Ons hoofd zit altijd in de weg. Wie zijn hart wil laten spreken, heeft er toch ook altijd zijn hoofd bij nodig. Daar zitten nou eenmaal die hersenen in die de spraak aansturen. Dat hoofd is een lastig ding, want het heeft de neiging om ons nogal eens de verkeerde kant op te sturen. Het is geweldig dat we hersenen hebben - anders waren we niet veel meer dan amoeben met erg ontwikkelde ledematen - maar tjongejonge, want worden die cellen misbruikt.
In jaren '80 was ik een twintiger. Ik ben de 'No Future' generatie. Het IJzeren Gordijn hing nog grimmig te wapperen in het nabij Oosten. Van arbeidsmigratie van voormalig Oostblokkers had nog nooit iemand gehoord. De wereld werd bedreigd door Oost en West. Kernwapens lagen op allerlei meer of minder bekende lekken opgeslagen en dat wilde de NAVO ook met de neutronenbom doen. Nog destructiever, dus nog effectiever. Over hersenwerking gesproken...
In Nederland stonden in die dagen meer dan een miljoen mensen zij aan zij om de plaatsing van die rotwapens te verhoeden. Ik stond er tussen (en die dag was tevens mijn eerste kennismaking met de Posthoornkerk) en het gaf een magistraal gevoel om met zoveel mensen op de been te zijn om zoiets idioots tegen te houden. We voelden ons verbonden. 'Liever een Rus in mijn keuken dan een raket in mijn tuin' - een kreet met een zeker voorspellende waarde...
En waar is dat nu? Dat gevoel van verbondenheid, van samen voor iets staan en samen gaan voor de actie die dat vraagt? Het lijkt in deze tijd wel of we ons geloof in de mensen en de mensheid zijn verloren. Of we ons laten leiden door alles wat ons in ons luxe leventje lijkt te bedreigen. Alle groepen waar een groeiend aantal mensen een etiket op plakt (hee, deden ze dat ook niet in de jaren '30 van de vorige eeuw?). Alle boosheid over wat er voortdurend van ons wordt 'afgepakt'. Zorg, pensioen, andere zekerheden.
Maar het leven draait niet om pensioen, zorg, je autokostenvergoeding en je 13, 14e of 28ste maandbonus. Het gaat om verbinden, om met elkaar zijn, om het geluk in jezelf vinden en voelen. Wat mij betreft laten we iedereen verplicht iedere week naar een aflevering van Man bij hond, Joris' Showroom of Joris United kijken (mijn ouders zouden trots op me zijn, ben ik toch een beetje fan van de NCRV geworden). Waarom? Die programma's laten zien dat het gaat om 'je verbonden voelen'. Met jezelf, met de ezel waarmee je een paar maanden per jaar op reis gaat, met de mensen om je heen. Dat zit niet in het grote; dat zit ook niet in het kleine. Dat zit in ons allemaal. Wij maken deel uit van elkaar en van alles om ons heen. Of we dat nou leuk vinden of niet. Dat besef is nodig. En ik hoop dat we voor het maken van die verbinding geen nieuwe neutronenwapendreiging nodig hebben. Gewoon even dat hoofd uitzetten. Klik. Klaar.
In jaren '80 was ik een twintiger. Ik ben de 'No Future' generatie. Het IJzeren Gordijn hing nog grimmig te wapperen in het nabij Oosten. Van arbeidsmigratie van voormalig Oostblokkers had nog nooit iemand gehoord. De wereld werd bedreigd door Oost en West. Kernwapens lagen op allerlei meer of minder bekende lekken opgeslagen en dat wilde de NAVO ook met de neutronenbom doen. Nog destructiever, dus nog effectiever. Over hersenwerking gesproken...
In Nederland stonden in die dagen meer dan een miljoen mensen zij aan zij om de plaatsing van die rotwapens te verhoeden. Ik stond er tussen (en die dag was tevens mijn eerste kennismaking met de Posthoornkerk) en het gaf een magistraal gevoel om met zoveel mensen op de been te zijn om zoiets idioots tegen te houden. We voelden ons verbonden. 'Liever een Rus in mijn keuken dan een raket in mijn tuin' - een kreet met een zeker voorspellende waarde...
En waar is dat nu? Dat gevoel van verbondenheid, van samen voor iets staan en samen gaan voor de actie die dat vraagt? Het lijkt in deze tijd wel of we ons geloof in de mensen en de mensheid zijn verloren. Of we ons laten leiden door alles wat ons in ons luxe leventje lijkt te bedreigen. Alle groepen waar een groeiend aantal mensen een etiket op plakt (hee, deden ze dat ook niet in de jaren '30 van de vorige eeuw?). Alle boosheid over wat er voortdurend van ons wordt 'afgepakt'. Zorg, pensioen, andere zekerheden.
Maar het leven draait niet om pensioen, zorg, je autokostenvergoeding en je 13, 14e of 28ste maandbonus. Het gaat om verbinden, om met elkaar zijn, om het geluk in jezelf vinden en voelen. Wat mij betreft laten we iedereen verplicht iedere week naar een aflevering van Man bij hond, Joris' Showroom of Joris United kijken (mijn ouders zouden trots op me zijn, ben ik toch een beetje fan van de NCRV geworden). Waarom? Die programma's laten zien dat het gaat om 'je verbonden voelen'. Met jezelf, met de ezel waarmee je een paar maanden per jaar op reis gaat, met de mensen om je heen. Dat zit niet in het grote; dat zit ook niet in het kleine. Dat zit in ons allemaal. Wij maken deel uit van elkaar en van alles om ons heen. Of we dat nou leuk vinden of niet. Dat besef is nodig. En ik hoop dat we voor het maken van die verbinding geen nieuwe neutronenwapendreiging nodig hebben. Gewoon even dat hoofd uitzetten. Klik. Klaar.
RSS Feed