Weet jij nog waar je uitknop zit? Je weet wel, dat kleine knopje waarvan je denkt dat je er zo moeilijk bij kunt. Waarvan je misschien al heel lang het idee hebt dat het ergens onder of achter zit. Gevolg: je staat de hele tijd aan. Aan, aan, aan. En op een gegeven moment ga je voelen dat dat niet fijn is. Dat je eigenlijk niet meer in staat bent om ook nog even uit te staan. Nou ja, als je slaapt misschien. Maar zelfs daarvan ben je niet meer zeker als je 's ochtends opstaat en die wallen onder je ogen je onontkoombaar aanstaren.
Is er iemand die ooit gezegd heeft dat we altijd aan moeten staan? Die illusie wordt wel gewekt. Je mag niks missen en je moet overal een mening over hebben. En die dan ook delen - liefst met de hele wereld. Vermoeiend hoor, want meningen kosten niks en vervliegen bij het minste of geringste. Wat doe je dan, als je eenmaal een mening hebt?
Je bent - als je niet oppast - volkomen ingezwachteld door alles wat je omgeeft. En nee, dan heb ik het niet alleen over social media. Dat zwachtelen gebeurt op allerlei manieren. In werk, in vrije tijd, in je privé, als je onderneemt, als je op vakantie bent, of aan het sporten. Altijd. Overal. Tenminste, als je niet oppast.
Als je ingezwachteld, wordt alles gedempt. Soms kan dat prachtig zijn - denk maar aan een mistig landschap. Maar ik durf best aan te nemen dat jij liever niet gedempt leeft. Dat je het allerliefst ten volle in het leven staat. Dat je geen filters en dempers wilt.
Als dat zo is, wordt het tijd om jezelf te ontzwachtelen. Om je bewust te worden van wat de dingen met je doen. Hoe ze je vormen. Of je er echt wel iets mee wilt. Of je wel tot volle wasdom komt, of dat er teveel is dat je in de weg staat. Realiseer je dat niemand kan zien hoe mooi je bent, als je bent omzwachteld. Dus die dikke laag moet eraf. Dan schep je ruimte en vrijheid. Dan zien anderen je ook voor wie je echt bent. Ontzwachteld. Puur. Eigen. En helemaal jezelf.