Jezelf ontstemmen

Ik ben ontstemd. Als je dat zegt of denkt, klink je vals. Dan ben je even uit de toon, zeg maar. Een beetje boos, licht geïrriteerd of gewoonweg kwaad. Je stemming is dus door iets veranderd. Het moment ervoor was alles klaarblijkelijk nog goed. En toen gebeurde er iets waardoor je stemming omsloeg.
Heel normaal. Gebeurt iedereen. Mij ook nog geregeld. Maar waarom gebeurt het eigenlijk? En wat wil het zeggen dat je zo plotseling in een andere stemming geploft bent?  Wie of wat was er zo bepalend dat je er zelf even erg weinig over te zeggen had wat je voelde? Dat er een valse noot in je klinkt en dat je die in al je vezels voelt.
Maar je zou dat ontstemmen ook heel anders kunnen bekijken. We zijn allemaal op een bepaalde manier al gestemd. Door onze afkomst, opvoeding, opleiding, ervaring, levenskeuzes, noem maar op. We hebben al een bepaalde klank aangeleerd. En onze toon; hoe wij klinken is voor een belangrijk deel bepalend voor hoe anderen op ons reageren en met ons omgaan. C'est le ton qui fait la musique - n'est çe pas?
Nu snap ik ook wel dat ik allerlei gebeurtenissen en omstandigheden zijn die je zelf helemaal niet in de hand hebt. Die je overkomen, overvallen, op je pad komen enzovoorts. De dynamiek van het leven. Wat je wel in de hand hebt is hoe je daarmee omgaat. Je eigen stemming dus. In hoeverre je wel of niet ontstemd raakt.
Anders gezegd: je kunt echt zelf bepalen wat je toon is. In welke omstandigheid je je ook bevindt. Daar zijn hele extreme voorbeelden van en voor mensen die toen in staat waren om nog steeds hun stemming te bepalen, heb ik diep, diep respect. Lees maar eens wat Wikipedia schrijft over Viktor Frankl. En dat geldt voor iedereen die in staat is om diep trauma te verwerken. Als je dan in staat bent om je stemming, je toon van positiviteit en optimisme te hervinden ne te behouden, dat is inspirerend. Sterker, degenen die daartoe in staat zijn, zijn een voorbeeld voor de mensheid. 
Goed, van het grote weer terug naar het kleinere. Die valse nootjes. Vaak klinken ze als vervelende stemmetjes in je hoofd. Stemminkjes. Daar kun je natuurlijk naar luisteren. Ze zijn ook best hardnekkig - weet ik uit ervaring. Maar uiteindelijk zijn we ook in staat om onszelf te ont-stemmen. Om tegen die kwakende, kwekkende, kwetterende, kwalijke stemmetjes te zeggen dat ze hun mond moeten houden. Ze het zwijgen op te leggen.
Het mooie is dat wanneer je er niet meer naar luistert, ze vanzelf ophouden. Als je ruimte geeft voor stilte, voor rust, komt die ook. Daar kunnen die stemminkjes niet tegenop. En hoe vaker je dat doet, hoe stiller ze worden; hoe minder vaak ze de kop op steken. Weg met die foute stemmingmakers, zou ik zeggen. Lang leve de stilte in je hoofd.