Mijn werkplek is in hartje Amsterdam, op het terrein van de Universiteit van Amsterdam. Samen met vier andere zelfstandig ondernemers huur ik een ruimte in het voormalige CREA-gebouw. De plek is geweldig, bij de Oudemanhuispoort. We kijken uit over het rustige deel van de Oudezijds Achterburgwal. Vlakbij een geweldig Italiaans tentje (Assaggio - prima lunch en caffè en ook nog allerlei Italiaanse delicatessen) waar ik al eerder eens over schreef.
Vandaag lopen er met enige regelmaat kleine kuddes kersverse studenten over de brug naar de universiteitsgebouwen. Zo'n freshman of -woman herken je meteen aan de nog wat onzekere blik, de neiging om veel te kijken naar de anderen (hoe zijn ze gekleed, hoe gedragen ze zich, wanneer lachen ze, wanneer kijken ze serieus en geconcentreerd) en natuurlijk de felgekleurde tassen met daarin alles voor een goede start in de grote stad. Ook hebben deze eerstejaars vaak nog iets 'lievigs' over zich. Een soort van onschuld en naïviteit. De combinatie van nieuwsgierigheid, leerhonger en hoop op en toch ook een beetje angst voor avonturen. Prachtig.
Onze jongste dochter maakt ook deel uit van een van die kuddes. Net als haar oudere zus gaat ze Media & Cultuur studeren. Vandaag hebben ze een vijf uur lange introductie in EYE - het schitterende nieuwe filminstituut aan het IJ. Het is een druk weekje voor haar, want haar werk loopt gewoon door. Bovendien heeft ze het de afgelopen twee weken thuis alleen moeten redden, want wij waren nog even weg (naar de Roulottes gevolgd door een workshopweek in Spa - die wederom fantastisch, gezellig en inspirerend was).
Zo maken je kinderen zich los van je. Het zijn de onontkoombare lessen in loslaten die we nu leren. Dit uitvliegen van dochters is een loslaten waarin je als ouder verder ook weinig keus hebt. Het gebeurt en je hebt het maar te ondergaan. Natuurlijk gaat dat gepaard met een gevoel van trots (de oudste heeft toch maar mooi in één jaar haar propedeuse gehaald en de jongste stort zich er nu al helemaal in), maar het kost moeite om de weemoed niet al teveel ruimte te geven. De snik zit dichterbij dan ik soms denk.
Kinderen maken je kwetsbaar en dat is maar goed ook. Dat ervaar je heel sterk als ze nog heel klein zijn. En dat ervaar je opnieuw heel sterk als ze hun eigen weg gaan. Maar ik ga ervan uit dat we ze goed hebben leren vliegen.
Vandaag lopen er met enige regelmaat kleine kuddes kersverse studenten over de brug naar de universiteitsgebouwen. Zo'n freshman of -woman herken je meteen aan de nog wat onzekere blik, de neiging om veel te kijken naar de anderen (hoe zijn ze gekleed, hoe gedragen ze zich, wanneer lachen ze, wanneer kijken ze serieus en geconcentreerd) en natuurlijk de felgekleurde tassen met daarin alles voor een goede start in de grote stad. Ook hebben deze eerstejaars vaak nog iets 'lievigs' over zich. Een soort van onschuld en naïviteit. De combinatie van nieuwsgierigheid, leerhonger en hoop op en toch ook een beetje angst voor avonturen. Prachtig.
Onze jongste dochter maakt ook deel uit van een van die kuddes. Net als haar oudere zus gaat ze Media & Cultuur studeren. Vandaag hebben ze een vijf uur lange introductie in EYE - het schitterende nieuwe filminstituut aan het IJ. Het is een druk weekje voor haar, want haar werk loopt gewoon door. Bovendien heeft ze het de afgelopen twee weken thuis alleen moeten redden, want wij waren nog even weg (naar de Roulottes gevolgd door een workshopweek in Spa - die wederom fantastisch, gezellig en inspirerend was).
Zo maken je kinderen zich los van je. Het zijn de onontkoombare lessen in loslaten die we nu leren. Dit uitvliegen van dochters is een loslaten waarin je als ouder verder ook weinig keus hebt. Het gebeurt en je hebt het maar te ondergaan. Natuurlijk gaat dat gepaard met een gevoel van trots (de oudste heeft toch maar mooi in één jaar haar propedeuse gehaald en de jongste stort zich er nu al helemaal in), maar het kost moeite om de weemoed niet al teveel ruimte te geven. De snik zit dichterbij dan ik soms denk.
Kinderen maken je kwetsbaar en dat is maar goed ook. Dat ervaar je heel sterk als ze nog heel klein zijn. En dat ervaar je opnieuw heel sterk als ze hun eigen weg gaan. Maar ik ga ervan uit dat we ze goed hebben leren vliegen.
RSS Feed
