Het was een week of wat geleden. Prachtig weer. Al een lange ronde met Sipke de hond gemaakt. Mijn vrouw was naar een voorstelling (van Vis à Vis - erg grappig vertelde ze later), dus ik was alleen thuis. Monnickendam ligt aan de Gouwzee en het natuurgebied dat erop aansluit is het Hemmeland. Heerlijk plekje bij elk weertype. En er is een steiger waarop je lekker boven het water kunt zitten lezen. Tai Chi gaat daar trouwens ook heel goed (onze docent organiseert daar geregeld Tai Chi on the each - aanrader!).
Enfin, ik toog met een boek naar dat plekje. Het was druk op het Hemmeland. Bij de steiger viel het mee; alleen een stel meisjes van een jaar of 13, 14. Ik zei ze gedag en vond mijn leesplekje. Heerlijk. Binnen de kortste keren zat ik in het boek - Inspiration van Dr Wayne Dyer. Dat lees ik inmiddels voor de derde keer omdat het over de kern van ons wezen, van ons bestaan gaat. Bovendien is inspiratie iets dat we juist nu hard nodig hebben. En het mooie is, het is een van de vele dingen die helemaal gratis is en die je tot grote hoogte en groot geluk kan stuwen.
Goed, voordat ik helemaal doordraaf, ik had nog maar een paar pagina's gelezen, toen ik achter me geroep hoorde. 'Meneer, meneer!'. Even dacht ik dat er iets ernstigs aan de hand was, maar toen ik in de richting van de groep meiden liep bleek het iets heel anders te zijn. 'Meneer, we willen marshmallows gaan roosteren boven een kampvuur, maar we krijgen het vuur niet aan.' Of ik wilde helpen. Nou weet ik sinds de legendarische bbq's bij de Roulottes van Kees en Cecilia hoe je een aardig vuurtje maakt, dus zo gezegd zo gedaan. Het was vooral een kwestie van even goed aanwakkeren en op het juiste moment de haardblokken erop (die hadden ze van thuis meegenomen). In een mum van tijd was er een echt kampvuur.
Terug op de steiger dook ik weer in het boek. Een minuut of tien later hoor ik weer: 'Meneer, meneer.' Even dacht ik dat het vuur uitgegaan was. Maar nee hoor, een van de meisjes kwam een takje met twee geroosterde marshmallows brengen. 'Omdat u ons zo goed geholpen hebt.' Ik zei 'dankjewel' en benadrukte nogmaals dat zij zelf al het meeste werk hadden gedaan. Het enige dat ik nog hoefde te doen was het vuur een beetje opstoken.
Nu ik erover nadenk is dat ook wat ik in mijn werk meestal doe. Kijken, ontdekken wat er is. En dan het vuur een beetje opstoken. De inspiratie aanboren. Wat is er mooier dan dat? Nou vooruit dan, ter inspiratie hier nog het prachtige 'Sweet inspiration van The Derek Trucks Band. Heel goed voor je humeur.
Enfin, ik toog met een boek naar dat plekje. Het was druk op het Hemmeland. Bij de steiger viel het mee; alleen een stel meisjes van een jaar of 13, 14. Ik zei ze gedag en vond mijn leesplekje. Heerlijk. Binnen de kortste keren zat ik in het boek - Inspiration van Dr Wayne Dyer. Dat lees ik inmiddels voor de derde keer omdat het over de kern van ons wezen, van ons bestaan gaat. Bovendien is inspiratie iets dat we juist nu hard nodig hebben. En het mooie is, het is een van de vele dingen die helemaal gratis is en die je tot grote hoogte en groot geluk kan stuwen.
Goed, voordat ik helemaal doordraaf, ik had nog maar een paar pagina's gelezen, toen ik achter me geroep hoorde. 'Meneer, meneer!'. Even dacht ik dat er iets ernstigs aan de hand was, maar toen ik in de richting van de groep meiden liep bleek het iets heel anders te zijn. 'Meneer, we willen marshmallows gaan roosteren boven een kampvuur, maar we krijgen het vuur niet aan.' Of ik wilde helpen. Nou weet ik sinds de legendarische bbq's bij de Roulottes van Kees en Cecilia hoe je een aardig vuurtje maakt, dus zo gezegd zo gedaan. Het was vooral een kwestie van even goed aanwakkeren en op het juiste moment de haardblokken erop (die hadden ze van thuis meegenomen). In een mum van tijd was er een echt kampvuur.
Terug op de steiger dook ik weer in het boek. Een minuut of tien later hoor ik weer: 'Meneer, meneer.' Even dacht ik dat het vuur uitgegaan was. Maar nee hoor, een van de meisjes kwam een takje met twee geroosterde marshmallows brengen. 'Omdat u ons zo goed geholpen hebt.' Ik zei 'dankjewel' en benadrukte nogmaals dat zij zelf al het meeste werk hadden gedaan. Het enige dat ik nog hoefde te doen was het vuur een beetje opstoken.
Nu ik erover nadenk is dat ook wat ik in mijn werk meestal doe. Kijken, ontdekken wat er is. En dan het vuur een beetje opstoken. De inspiratie aanboren. Wat is er mooier dan dat? Nou vooruit dan, ter inspiratie hier nog het prachtige 'Sweet inspiration van The Derek Trucks Band. Heel goed voor je humeur.
RSS Feed