Augurken in Frankrijk zijn veel zuurder dan bij ons. Een beetje cornichon weekt daar lekker in azijn en bij ons in een veredeld soort van suikerwater. Zijn Fransen zuurder dan Hollanders? Dacht het niet. Eerder andersom. Zure smaken zijn hier niet zo populair. Zuur zijn wel. Past goed bij onze Calvinistische inborst. En ja, dat duurt nog wel minstens een generatie voordat die echt gaat slijten.
Wat is er zo leuk aan zuur zijn? Allereerst krijg je nogal wat aandacht als je zuur bent. Zuur trekt aan omdat alles - nou ja bijna alles - erin oplost. Bovendien lijkt het alsof je het jezelf makkelijk maakt als je zuur bent. Je kunt het dan laten bij je zurige commentaren en zo. Verder hoef je niet de diepte in.
Zuur is dus makkelijk. Althans, zo lijkt het. Want een beetje intelligent mens snapt wel dat die zuurgraad groeit en dus steeds dieper effect gaat hebben op wie je bent en hoe je je manifesteert. Zuur vreet aan je. En als je het maar lang genoeg volhoudt ook aan de mensen om je heen. Vaak zie je dan ook dat zuur zuur aantrekt.
Voel je dat wel eens bij jezelf? Als je op zo'n moment in de spiegel kijkt, kun je het ook aan je gezicht zien. Dat trekt helemaal samen. Zoals een naaktslak als je erin prikt. Toch kun je eenvoudig afkomen van dat zurige. Is echt geen kunst aan. Het enige wat je hoeft te doen is zien wat je allemaal wel niet hebt. Dan heb ik het natuurlijk niet over bezit, maar over al die andere dingen die iedereen zo vaak voor lief neemt. Vriendschap. Gezondheid. Liefde. Kinderen. Huisdieren. Het weer (hoe het ook is). Knoppen in de bomen. De poes die je een kopje geeft. Een glimlach van iemand op straat, De lach van een kind in de verte. Een regendruppel op een grasspriet.
Je hoeft het alleen maar te zien, te horen, te ruiken, te proeven en te voelen. Alles is er al. Er hoeft niets bij en er hoeft niets af. Acceptatie. Het is goed zoals het is. Je hoeft niet zoveel moeite te doen. Zo hard te buffelen. Zo sterk of stoer of juist zacht of invoelend of wat dan ook maar te zien voor iemand anders. Het is goed zoals je bent. Probeer het maar. Accepteer jezelf maar. Ik beloof je, dat ontzuren begint meteen.
Wat is er zo leuk aan zuur zijn? Allereerst krijg je nogal wat aandacht als je zuur bent. Zuur trekt aan omdat alles - nou ja bijna alles - erin oplost. Bovendien lijkt het alsof je het jezelf makkelijk maakt als je zuur bent. Je kunt het dan laten bij je zurige commentaren en zo. Verder hoef je niet de diepte in.
Zuur is dus makkelijk. Althans, zo lijkt het. Want een beetje intelligent mens snapt wel dat die zuurgraad groeit en dus steeds dieper effect gaat hebben op wie je bent en hoe je je manifesteert. Zuur vreet aan je. En als je het maar lang genoeg volhoudt ook aan de mensen om je heen. Vaak zie je dan ook dat zuur zuur aantrekt.
Voel je dat wel eens bij jezelf? Als je op zo'n moment in de spiegel kijkt, kun je het ook aan je gezicht zien. Dat trekt helemaal samen. Zoals een naaktslak als je erin prikt. Toch kun je eenvoudig afkomen van dat zurige. Is echt geen kunst aan. Het enige wat je hoeft te doen is zien wat je allemaal wel niet hebt. Dan heb ik het natuurlijk niet over bezit, maar over al die andere dingen die iedereen zo vaak voor lief neemt. Vriendschap. Gezondheid. Liefde. Kinderen. Huisdieren. Het weer (hoe het ook is). Knoppen in de bomen. De poes die je een kopje geeft. Een glimlach van iemand op straat, De lach van een kind in de verte. Een regendruppel op een grasspriet.
Je hoeft het alleen maar te zien, te horen, te ruiken, te proeven en te voelen. Alles is er al. Er hoeft niets bij en er hoeft niets af. Acceptatie. Het is goed zoals het is. Je hoeft niet zoveel moeite te doen. Zo hard te buffelen. Zo sterk of stoer of juist zacht of invoelend of wat dan ook maar te zien voor iemand anders. Het is goed zoals je bent. Probeer het maar. Accepteer jezelf maar. Ik beloof je, dat ontzuren begint meteen.
RSS Feed
