Afgezien van een missertje met de dubbele busroute in Monnickendam doet EBS het prima. Wat mij betreft in elk geval. In het begin viel er nog wel eens een bus uit door onderbezetting, maar dat is nu een zeldzaamheid. Misschien komt doordat de HRM-mensen van EBS zich sterk op een nieuw segment richten: de vrouwelijk buschauffeur. Steeds vaker als ik instap - de halte is op nog geen minuut van ons huis - zie ik een vriendelijke vrouw achter het stuur van zo'n gevaarte op veel wielen.
Vrouwelijke buschauffeurs. Ik vind het een verademing. De meeste van hen rijden net een tikkie rustiger, ietsjes minder abrupt, met net wat meer gevoel en over het algemeen ook een prettige lach, dan hun mannelijke collega's. Voor wie ik overigens ook groot respect heb. Ik geef het je te doen: regelmatig om 05.00 op omdat je eerste dienst rond 06.00 is. Sjagrijnige passagiers door regen en wind naar Edam, Volendam, Ilpendam, Monnickendam, Broek in Waterland of Amsterdam brengen. Dronken opgeschoten jongeren 's nachts - die na een avond stappen nog net hun braaksel niet over je heen sproeien. En dan die Hollandse winters. Sneeuw, ijs, troep, sneeuwbuien, hagel. De treinen mogen uitvallen; de bussen niet.
Kortom, deze ode is eigenlijk bedoeld voor alle buschauffeurs. Al die mannen en vrouwen die zo onmisbaar zijn voor ons. Die ons dag in dag uit; heel vroeg, heel laat of in de drukke ochtend of avondspits, brengen naar onze bestemming. Laten we met z'n allen wat extra respect voor ze tonen. En dan vind ik het niet erg als er ook zo nu en dan iemand een knipoogje geeft aan een vrouwelijk bus