Jezelf ontslechten

Zou dat kunnen? Al het slechte uit jezelf halen en gewoon ergens in een grote afvalbak dumpen? Dat je als het ware je mond heel ver open doet, met je linkerarm heel diep naar binnen reikt en dan gewoon kunt voelen wat er allemaal slecht is. Ik stel me zo voor dat het glibberig is, lauwwarm, soms nog een beetje beweegt en ook maar moeilijk los komt. Maar als je genoeg blijft wroeten, wringen, rukken, trekken en draaien - dan lukt het. 
Sta je daar met al het slechte dat je ooit in je had in je handen. Je kijkt er eens naar. Je draait het eens rond, laat het bijna uit je handen glippen. En dan? Dan ben je bijna een beetje teleurgesteld. Is dat het nou? Is dat nou al die narigheid die ik in me heb? Meer niet? 
Je laat nog eens een stevige boer - misschien komt er een klein restje mee en dan kieper je de hele slechte mikmak hop in de afvalbak. Opgelucht en een paar kilo lichter loop je verder. Zo, vanaf dit moment ben je een en al goedheid. Kan niet anders. Olé en laat het leven nu maar komen.
Tja, zo zit het leven dus niet in elkaar. Zonder slechtheid geen goedheid. Zonder zwart geen wit. En zonder Yin geen Yang. Klinkt misschien idioot, maar we hebben het nodig, dat slechte. Alleen al omdat we dan ook kunnen ontslechten. En dat is een heel proces. Duurt je leven lang en zo tegen het einde kun je nog steeds niet zeggen dat je het helemaal beheerst. 
Maar je kunt wel een heel eind komen. 
Hoe doe je dat dan, jezelf ontslechten? Als ik er een handleiding voor had, zou ik die direct online zetten. Kijk, er zijn talloze handleidingen - koran, bijbel, tao te ching, baghavad ghita en alle interpretaties van die geschriften - maar die zijn allemaal nogal multi-interpretabel. Lastig, lastig. Komt een hoop ellende uit voort. En ook heel veel goeds en dat zijn dan de mensen die begrijpen dat het geschrift dat zij omarmen hoogstens een richting geeft; helpt om over het leven na te denken en vooral ook gaat over hoe je in alles liefde kunt zien. 
Als ik aan een soort van handleiding denk die helpt om jezelf te ontslechten, zu daar in hele grote letters L-I-E-F-D-E op staan. De liefde die je kunt voelen. Diepe liefde die je vertelt dat alles de moeite waard is. Die je boosheid in een fractie van een seconde doet wegsmelten. Die alle twijfel wegneemt. Die het weten, de kennis wel honderdduizend keer overstijgt. Die liefde.
Als je dat boek, dat geschrift, die handleiding openslaat zie je niks. Lege pagina's. Honderden achter elkaar. Maar als je heel goed kijkt, zul je zien dat iedere pagina zich langzaam vult. Met jouw verhaal. Met de momenten waarop je die liefde voelde. Met de keren dat je die liefde deelde. De pagina's laten je zien wat er gezegd werd toen je hart sprak. 
De handleiding voor jezelf ontslechten is het misschien wel het enige boek dat alleen maar terugkijkt. Dat zich alleen maar vult met pure liefdesmomenten. Met nabijheid en he verbonden voelen. Dat legt het vast. 
Het zou natuurlijk het allermooiste zijn als iedereen die hoogstpersoonlijke handleiding met ieder ander kon delen. Ter inspiratie. En vooral om die liefde steeds opnieuw te voelen. Want hoe verstopt die bij sommigen ook is, die liefde zit in ieder van ons. Hoeveel dekens, mantels, mist- en modderlagen er ook overheen liggen. Het is er. Die wetenschap hebben we ten diepste allemaal.
Dus laat je eigen handleiding zich langzaam maar zeker vullen. Blader hem door, sla hem na, slurp de woorden en de ervaringen op. Laat jouw geschrift je vullen met alles overstijgende liefde. Je zult merken dat het ontslechten begint. En het wordt pagina na pagina eenvoudiger. Lichter. Luchtiger. Levendiger. Zo ga je steeds beter voelen hoe vol met liefde je leven is. Da's niet alleen mooi maar ook aanstekelijk.  Met een beetje geluk zet je ook anderen op het spoor om zichzelf te ontslechten. Zo begint verandering.