Regelmatig mag ik er weer een geven: een TaalTrip van jINC op Schiphol. Met vijf kinderen en een begeleidster een avontuurlijke tocht over het vliegveld. We bezoeken alle belangrijke plekken, met als hoogtepunt de Fokker 100 die op het panoramadek staat en waar je in kunt. Die twee uurtjes zijn vitamine voor hart, ziel en humeur. De kinderen (uit groep zes) komen al aan met het avontuur in hun ogen. Allen al het feit dat het een tripje is, maakt het leuk. Bovendien staat er een vreemde meneer of mevrouw te wachten die als een soort van expeditieleider/ster het avontuur in goede banen leidt. Jippie!
De kinderen geven je meteen ook de eretitel meester of juf. En al ben je dat helemaal niet, voor die twee uurtjes voelt dat wel even heel erg goed. Als de groepjes zijn ingedeeld begint meteen ook het vragenvuur. Geweldig die nieuwsgierigheid en vooral ook het uitgangspunt dat je als expeditieleider echt wel alles zult weten. Zelf maak ik er een sport van om op werkelijk elke vraag een antwoord te geven. Zo gaat mijn eigen fantasie - als mijn kennis en levenservaring tekort schieten, en dat gebeurt nogal eens - ook lekker aan de gang.
Een van de opdrachten die de kinderen krijgen tijdens de TaalTrip is om een toerist (een van de woorden die ze leren. De kinderen vinken om beurten het nieuwe woord af dat ze hebben geleerd) te gaan interviewen. Altijd spannend op Schiphol, want de kans is groot dat je een buitenlander aanspreekt. En dan wordt het extra leuk. Dan heb je later thuis ook echt een verhaal te vertellen. Tijdens een van de TaalTrips gingen Nadia en Yoesef als eersten op zoek. Ze liepen al een seconde of dertig achter een lange meneer aan waarvan ik dacht dat het een echte Nederlander was. Ineens draaide hij zich om, want hij had de kinderen al bemerkt. Met een grote smile vroeg hij wat de kinderen wilden. In het Engels. Dus stelden de kinderen hun vragen ook in het Engels. Schitterend. De man bleek uit Spanje te komen en was onderweg naar een bekende groothandel in food.. En het was duidelijk te zien dat hij genoot van het korte interview. Ik denk dat hij een groot deel van de dag nog teruggedacht heeft aan dat moment op de luchthaven.
Het volgende duo had een wat oudere Finse man te pakken. Ook hier hadden de kinderen gewoon weer het lef om in het Engels hun vragen te stellen. De man bleek bij een ferrymaatschappij te werken die veerdiensten tussen Zweden en Finland onderhoudt. In Nederland hadden ze connecties met een soortgelijke onderneming. Hij vertelde daar nog wat meer over en sloot af met een mini-lesje Fins. De kinderen leerden razendsnel de woorden alsjeblieft en dankjewel in het Fins. En de ferryman liep daarna met een grote glimlach richting uitgang.
Wat ik prachtig vind om te zien tijdens de TaalTrips die ik geef, is het ontwapenende effect van de kinderen. Het enthousiasme, de overtuiging en vooral het vertrouwen waarmee ze deze zakenreizigers tegemoet treden. Het geloof dat het goed gaat en dat mensen ze graag te woord staan en hun verhaal wilden delen. Magnifiek. Hoe komt het toch dat zoveel volwassenen dat kwijtraken. Ik zou zeggen: als we een fractie daarvan terug weten te brengen in de samenleving, in onze harten en zielen, ziet de wereld er heel anders uit.
De kinderen geven je meteen ook de eretitel meester of juf. En al ben je dat helemaal niet, voor die twee uurtjes voelt dat wel even heel erg goed. Als de groepjes zijn ingedeeld begint meteen ook het vragenvuur. Geweldig die nieuwsgierigheid en vooral ook het uitgangspunt dat je als expeditieleider echt wel alles zult weten. Zelf maak ik er een sport van om op werkelijk elke vraag een antwoord te geven. Zo gaat mijn eigen fantasie - als mijn kennis en levenservaring tekort schieten, en dat gebeurt nogal eens - ook lekker aan de gang.
Een van de opdrachten die de kinderen krijgen tijdens de TaalTrip is om een toerist (een van de woorden die ze leren. De kinderen vinken om beurten het nieuwe woord af dat ze hebben geleerd) te gaan interviewen. Altijd spannend op Schiphol, want de kans is groot dat je een buitenlander aanspreekt. En dan wordt het extra leuk. Dan heb je later thuis ook echt een verhaal te vertellen. Tijdens een van de TaalTrips gingen Nadia en Yoesef als eersten op zoek. Ze liepen al een seconde of dertig achter een lange meneer aan waarvan ik dacht dat het een echte Nederlander was. Ineens draaide hij zich om, want hij had de kinderen al bemerkt. Met een grote smile vroeg hij wat de kinderen wilden. In het Engels. Dus stelden de kinderen hun vragen ook in het Engels. Schitterend. De man bleek uit Spanje te komen en was onderweg naar een bekende groothandel in food.. En het was duidelijk te zien dat hij genoot van het korte interview. Ik denk dat hij een groot deel van de dag nog teruggedacht heeft aan dat moment op de luchthaven.
Het volgende duo had een wat oudere Finse man te pakken. Ook hier hadden de kinderen gewoon weer het lef om in het Engels hun vragen te stellen. De man bleek bij een ferrymaatschappij te werken die veerdiensten tussen Zweden en Finland onderhoudt. In Nederland hadden ze connecties met een soortgelijke onderneming. Hij vertelde daar nog wat meer over en sloot af met een mini-lesje Fins. De kinderen leerden razendsnel de woorden alsjeblieft en dankjewel in het Fins. En de ferryman liep daarna met een grote glimlach richting uitgang.
Wat ik prachtig vind om te zien tijdens de TaalTrips die ik geef, is het ontwapenende effect van de kinderen. Het enthousiasme, de overtuiging en vooral het vertrouwen waarmee ze deze zakenreizigers tegemoet treden. Het geloof dat het goed gaat en dat mensen ze graag te woord staan en hun verhaal wilden delen. Magnifiek. Hoe komt het toch dat zoveel volwassenen dat kwijtraken. Ik zou zeggen: als we een fractie daarvan terug weten te brengen in de samenleving, in onze harten en zielen, ziet de wereld er heel anders uit.
RSS Feed