Verdwalen, dat kan anno 2013 bijna niet meer. Met al onze apparatuur die voortdurend verbinding zoekt met andere apparatuur die hoog in de ruimte zweeft, weten we vrijwel overal en altijd waar we zijn. Ik kan me voorstellen dat er binnen afzienbare excursies komen naar plekken waar al die apparaten niet werken. Waar de reisleiders natuurlijk wel beschikken over het nieuwste type satelliettelefoon, zodat er altijd contact met de dichtstbijzijnde helpers mogelijk is. Tijdens zo'n excursie beleven de deelnemers dan het avontuur dat 'verdwalen' heet. De sensatie van volstrekt niet meer weten waar je bent, in welke richting je je moet gaan begeven en de avond die langzaam valt. Ja, beste lezers, ik vrees dat ook het verdwalen op een gegeven moment vercommercialiseerd gaat worden.
Ik dwaalde nogal eens in mijn eentje rond in de weilanden en houtwallen rondom het dorp waar ik opgroeide. En, laat ik het meteen maar opschrijven. dat was een louterende ervaring. Natuurlijk was ik bang, en uiteraard voelde ik me dom en onhandig en kon ik mezelf wel voor mijn kop slaan dat ik verder was doorgelopen dan anders. Maar het lukte altijd om op de een of andere manier de weg terug weer te vinden. Ik kwam altijd weer thuis, soms met hulp van een vriendelijke boer die me op weg hielp, maar vaak genoeg ook gewoon zelf. En dat sterkt je gevoel van zelfvertrouwen, kan ik achteraf zeggen.
We leven in een maatschappij waarin we zelf en de overheid met ons alle risico's zoveel mogelijk proberen uit te bannen of in ieder geval te beheersen. Dom, dom, dom. Als je dat maar voldoende doorredeneert kom je vanzelf in een samenleving terecht waarin nauwelijks nog ontwikkeling zit en mensen vooral elkaar controleren. Brrr...
Nou realiseer ik me ook wel dat er minder fijne vormen van verdwalen zijn. Pubermeisjes die weglopen omdat ze verdwaald zijn in zichzelf. Volwassenen die zo de weg kwijt zijn dat ze vreselijke dingen doen. Met zichzelf of met anderen. Jonge mannen die pubermeisjes die verdwaald zijn, nog verder laten verdwalen. Andere jonge mannen die denken hun respect te vinden bij groepen die een heel systeem met idiote codes en criminaliteit in stand houden. En zo kan ik nog wel even doorgaan.
Zou het zo kunnen zijn dat al deze mensen die in het leven verdwalen, zelf ooit op een dwaalspoor zijn gezet? Doordat ze als kind nooit eens lekker mochten verdwalen? Doordat hun behoefte aan liefde en aandacht niet werd beantwoord; doordat hun angst voortdurend werd gevoed in plaats van bezworen?
Als je als kind het avontuur mag opzoeken, mag verdwalen en ontdekt dat je zelf de weg weer weet te vinden, al dan niet met een beetje hulp, dan groeit je zelfvertrouwen en je zelfrespect. Ik wens dat we een samenleving houden waarin we kinderen dát gunnen. Waarin we ruimte blijven maken voor avontuur, voor ontdekken, voor vragen. Voor vallen en weer opstaan; voor een blauwe plek en een geschaafde arm. Voor een donderpreek thuis en daarna de armen van je moeder om je heen. Dus daarom: Let's get lost!
Ik dwaalde nogal eens in mijn eentje rond in de weilanden en houtwallen rondom het dorp waar ik opgroeide. En, laat ik het meteen maar opschrijven. dat was een louterende ervaring. Natuurlijk was ik bang, en uiteraard voelde ik me dom en onhandig en kon ik mezelf wel voor mijn kop slaan dat ik verder was doorgelopen dan anders. Maar het lukte altijd om op de een of andere manier de weg terug weer te vinden. Ik kwam altijd weer thuis, soms met hulp van een vriendelijke boer die me op weg hielp, maar vaak genoeg ook gewoon zelf. En dat sterkt je gevoel van zelfvertrouwen, kan ik achteraf zeggen.
We leven in een maatschappij waarin we zelf en de overheid met ons alle risico's zoveel mogelijk proberen uit te bannen of in ieder geval te beheersen. Dom, dom, dom. Als je dat maar voldoende doorredeneert kom je vanzelf in een samenleving terecht waarin nauwelijks nog ontwikkeling zit en mensen vooral elkaar controleren. Brrr...
Nou realiseer ik me ook wel dat er minder fijne vormen van verdwalen zijn. Pubermeisjes die weglopen omdat ze verdwaald zijn in zichzelf. Volwassenen die zo de weg kwijt zijn dat ze vreselijke dingen doen. Met zichzelf of met anderen. Jonge mannen die pubermeisjes die verdwaald zijn, nog verder laten verdwalen. Andere jonge mannen die denken hun respect te vinden bij groepen die een heel systeem met idiote codes en criminaliteit in stand houden. En zo kan ik nog wel even doorgaan.
Zou het zo kunnen zijn dat al deze mensen die in het leven verdwalen, zelf ooit op een dwaalspoor zijn gezet? Doordat ze als kind nooit eens lekker mochten verdwalen? Doordat hun behoefte aan liefde en aandacht niet werd beantwoord; doordat hun angst voortdurend werd gevoed in plaats van bezworen?
Als je als kind het avontuur mag opzoeken, mag verdwalen en ontdekt dat je zelf de weg weer weet te vinden, al dan niet met een beetje hulp, dan groeit je zelfvertrouwen en je zelfrespect. Ik wens dat we een samenleving houden waarin we kinderen dát gunnen. Waarin we ruimte blijven maken voor avontuur, voor ontdekken, voor vragen. Voor vallen en weer opstaan; voor een blauwe plek en een geschaafde arm. Voor een donderpreek thuis en daarna de armen van je moeder om je heen. Dus daarom: Let's get lost!
RSS Feed
