jongste die eindexamen doet. Als ze daarna wil uitvliegen, prima. (Nash Gripka zingt nu: 'Don't run, the winter is gone'.) Ga maar, het avontuur roept en de wereld heeft je nodig, wil ik zeggen. Maar ik wacht er nog heel even mee. 'Hier ben je ook nog even een klein beetje van mij', denk ik dan - nogal zelfzuchtig. Dat slaat natuurlijk helemaal nergens op, want niemand is van iemand, zelfs al komt hij of zij uit jou en je partner voort. Maar ja, hoofd en hart hè.
Het mooie van melancholie is dat het je opent. In een melancholieke stemming zit je direct bij je gevoel. Muziek kan dat prachtig opwekken (zoals muziek trouwens heel veel kan opwekken). Zo'n stemming brengt even wat afstand, wat beschouwing, een manier van kijken naar verleden en misschien ook wel toekomst. En daarom is afscheid nemen ook niet erg (hoewel het soms best moeilijk is). Je weet dat er na zo'n afscheid onvermijdelijk ook weer melancholieke momenten komen. En dan ligt er een zachte, wollige deken over alles. Een beetje zoals een wolk die zich voor de zon posteert. Je voelt die de warmte erachter zit en die piept er ook wel een beetje doorheen. M
Overigens kunnen Amerikaanse singer-songwriters er ook wat van. Zo was ik vrijdagavond in Volendam waar Israel Nash Gripka speelde. Met complete band. Hoe hij in Volendam is verzeild geraakt, is me nog steeds een raadsel, maar het was een prachtconcert. De doorbraakcd van Israel - New York Town - staat ook bol van de melancholie. Hij groeide op in de Ozark Mountains, Missouri. Zijn vader was dominee bij de Baptisten en Israel groeide op in een landelijke 'Southern' omgeving. Op 'New York Town' vind je een mix van het avontuur in en van de grote stad - waar hij is gaan wonen - en het verlangen naar het platteland. Het is werkelijk een prachtplaat. Bijkomend verhaal van mijn kant is dat ik de cd net had ontdekt voordat ik voor het eerst zelf naar New York ging. De herinneringen aan die trip zijn voor altijd vervlochten met de rauwe, maar tegelijkertijd uiterst gevoelige songs van Nash Gripka. En ik ben bang dat zijn tweede cd - Barn doors & conrete floors - voor eeuwig in het teken staat van afscheid. Van mijn schoonmoeder - die niet meer terugkomt - en van mijn mijn dochters die ons ontgroeien. En dat doet een beetje zeer, maar het tovert ook geregeld een glimlach op mijn ziel.
Goed, hier zit ik dus met in mijn hoofd onze oudste dochter die nu definitief het huis uit is en de jongste die eindexamen doet. Als ze daarna wil uitvliegen, prima. (Nash Gripka zingt nu: 'Don't run, the winter is gone'.) Ga maar, het avontuur roept en de wereld heeft je nodig, wil ik zeggen. Maar ik wacht er nog heel even mee. 'Hier ben je ook nog even een klein beetje van mij', denk ik dan - nogal zelfzuchtig. Dat slaat natuurlijk helemaal nergens op, want niemand is van iemand, zelfs al komt hij of zij uit jou en je partner voort. Maar ja, hoofd en hart hè.
Het mooie van melancholie is dat het je opent. In een melancholieke stemming zit je direct bij je gevoel. Muziek kan dat prachtig opwekken (zoals muziek trouwens heel veel kan opwekken). Zo'n stemming brengt even wat afstand, wat beschouwing, een manier van kijken naar verleden en misschien ook wel toekomst. En daarom is afscheid nemen ook niet erg (hoewel het soms best moeilijk is). Je weet dat er na zo'n afscheid onvermijdelijk ook weer melancholieke momenten komen. En dan ligt er een zachte, wollige deken over alles. Een beetje zoals een wolk die zich voor de zon posteert. Je voelt die de warmte erachter zit en die piept er ook wel een beetje doorheen. M
RSS Feed