Sinds de komst van facebook is 'ontvrienden' een begrip. Het lijkt voor veel mensen een onsympathiek gebaar: een van je volgers duidelijk maken dat hij of zij niet meer in de 'vriendengroep' past en hem of haar er dus uitgooien. Het roept allerlei gevoelens op uit de kindertijd waarin sommigen niet in een groepje mochten en anderen juist weer wel. Pijnlijk. Afwijzing. Au!
Toch kan het best zijn dat je op Facebook ineens een mening van een van je vrienden tegenkomt die volstrekt haaks staat op je eigen kijk op de wereld of de samenleving. Wat doe je dan? Je kunt op het medium zelf een discussie starten, maar als je enigszins van subtiliteit houdt laat je dat al snel achterwege. Diegene dan maar appen, mailen of bellen? Dat doe je heel misschien als het iemand is die je nabij staat. Maar voor een vage facebook-kennis zul je die moeite waarschijnlijk niet doen. Dus wat blijft er dan over? Ontvrienden. En dan hoeft die ander niet eens te merken, want facebook begrijpt als geen ander hoe pijnlijk dat kan zijn. En dus welk effect het kan hebben op de populariteit van het social medium. Dus je kunt onmerkbaar ontvrienden.
In het echte leven kan dat natuurlijk niet. Daar is een ontvriendingsproces vaak een kwestie van elkaar uit het zicht verliezen. Gewoon geen contact meer. Het ebt weg. Of er gaat een knallende ruzie aan vooraf. Een overname van elkaars geliefde. Een strijd om de macht. interesses die langzaam maar zeker heel anders blijken te liggen. Of gewoon een gevecht rondom gelijk.
En jezelf ontvrienden dan? Dat gaat vooral om hoe lief je voor jezelf wilt zijn. Ja natuurlijk mag je, moet je heel lief voor jezelf zijn. En aardig. En begripvol. En luisterend. En aanvoelend. Alles wat je bij een ander die je liefhebt ook doet. Maar er is meer. In hoeverre durf je jezelf echt te zien voor wie je bent. Met je allermooiste, maar vooral ook met je allerlelijkste kanten. Al die momenten waar je spijt van hebt. Of misschien wel niet en waarvan je je afvraagt waarom je er geen spijt van hebt.
Jezelf ontvrienden wil zeggen dat je bereid bent om jezelf tot in je allerdiepste schoonheid en lelijkheid, liefde en verdriet, kwaadheid en troostrijk-heid, lust en afwijzing, agressie en omarming te accepteren. Om jezelf radicaal te accepteren omdat je nou eenmaal zo bent. En dus zo nu en dan bepaald geen vriend van jezelf bent. Laat staan van een ander.
Alleen door die volledige acceptatie kom je verder. Dichter bij je zelf. Dichter bij de ander. En vooral dichter bij de acceptatie dat er geen wit bestaat zonder zwart en geen licht zonder donker. Dat juist jij degene moet zijn die zichzelf moet ontvrienden om die complete yin en yang van jezelf in z'n totaliteit te accepteren. Makkelijk is dat niet. Je hebt er een heel leven voor nodig en dan nog kun je geregeld een extra lesje gebruiken. Gelukkig helpt het leven je op allerlei manieren om jezelf blijvend te ontvrienden.
Toch kan het best zijn dat je op Facebook ineens een mening van een van je vrienden tegenkomt die volstrekt haaks staat op je eigen kijk op de wereld of de samenleving. Wat doe je dan? Je kunt op het medium zelf een discussie starten, maar als je enigszins van subtiliteit houdt laat je dat al snel achterwege. Diegene dan maar appen, mailen of bellen? Dat doe je heel misschien als het iemand is die je nabij staat. Maar voor een vage facebook-kennis zul je die moeite waarschijnlijk niet doen. Dus wat blijft er dan over? Ontvrienden. En dan hoeft die ander niet eens te merken, want facebook begrijpt als geen ander hoe pijnlijk dat kan zijn. En dus welk effect het kan hebben op de populariteit van het social medium. Dus je kunt onmerkbaar ontvrienden.
In het echte leven kan dat natuurlijk niet. Daar is een ontvriendingsproces vaak een kwestie van elkaar uit het zicht verliezen. Gewoon geen contact meer. Het ebt weg. Of er gaat een knallende ruzie aan vooraf. Een overname van elkaars geliefde. Een strijd om de macht. interesses die langzaam maar zeker heel anders blijken te liggen. Of gewoon een gevecht rondom gelijk.
En jezelf ontvrienden dan? Dat gaat vooral om hoe lief je voor jezelf wilt zijn. Ja natuurlijk mag je, moet je heel lief voor jezelf zijn. En aardig. En begripvol. En luisterend. En aanvoelend. Alles wat je bij een ander die je liefhebt ook doet. Maar er is meer. In hoeverre durf je jezelf echt te zien voor wie je bent. Met je allermooiste, maar vooral ook met je allerlelijkste kanten. Al die momenten waar je spijt van hebt. Of misschien wel niet en waarvan je je afvraagt waarom je er geen spijt van hebt.
Jezelf ontvrienden wil zeggen dat je bereid bent om jezelf tot in je allerdiepste schoonheid en lelijkheid, liefde en verdriet, kwaadheid en troostrijk-heid, lust en afwijzing, agressie en omarming te accepteren. Om jezelf radicaal te accepteren omdat je nou eenmaal zo bent. En dus zo nu en dan bepaald geen vriend van jezelf bent. Laat staan van een ander.
Alleen door die volledige acceptatie kom je verder. Dichter bij je zelf. Dichter bij de ander. En vooral dichter bij de acceptatie dat er geen wit bestaat zonder zwart en geen licht zonder donker. Dat juist jij degene moet zijn die zichzelf moet ontvrienden om die complete yin en yang van jezelf in z'n totaliteit te accepteren. Makkelijk is dat niet. Je hebt er een heel leven voor nodig en dan nog kun je geregeld een extra lesje gebruiken. Gelukkig helpt het leven je op allerlei manieren om jezelf blijvend te ontvrienden.
RSS Feed