Maar ja, het is wel jouw storm. Die plaatsvindt in jouw hoofd. Jouw hart. Jouw buik (kan ook verliefdheid zijn he, zo'n storm). Iemand anders heeft iets gezegd, iets gedaan, of juist niet gedaan. Had een gezichtsuitdrukking, een gebaar, een woord, een zin, een kreet of misschien wel een stilte. En die zette iets bij jou in gang. Of eigenlijk: jij liet dat iets bij jou in gang zetten.
Nou snap ik ook wel dat zoiets nogal eens ondanks jezelf gebeurt. Dat je dat eigenlijk helemaal niet wilt. Maar het overkomt je, dus het gebeurt toch. En geloof mij, dat heb ik zelf ook nog vaak genoeg. En toch... Tot tien tellen helpt. Soms. Nog beter is het bewustzijn dat je niet je emotie bent. Dat wat je lijkt te overkomen ook te sturen is. Dat je zelf kunt bepalen zo lang je maar jezelf het bewustzijn gunt om dat te zien.
Daarom raad ik je aan om jezelf te ontstormen. Want voor je 't weet stuurt die storm je het bos in. En daar weet je nooit wanneer er een boom op je kop valt. Anders gezegd: als de storm je de baas is, roep je reacties op waar je meestal niet blij mee bent. Jij bent niet meer de baas, maar je storm.
Als je jezelf weet te ontstormen word je een prettiger mens. Stiller. Opener. Rustiger. Ontvankelijker. Vriendelijker, Begripvoller. En zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan. Zulke mensen hebben we hard nodig in een wereld die nogal snel lijkt te polariseren. Mensen die de redelijkheid omarmen. En daarmee de ander. Die niet meteen op de kast zitten wanneer iemand zich eens wat scherp of extreem uit. Maar die willen weten waar dat vandaan komt. Wat de reden is.
Het is voor jezelf natuurlijk ook veel aangenamer als je ontstormd bent. Want het lijkt soms leuk - al die pieken en dalen, maar geloof me, je wordt er doodmoe van.
Dus ontstorm jezelf. Voor jezelf en voor de wereld. Je zult zien dat het in jezelf en om jezelf een stuk aangenamer wordt. Probeer maar. (foto goodfreephotos.com)