Het is ook een hoopvolle gedachte, want het zou ook betekenen dat we de blauwdruk van een nieuwe versie van onszelf kunnen maken en die nieuwe ik vervolgens ook in praktijk kunnen brengen.
Tegelijkertijd is het natuurlijk een fabeltje - ondanks wat vele meer of minder begenadigde deskundigen ons willen laten geloven. Met goede hulp kun je uiteraard best aan jezelf sleutelen en ik zal de laatste zijn die ontkent dat zoiets effect heeft. Maar dat zit allemaal meer in de sfeer van lapwerk, kleine of grotere reparaties of een al dan niet forse onderhoudsbeurt, dan dat je jezelf als mens compleet opnieuw uitvindt. Want uiteindelijk komt het toch op jezelf neer. Wat jij bereid bent te doen met al die nieuw verworven inzichten over jezelf. De grootste kunst is om jezelf daartoe in staat te stellen. Om daar echt en diepgaand ruimte voor te maken. Daarvoor zit er niets anders op dan jezelf te ontvinden.
Dus hup - overboord met die kijk op jezelf die je al jaren hebt. Al die ingeprente beelden van jou over jou. Heb je die echt zelf gemaakt? Dacht het niet. Die zelfkijk is een grote optelsom van alles wat je hebt meegemaakt en iedereen die een blijvende indruk op je heeft gemaakt. Zit misschien veel minder echt 'eigens' in dan je misschien wel zou willen.
Daarvoor moet je aan de ene kant veel dieper kijken en aan de andere kant veel meer loslaten. Ontvinden betekent afstappen van hoe en wie je moet zijn en aanhaken bij wie je echt bent. Het betekent ook dat je op zoek gaat naar waarvoor je hier echt bent. Wat je - zoals de Fransen het zo mooi zeggen - 'raison d'être' is. Dat vraagt om inzicht. Om ruimte maken in je hoofd en je hart. In je ziel. Het vraagt bovenal om niet meer van alles van jezelf te vinden. Om al die meninkjes over jezelf en je gedrag en je (on)hebbelijkheden los te laten.
Doe dat en je zult zien dat er ten diepste niet zoveel te vinden is. Niet over jezelf en niet over anderen. Het is simpelweg een kwestie van zijn. To be or not to be, that's the question.