Dit wordt geen scherpe analyse van hoe het allemaal mis heeft kunnen gaan in de Katholieke kerk en hoe het daar op het hoogste niveau nog steeds volledig mis gaat. Een organisatie met alleen maar mannen aan het roer, daar komt ellende van. En op het moment dat de slachtoffers het deksel van de beerput een fractie oplichten, gaat er een collectief - hoe zei die bisschop het ook al weer zo fraai in het Duits? - ontkenningsmechanisme in werking. Enge mannen. Ik ben wel benieuwd wanneer de misbruikschandalen binnen de protestantse kerken eindelijk eens naar buiten komen. Want ook zonder celibaat heeft onze lieve heer kostgangers met hele vreemde neigingen. Mijn nichtje kan erover meepraten.
Het gaat vandaag over invalshoeken. Over hoe je de dingen kunt zien en kunt zeggen. Tijdens mijn rondje om de Pierebaan (een meertje in Monnickendam) met Sipke de hond, kwam ik een meisje van een jaar of zeven tegen die haar hond uitliet. Dat kan gelukkig nog in Monnickendam. De beesten snuffelden vriendelijk aan elkaar. Op een gegeven moment vond de hond van het meisje de achterkant van Sipke een extra studie waard. Waarop het meisje zei: 'Josje vind zijn billetjes mooi'. Na een vrolijke groet liep ik met een glimlach op mijn gezicht verder. De scène van een paar weken daarvoor zag ik al helemaal voor me. 'Mam, waarom snuffelt Josje altijd aan de billen van andere honden?' En dan moeders: 'Hondjes vinden het leuk om te kijken of andere honden mooie billetjes hebben. En om goed te kunnen kijken, moeten ze heel dichtbij staan.' Josje is dus een hondje met een groot onderscheidend vermogen op het gebied van esthetiek. Ben toch benieuwd wanneer het meisje ontdekt dat de werkelijkheid een fractie banaler in elkaar steekt. Zou ze dan teleurgesteld zijn?
Het gaat vandaag over invalshoeken. Over hoe je de dingen kunt zien en kunt zeggen. Tijdens mijn rondje om de Pierebaan (een meertje in Monnickendam) met Sipke de hond, kwam ik een meisje van een jaar of zeven tegen die haar hond uitliet. Dat kan gelukkig nog in Monnickendam. De beesten snuffelden vriendelijk aan elkaar. Op een gegeven moment vond de hond van het meisje de achterkant van Sipke een extra studie waard. Waarop het meisje zei: 'Josje vind zijn billetjes mooi'. Na een vrolijke groet liep ik met een glimlach op mijn gezicht verder. De scène van een paar weken daarvoor zag ik al helemaal voor me. 'Mam, waarom snuffelt Josje altijd aan de billen van andere honden?' En dan moeders: 'Hondjes vinden het leuk om te kijken of andere honden mooie billetjes hebben. En om goed te kunnen kijken, moeten ze heel dichtbij staan.' Josje is dus een hondje met een groot onderscheidend vermogen op het gebied van esthetiek. Ben toch benieuwd wanneer het meisje ontdekt dat de werkelijkheid een fractie banaler in elkaar steekt. Zou ze dan teleurgesteld zijn?
RSS Feed