Wat ben je eigenlijk waard? Als kind. Als mens. Als collega. Als leider. Als volger. En als we onze waarde dan ergens in zouden kunnen uitdrukken, wat zou dat dan kunnen zijn? De Quote drukt het uit in miljarden en miljoenen. Je grote liefde verpakt het in verkleinwoordjes. Voor je kinderen is het - hopelijk - een rotsvaste zekerheid. Voor je werkgever is het een 'resource'. En als je zelf leider bent is het misschien wel het besef dat alles tijdelijk is.
En dan hebben we het nog niet over wat je zelf ziet als je waarde. Dat heeft alles te maken met je zelfbeeld. En daarvan kun je dan weer zeggen dat het uit drie hoofdbestanddelen bestaat. Dat zelfbeeld. Allereerst - zullen bijna alle jongeren zeggen - de perceptie. Het mentale beeld dat je zelf hebt van hoe je eruitziet. Wat ook heel bepalend is: wat je kunt. Of beter het beeld dat je hebt van je eigen capaciteiten. En als derde de waarde die je jezelf toekent. Met andere woorden: wat je jezelf waard vindt; je eigenwaarde. Al dan niet met spatie.
Juist de waarden die we onszelf toekennen, maken het allemaal zo ingewikkeld. Dat zelfbeeld kan ons behoorlijk in de weg zitten. Want je binnenkant kan echt compleet anders zijn dan hoe je je voordoet.
Daarom ben ik een groot voorstander van jezelf ont-waarden. Devalueer jezelf maar tot er niets over is. Tot je dat complete ego hebt ingeleverd. Tot er niets meer over is van het beeld dat je uiteindelijk. van jezelf hebt geschapen. Hoe dan ook, wanneer dan ook en door welke omstandigheden dan ook.
Niet dat het makkelijk is. Niet dat je dat even in een handomdraai doet. En zeker niet dat je als je eenmaal op dat spoor zit, het moeiteloos volhoudt. Maar het loont wel. Enorm. Omdat je echt kunt zijn. Met de nadruk op echt. En op zijn.
Het gekke is dat wanneer je jezelf gaat ontwaarden er steeds meer van je zelf tevoorschijn komt. Dat voel je zelf. En dat voelt ook iedereen met wie je dan bent. Jezelf ontwaarden schept ruimte. Voor de ander. Voor verandering. Voor dialoog. Eigenlijk zou je simpelweg kunnen zeggen dat jezelf ontwaarden een grote stap is richting een meer non-duale wereld. En daar snakken we naar - of we nu in non-dualiteit geloven of niet.
En dan hebben we het nog niet over wat je zelf ziet als je waarde. Dat heeft alles te maken met je zelfbeeld. En daarvan kun je dan weer zeggen dat het uit drie hoofdbestanddelen bestaat. Dat zelfbeeld. Allereerst - zullen bijna alle jongeren zeggen - de perceptie. Het mentale beeld dat je zelf hebt van hoe je eruitziet. Wat ook heel bepalend is: wat je kunt. Of beter het beeld dat je hebt van je eigen capaciteiten. En als derde de waarde die je jezelf toekent. Met andere woorden: wat je jezelf waard vindt; je eigenwaarde. Al dan niet met spatie.
Juist de waarden die we onszelf toekennen, maken het allemaal zo ingewikkeld. Dat zelfbeeld kan ons behoorlijk in de weg zitten. Want je binnenkant kan echt compleet anders zijn dan hoe je je voordoet.
Daarom ben ik een groot voorstander van jezelf ont-waarden. Devalueer jezelf maar tot er niets over is. Tot je dat complete ego hebt ingeleverd. Tot er niets meer over is van het beeld dat je uiteindelijk. van jezelf hebt geschapen. Hoe dan ook, wanneer dan ook en door welke omstandigheden dan ook.
Niet dat het makkelijk is. Niet dat je dat even in een handomdraai doet. En zeker niet dat je als je eenmaal op dat spoor zit, het moeiteloos volhoudt. Maar het loont wel. Enorm. Omdat je echt kunt zijn. Met de nadruk op echt. En op zijn.
Het gekke is dat wanneer je jezelf gaat ontwaarden er steeds meer van je zelf tevoorschijn komt. Dat voel je zelf. En dat voelt ook iedereen met wie je dan bent. Jezelf ontwaarden schept ruimte. Voor de ander. Voor verandering. Voor dialoog. Eigenlijk zou je simpelweg kunnen zeggen dat jezelf ontwaarden een grote stap is richting een meer non-duale wereld. En daar snakken we naar - of we nu in non-dualiteit geloven of niet.
RSS Feed