Waar ben je nu? Die vraag zou ik natuurlijk aan m'n moeder kunnen stellen die een paar weken geleden vertrokken is (en zo tussen van alles en nog wat door doe ik dat ook regelmatig). Maar het antwoord weet ik natuurlijk. Dat is overal te lezen, als je maar bereid bent om echt goed om je heen te kijken. Of binnenin jezelf, mag ook. Zoals een muziekstuk maar één keer klinkt zoals het op dat moment klinkt, zo is het met het hele leven. Elk moment is er één, telkens weer. Zelfs onze geschiedenis - die we ons ook in momenten herinneren, bestaat alleen maar in het nu. Omdat je er nu aan denkt.
Dat is zo'n raar besef en tegelijkertijd wonderbaarlijk. Alles wat nu is, is straks niet meer. Maar kan wel weer even 'nu' worden. Dus als ik aan 'ús mem' denk, is ze er even. Nu. En dan weer weg. Zo zit elk nu-moment iets van onze sterfelijkheid. Die dan eigenlijk ook weer geen sterfelijkheid is. Want we leven in het nu, zeg maar een jaar of tachtig, negentig, honderd misschien. En dan komt het laatste 'nu'. Ja, hier dan. Want ergens begint dan een nieuw 'nu'.
In alle boeken en verhalen van mensen die bijna dood zijn geweest over dat 'nieuwe nu' is dat een tijdlois, plaatsloos, kwaadloos, volkomen liefdevol en licht nu. Misschien komt daar het begrip 'verlicht' wel vandaan. Als je daar aankomt ben je automatisch verlicht. Of misschien ga je wel op in een groot liefdeslicht. Mocht ik direct contact krijgen met mijn moeder, dan zal ik het haar eens vragen.
Er is dus geen straks - dat kan niet als er alleen maar 'nu' is. In die zin is er dus ook geen hiernamaals. Misschien kunnen we dat vanaf nu (hihi) beter hiernumaals noemen. En zou het dan niet zo zijn, dat wanneer je beseft dat je 'nu' doorgaat als je niet meer hier bent, er ineens een soort van rust over je komt. Natuurlijk, je wilt nog wel van alles - een mens mag echt wel dromen blijven hebben - maar je realiseert zo langzamerhand waarschijnlijk dat elke stap naar wat je wilt in het nu plaatsvindt. En elke stap in een andere richting ook. Daarom is het zo essentieel om goed voor ogen te hebben waarvoor je hier bent. Wat hetgeen is dat je voor elkaar wilt krijgen. Voor wie je wat wil betekenen. Waarom. En hoe.
Dat hoeft niet allemaal groots en meeslepend en wereldveranderend te zijn. Mag wel natuurlijk. Eén mens kan zoveel teweegbrengen in de wereld. En het mooiste is natuurlijk als je mensen zo weet te raken, dat ze meer licht gaan geven. Als je verlicht wordt, word je uit het duister gehaald. Mensen gaan je zien, kennen, herkennen. Ik las over een kunstenaar in de VS die inmiddels al jaren de bordjes van zwervers en bedelaars koopt. Hij raakt daardoor met ze in gesprek. En hun verhalen vertelt hij met de exposities die hij met en rondom deze bordjes maakt. Zo zet hij deze mensen in het licht. Het is niet moeilijk. En het is zeker niet ingewikkeld. Misschien kun je het de komende tijd ook eens doen. Gewoon. Even iemand in het licht zetten. Nu. Daar ga je gegarandeerd zelf ook van gloeien.
Dat is zo'n raar besef en tegelijkertijd wonderbaarlijk. Alles wat nu is, is straks niet meer. Maar kan wel weer even 'nu' worden. Dus als ik aan 'ús mem' denk, is ze er even. Nu. En dan weer weg. Zo zit elk nu-moment iets van onze sterfelijkheid. Die dan eigenlijk ook weer geen sterfelijkheid is. Want we leven in het nu, zeg maar een jaar of tachtig, negentig, honderd misschien. En dan komt het laatste 'nu'. Ja, hier dan. Want ergens begint dan een nieuw 'nu'.
In alle boeken en verhalen van mensen die bijna dood zijn geweest over dat 'nieuwe nu' is dat een tijdlois, plaatsloos, kwaadloos, volkomen liefdevol en licht nu. Misschien komt daar het begrip 'verlicht' wel vandaan. Als je daar aankomt ben je automatisch verlicht. Of misschien ga je wel op in een groot liefdeslicht. Mocht ik direct contact krijgen met mijn moeder, dan zal ik het haar eens vragen.
Er is dus geen straks - dat kan niet als er alleen maar 'nu' is. In die zin is er dus ook geen hiernamaals. Misschien kunnen we dat vanaf nu (hihi) beter hiernumaals noemen. En zou het dan niet zo zijn, dat wanneer je beseft dat je 'nu' doorgaat als je niet meer hier bent, er ineens een soort van rust over je komt. Natuurlijk, je wilt nog wel van alles - een mens mag echt wel dromen blijven hebben - maar je realiseert zo langzamerhand waarschijnlijk dat elke stap naar wat je wilt in het nu plaatsvindt. En elke stap in een andere richting ook. Daarom is het zo essentieel om goed voor ogen te hebben waarvoor je hier bent. Wat hetgeen is dat je voor elkaar wilt krijgen. Voor wie je wat wil betekenen. Waarom. En hoe.
Dat hoeft niet allemaal groots en meeslepend en wereldveranderend te zijn. Mag wel natuurlijk. Eén mens kan zoveel teweegbrengen in de wereld. En het mooiste is natuurlijk als je mensen zo weet te raken, dat ze meer licht gaan geven. Als je verlicht wordt, word je uit het duister gehaald. Mensen gaan je zien, kennen, herkennen. Ik las over een kunstenaar in de VS die inmiddels al jaren de bordjes van zwervers en bedelaars koopt. Hij raakt daardoor met ze in gesprek. En hun verhalen vertelt hij met de exposities die hij met en rondom deze bordjes maakt. Zo zet hij deze mensen in het licht. Het is niet moeilijk. En het is zeker niet ingewikkeld. Misschien kun je het de komende tijd ook eens doen. Gewoon. Even iemand in het licht zetten. Nu. Daar ga je gegarandeerd zelf ook van gloeien.
RSS Feed
