Het leven is volstrekt onvoorspelbaar en zelfs als iemand die in de toekomst kan kijken je vertelt wat er over een tijdje gaat gebeuren weet je nog steeds niet precies wat en wanneer en hoe. Ieder moment moeten wij leren om te gaan met niet alleen onze vergankelijkheid, maar met die van alles wat ons omringt. Werkelijk niets is permanent. En dat kan een beangstigende gedachte zijn. Maar je kunt er net zo goed veel troost uit putten. En als je wat dieper graaft, zul je zien dat er vanuit het besef van vergankelijkheid veel wijsheid kan ontstaan.
Dat moet je dan wel willen. Het vraagt dat je bewust de keuze maakt om die vergankelijkheid als een van de essenties van het leven te zien. Wanneer je bereid bent om dat te accepteren en wat je doet en meemaakt vanuit dat inzicht te bekijken, valt heel veel 'moeten' van je af. En daarmee stel je jezelf in staat om te 'ont-moeten'; om mensen te zien en te ervaren als medemensen. Als precies dezelfde als jezelf. Dat is vrij eenvoudig als je samen bent met gelijkgestemden. Het wordt een stuk lastiger als je mensen tegenkomt die je vanuit je ego vervelend, irritant, afstotelijk of misschien zelfs verwerpelijk vindt. Ook met die mensen ben je via onzichtbare draden verbonden. Als je jezelf in staat stelt om je ook in hen te verplaatsen, om hun angst, boosheid, verdriet, frustratie te zien en misschien zelfs te voelen, dan kun je je ook met hen verbinden. En die verbinding is het begin van verandering.
Ik heb niet de pretentie dat ik die kunst geweldig beheers. Ik doe mijn best en het lukt vaker dan vroeger. Maar ook mijn ego is nog lang niet uitgespeeld. Alleen al daarom is dat slobberen zo belangrijk. Kijk maar eens naar hoe eenden dat doen: ze gaan er helemaal in op. Ik wens dat iedereen dat elke dag ook even kan doen - lekker van het leven slobberen. En dan uitbuiken. En daarna nog een keer goed vanuit de buik lachen. Ik verwacht dat er wondertjes gebeuren. Zullen we er vandaag meteen mee beginnen?