Het zal je gebeuren. De vrouw van de bakker in het piepkleine Franse dorp (met dus maar één bakker) gaat er vandoor. En de bakker kan van pure misère geen brood meer bakken. Dus komt het dorp in actie om de bakkersvrouw terug te halen. Dat is heel in het kort het verhaal van de film uit 1938 van Marcel Pagnol - een van de grote Franse cineasten. Voor wie het interesseert is hier een fragment van zeven minuten uit die film.
Brood bakken is een oer-activiteit. Er voltrekt zich voor en tijdens het bakken telkens weer een wondertje. Wat eerst een klomp plakkerige beige substantie is, wordt in een paar uur en heerlijk geuren en prachtig kleurend brood. Ik bak het tegenwoordig zelf (net als Jaap Stahlie de fotograaf, trouwens. Hij heeft me op het broodbakspoor gezet). Net een paar maanden van experimenteren met de broodbakmachine en de oven, heb ik het nu aardig onder de knie. Niet doen hoor, die broodbakmachine. Handig voor de eerste kneedrondes, dat wel. Maar bak gewoon lekker in de oven. Ten eerste krijgt het brood dan de vorm die jij kiest - en niet het apparaat. En ten tweede bepaal je dan ook helemaal zelf hoe licht- of donkerbruin je het brood wilt.
Het grappigste vind ik eigenlijk nog wel dat lang dacht dat ik geen tijd had voor dit soort hobby's. Maar tijd is gelukkig een zeer rekbaar begrip. Geen tijd voor iets hebben bestaat eigenlijk helemaal niet. Je doet iets wel. Of je doet het niet. Als je het wilt, doe je het en dan heb je er tijd voor. En dan doe je sommige andere dingen niet.
In die zin is brood bakken heel erg Zen. Meditatief. Brood bakken kan je helpen om even heel dicht bij jezelf te komen. Als je met je schone handen het deeg kneedt. Als je de bakbodem met meel bestuift. Als je kijkt of het deeg al genoeg is gerezen. Als je met een glimlachje het gerezen deeg de voorverwarmde over in schuift. En helemaal als je met een big smile het kersverse bruin gebakken brood uit de over haalt.
Ik zei het al: brood is oer. Als je met brood bezig bent, bestaat er even niets anders. Misschien is dat wel geluk. Pagnol had het goed gezien. En mijn vrouw is een klein beetje la femme du boulanger. Dat was het voor nu; het brood moet de oven in!
Brood bakken is een oer-activiteit. Er voltrekt zich voor en tijdens het bakken telkens weer een wondertje. Wat eerst een klomp plakkerige beige substantie is, wordt in een paar uur en heerlijk geuren en prachtig kleurend brood. Ik bak het tegenwoordig zelf (net als Jaap Stahlie de fotograaf, trouwens. Hij heeft me op het broodbakspoor gezet). Net een paar maanden van experimenteren met de broodbakmachine en de oven, heb ik het nu aardig onder de knie. Niet doen hoor, die broodbakmachine. Handig voor de eerste kneedrondes, dat wel. Maar bak gewoon lekker in de oven. Ten eerste krijgt het brood dan de vorm die jij kiest - en niet het apparaat. En ten tweede bepaal je dan ook helemaal zelf hoe licht- of donkerbruin je het brood wilt.
Het grappigste vind ik eigenlijk nog wel dat lang dacht dat ik geen tijd had voor dit soort hobby's. Maar tijd is gelukkig een zeer rekbaar begrip. Geen tijd voor iets hebben bestaat eigenlijk helemaal niet. Je doet iets wel. Of je doet het niet. Als je het wilt, doe je het en dan heb je er tijd voor. En dan doe je sommige andere dingen niet.
In die zin is brood bakken heel erg Zen. Meditatief. Brood bakken kan je helpen om even heel dicht bij jezelf te komen. Als je met je schone handen het deeg kneedt. Als je de bakbodem met meel bestuift. Als je kijkt of het deeg al genoeg is gerezen. Als je met een glimlachje het gerezen deeg de voorverwarmde over in schuift. En helemaal als je met een big smile het kersverse bruin gebakken brood uit de over haalt.
Ik zei het al: brood is oer. Als je met brood bezig bent, bestaat er even niets anders. Misschien is dat wel geluk. Pagnol had het goed gezien. En mijn vrouw is een klein beetje la femme du boulanger. Dat was het voor nu; het brood moet de oven in!
RSS Feed