Nestverlaters

Wij zijn ontiegelijk rijk. Niet zoals Bill en Melinda Gates of Warren Buffett. Nee, dat niet - de bank schrijft keurig elke maand een bedrag aan rente af voor hetgeen we die instelling schuldig zijn voor ons huis en nog een paar zaken. We doen geen grote investeringen (we sponsoren wel eens een mooi initiatief), we hebben een rijtjeshuis (wel in het pittoreske Monnickendam) en geen zwembad in de tuin. We rijden in een keurige middenklasse hybride auto en we hebben zeker geen huis voor ozne studerende kinderen gekocht (Hoe hoog wordt dan de huur voor de huisgenoten die niet bij je familie horen, vraag ik me dan vaak af. Geen idee of zulke ouders dan ook meteen in een verdienmodel denken...). En een tweede of een derde huis hebben we ook al niet.
Status is vaak ook gekoppeld aan rijkdom. Hoe word je gezien en vooral ook door wie. Mag je twitteren met BN'ers? Krijg je wel eens likes van anderen met een zekere status. Sta je in rubrieken op t.v. en in kranten en tijdschriften direct naast iemand met een naam. Sommigen hebben het er maar druk mee. Wij niet.
Nou kun je met rijkdom en status prachtige dingen doen. Kijk maar naar Bill en Melinda Gates, naar Warren Buffett of Bill Clinton. En ook in Nederland hebben we tal van rijken die helpen om de wereld wat mooier en beter te maken, met hun geld, met hun netwerk en vaak ook door zich persoonlijk in te zetten. Hulde!
Toch voel je echte rijkdom pas als er grote levensgebeurtenissen plaatsvinden. Zoals vorig jaar toen mijn schoonmoeder plotseling overleed en heel direct daarna onze oudste dochter het ouderlijk huis verliet. En nu weer, nu de jongste ook het nest gaat verlaten. Daar wordt een mens wat melancholiek van. Het nodigt uit om terug te kijken, om te herbeleven wat je met die kleine hebt meegemaakt. Automatisch komen er allemaal herinneringen op het netvlies en verschijnen er ineens foto's en filmpjes die je al lang niet gezien had.
Het is prettig als je mag helpen om die nieuwe plek van je jongste in te richten. Als je laminaat mag leggen, het bed in elkaar mag schroeven en de kast. Als je de koelkast haalt en op z'n plek zet. Je maakt dan nog even deel uit van haar eigen leven. Maar dat duurt natuurlijk niet zo lang. Binnen de kortste keren woont ze daar en heeft ze haar eigen leven en haar eigen ritme. Haar eigen vriendenkring en favoriete gerechten, drankjes en hangouts.
Toch voelt het als rijkdom, als een zegening. Niets mooier dan zien dat je kinderen hun eigen leven willen leven. En natuurlijk schrijnt dat ook. Maar dat is ons probleem en daar leren wij wel mee leven. Ga maar lekker meiden! Zwemmen, vliegen, leven! Go girls, go!