Lilliputtersyndroom

Vraagje: welke schildpad is sneller? Die grote of die kleine op de voorgrond? Nog een vraagje: welke onderwijsinstelling kan beter inspelen op veranderingen: die grote of die kleine? Er zijn zoveel zaken die ik niet begrijp in dit ernstig aan dooi onderhevige polderlandje. Iedereen met een IQ van meer dan 85 kan verzinnen dat goed onderwijs gebaat is bij kleine klassen en gemotiveerd personeel. Hoe kan het dan toch dat er voortdurend steeds meer onderwijskolossen ontstaan? Tuurlijk, de overheid duwt de scholen, hbo's en universiteiten graag die kant op. Maar een weldenkend mens houdt het liever klein. Want dat schaalvergroting kostenbesparingen oplevert is mij door de realiteit iets te vaak gelogenstraft. En die grote organisaties; dat trekt verkeerd volk aan. Ik noem één naam: Amarantis. Over een grote schilpad gesproken...
Dit wordt overigens geen jammerklacht, want van die afdeling ben ik niet. Maar ik kan me goed voorstellen dat documentairefilmer Frans Bromet een programma gemaakt heeft met als drijfveer zijn grote aversie tegen managers. Zodra organisaties groeien, komen er managementlagen. En die houden zichzelf maar al te graag in stand. Hou me ten goede, ik heb niets tegen onderwijskoepels. Als je het goed organiseert, met veel ruimte voor eigen verantwoordelijkheid kan het prima gaan. Kijk maar naar het bedrijfsmodel van Eckart Wintzen. Het boekje met zijn ideeën over ondernemen en organische groei zijn wat mij betreft een - tja, ik kan er niet omheen - schoolvoorbeeld voor organisatie-ontwikkeling. In zijn model mogen de organisatie-onderdelen niet meer dan ruim 50 medewerkers hebben. De koepel bestaat dan uit een zo klein mogelijk Raad (of College) van Bestuur die alleen een aantal kerntaken heeft. De organisatie-onderdelen moeten hun eigen broek ophouden. Ik ben heel benieuwd hoe dat straks gaat met de nieuwe fusie-organisatie Uva/HvA. Bij deze wens ik rector magnificus Gunning heel veel wijsheid en een zo beperkt mogelijk aantal kerntaken.