Wie leeft, beweegt zich in een wereld van vragen en antwoorden. Iedere dag, elk moment, elke nanoseconde komen er vragen op je af. Sommige móet je beantwoorden; de meeste mág je beantwoorden. Of laten voor wat ze zijn. Al die honderden vragen per dag, duizenden per week cirkelen rond in je hoofd. In die grijze massa die hersenen heet. Een mitrailleurvuur van vragen. Geen idee hoeveel prioriteitenlijstjes er in jouw hoofd, op jouw bureaublad of koelkastdeur hangen, maar bij mij struikelen ze regelmatig over elkaar heen.
Want alles verandert continu. Wie kan er iets noemen dat volstrekt stabiel en volledig onveranderlijk is? Zelfs rotsen veranderen van vorm en ook gebergtes bewegen - als de krachten maar groot genoeg zijn. Bovendien - ik schreef het al eens eerder - wat stil staat is dood. En zelfs dood is niet dood, want wat eerst het een is gaat over in het ander. Zoals wij mensen zijn opgebouwd uit alle elementen die ons omringen. De verschillen tussen ons en dieren, planten, lucht, vuur water, gesteente zijn uiteindelijk echt niet zo groot. Dus zo raar is het ook niet om een band op te bouwen met wat er om ons heen is.
Voor je het weet ben je 'lost in transition'. Ik zie het om me heen in de organisaties in zorg, onderwijs en welzijn waar ik regelmatig kom. Waar gaat het bij ons eigenlijk echt om? Wie zijn we en waarom doen we wat we doen? En waarom doen we het zo en niet anders? Mooi dat die vragen weer gesteld (mogen) worden. Je ziet het trouwens niet alleen op organisatieniveau. Ook persoonlijk zijn mensen in deze tijd voortdurend bezig met zulke vragen.
Achter elke vraag schuilen tien andere. En als je pech hebt honderd. Daar is die mitrailleur weer. Moet je ze allemaal beantwoorden? Nee, natuurlijk niet. Als je alle vragen beantwoord krijgt, heb je het wonder om zeep geholpen. En laat dat - het wonder; de verwondering - nou net hetgeen zijn dat je vindt als je zo nu en dan even stil durft te zijn. Gewoon om even te voelen 'waar ben ik ook al weer'. Noem het mediteren, noem het bidden, noem het stilte zoeken. Maakt niet uit.
Als 'lost in transition' bent - en dat kan iedereen overkomen - is dat misschien wel het beste dat je kan overkomen. Want je weet het even niet meer. Je bent de draad kwijt, van het pad af. 'Goed zo!' zou ik zeggen, want daar vind je het avontuur. Als je verwonderd wilt raken, is het goed om zo nu en dan te verdwalen.
Dat is ook mijn wens voor iedereen en elke organisatie die worstelt met veranderingen. Get lost! Laat lekker gaan. Beetje meer spelen mag wel. Voeten in de blubber. Lekker spetteren. Ga eens heel goed kijken naar een grasspriet. Of een kastanjeblad. Je zult zien dat de hele wereld daar al in zit. En dat besef brengt je terug bij je essentie. Bij je kern. Bij wie je echt bent. En dan is de stap naar het ontdekken van je echte betekenis, van waarvoor je hier bent als persoon of als organisatie, niet zo heel groot meer. En heb je die helder voor ogen dan weet je, dan besef je wat je de wereld te bieden hebt. So go, get lost my friend!
Want alles verandert continu. Wie kan er iets noemen dat volstrekt stabiel en volledig onveranderlijk is? Zelfs rotsen veranderen van vorm en ook gebergtes bewegen - als de krachten maar groot genoeg zijn. Bovendien - ik schreef het al eens eerder - wat stil staat is dood. En zelfs dood is niet dood, want wat eerst het een is gaat over in het ander. Zoals wij mensen zijn opgebouwd uit alle elementen die ons omringen. De verschillen tussen ons en dieren, planten, lucht, vuur water, gesteente zijn uiteindelijk echt niet zo groot. Dus zo raar is het ook niet om een band op te bouwen met wat er om ons heen is.
Voor je het weet ben je 'lost in transition'. Ik zie het om me heen in de organisaties in zorg, onderwijs en welzijn waar ik regelmatig kom. Waar gaat het bij ons eigenlijk echt om? Wie zijn we en waarom doen we wat we doen? En waarom doen we het zo en niet anders? Mooi dat die vragen weer gesteld (mogen) worden. Je ziet het trouwens niet alleen op organisatieniveau. Ook persoonlijk zijn mensen in deze tijd voortdurend bezig met zulke vragen.
Achter elke vraag schuilen tien andere. En als je pech hebt honderd. Daar is die mitrailleur weer. Moet je ze allemaal beantwoorden? Nee, natuurlijk niet. Als je alle vragen beantwoord krijgt, heb je het wonder om zeep geholpen. En laat dat - het wonder; de verwondering - nou net hetgeen zijn dat je vindt als je zo nu en dan even stil durft te zijn. Gewoon om even te voelen 'waar ben ik ook al weer'. Noem het mediteren, noem het bidden, noem het stilte zoeken. Maakt niet uit.
Als 'lost in transition' bent - en dat kan iedereen overkomen - is dat misschien wel het beste dat je kan overkomen. Want je weet het even niet meer. Je bent de draad kwijt, van het pad af. 'Goed zo!' zou ik zeggen, want daar vind je het avontuur. Als je verwonderd wilt raken, is het goed om zo nu en dan te verdwalen.
Dat is ook mijn wens voor iedereen en elke organisatie die worstelt met veranderingen. Get lost! Laat lekker gaan. Beetje meer spelen mag wel. Voeten in de blubber. Lekker spetteren. Ga eens heel goed kijken naar een grasspriet. Of een kastanjeblad. Je zult zien dat de hele wereld daar al in zit. En dat besef brengt je terug bij je essentie. Bij je kern. Bij wie je echt bent. En dan is de stap naar het ontdekken van je echte betekenis, van waarvoor je hier bent als persoon of als organisatie, niet zo heel groot meer. En heb je die helder voor ogen dan weet je, dan besef je wat je de wereld te bieden hebt. So go, get lost my friend!
RSS Feed