Gisteren was ik in De Koppeling. Dat is een instelling voor jeugdzorg met een gesloten en half open gedeelte. Ik mocht er een dag werken als schrijfbuddy voor een project van Studio 52nd en Wunderbaum. Het was een bijzondere en een 'humbling experience'. Vijf meiden en één jongen werken daar aan een theaterstuk over hun verhaal, hun geschiedenis. Tussen de regels en oefeningen door krijg je daar tijdens zo'n dag veel van mee.
Ik heb, naast de inspirerende, verbindend en ook erg grappige gezamenlijke oefeningen, de hele dag gewerkt met een meisje van 14 jaar. Laten we haar Laura noemen. Voordat we aan de slag gingen, hebben we in 1 minuut verteld wie we zijn en wat we doen. Laura vertelde dat ze 14 is en al drie jaar niet thuis woont.
Kort daarvoor hadden we een opdracht uitgevoerd waarbij we stapsgewijs allemaal - schrijfbuddy's en jongeren - een gedicht schreven. Het gedicht van Laura beschreef in zes, zeven regels hoe het voelt om helemaal alleen te zijn en dat je desondanks altijd iets positief kunt vinden. Het gedicht kwam bij me binnen als een mokerslag. Geen idee of Laura en anderen mijn vochtige ogen hebben gezien.
Daarna hebben we hard gewerkt aan de dialoog van haar scène. Naarmate we vorderden begon ze mij steeds vaker te corrigeren. 'Nee, dat zegt ze niet zo. Dat past niet haar.' Een goed teken, was zo begonnen de karakters van haar scène zich steeds meer te vormen en te verdiepen. Halverwege de middag was de dialoog zo goed als klaar. Een pittig stukkie, waarbij de hoofdpersoon een geheim aan een zeer gevaarlijk persoon probeert te ontfutselen. Meer vertel ik niet over.
Diep respect voor Laura die zich staande weet te houden, ondanks alle stormen in haar jonge leven. En ook voor de mensen van De Koppeling die zich inzetten voor meiden en jongens zoals zij. Afgedreven, maar niet uit het zicht verloren. En veel respect ook voor de zeer betrokken mensen van Studio 52nd en Wunderbaum. Zij geven door middel van schrijven en theater het zelfbewustzijn van deze jongeren een boost. Aan het eind van de middag presenteerde iedere jongere samen met haar of zijn schrijfbuddy het resultaat van de samenwerking. Dat was grappig, verdrietig, komisch, heel erg raak, ontroerend en spannend. Toen was heel goed te zien wat er gebeurt als je met deze jongeren (met alle jongeren trouwens) aan de slag gaat met iets wat belangrijk voor ze is. Dan zij ze ernstig en vrolijk tegelijk; dan kijken ze goed hoe hun werk aankomt bij de anderen; dan hebben ze een geweldige concentratie (de hele dag door) en dan zie je dat er veel meer in hen schuilt dan je misschien voor mogelijk had gehouden. Talent! Wilskracht! Doorzettingsvermogen! Gevoel voor humor! En al die zaken zijn straks in hun theaterstuk Inside Out te zien. Dus gaat dat zien! Hou de site van Studio 52nd en/of Wunderbaum in de gaten voor de data. Er zijn voorstellingen in Amsterdam en Rotterdam.
Ik heb, naast de inspirerende, verbindend en ook erg grappige gezamenlijke oefeningen, de hele dag gewerkt met een meisje van 14 jaar. Laten we haar Laura noemen. Voordat we aan de slag gingen, hebben we in 1 minuut verteld wie we zijn en wat we doen. Laura vertelde dat ze 14 is en al drie jaar niet thuis woont.
Kort daarvoor hadden we een opdracht uitgevoerd waarbij we stapsgewijs allemaal - schrijfbuddy's en jongeren - een gedicht schreven. Het gedicht van Laura beschreef in zes, zeven regels hoe het voelt om helemaal alleen te zijn en dat je desondanks altijd iets positief kunt vinden. Het gedicht kwam bij me binnen als een mokerslag. Geen idee of Laura en anderen mijn vochtige ogen hebben gezien.
Daarna hebben we hard gewerkt aan de dialoog van haar scène. Naarmate we vorderden begon ze mij steeds vaker te corrigeren. 'Nee, dat zegt ze niet zo. Dat past niet haar.' Een goed teken, was zo begonnen de karakters van haar scène zich steeds meer te vormen en te verdiepen. Halverwege de middag was de dialoog zo goed als klaar. Een pittig stukkie, waarbij de hoofdpersoon een geheim aan een zeer gevaarlijk persoon probeert te ontfutselen. Meer vertel ik niet over.
Diep respect voor Laura die zich staande weet te houden, ondanks alle stormen in haar jonge leven. En ook voor de mensen van De Koppeling die zich inzetten voor meiden en jongens zoals zij. Afgedreven, maar niet uit het zicht verloren. En veel respect ook voor de zeer betrokken mensen van Studio 52nd en Wunderbaum. Zij geven door middel van schrijven en theater het zelfbewustzijn van deze jongeren een boost. Aan het eind van de middag presenteerde iedere jongere samen met haar of zijn schrijfbuddy het resultaat van de samenwerking. Dat was grappig, verdrietig, komisch, heel erg raak, ontroerend en spannend. Toen was heel goed te zien wat er gebeurt als je met deze jongeren (met alle jongeren trouwens) aan de slag gaat met iets wat belangrijk voor ze is. Dan zij ze ernstig en vrolijk tegelijk; dan kijken ze goed hoe hun werk aankomt bij de anderen; dan hebben ze een geweldige concentratie (de hele dag door) en dan zie je dat er veel meer in hen schuilt dan je misschien voor mogelijk had gehouden. Talent! Wilskracht! Doorzettingsvermogen! Gevoel voor humor! En al die zaken zijn straks in hun theaterstuk Inside Out te zien. Dus gaat dat zien! Hou de site van Studio 52nd en/of Wunderbaum in de gaten voor de data. Er zijn voorstellingen in Amsterdam en Rotterdam.
RSS Feed
