Dromen. Bespiegelingen. Gedachten. Overwegingen. Hoop. Verlangens. Wensen. Beeldvorming. Fantasietjes. Dagdroompjes. Wat zoemt er allemaal niet rond in je hoofd. In je hart. In je denken. En waar gaat dat allemaal heen? Waar leidt het toe? Maakt het je beter? Mooier? Sterker? Ruiger? Gevoeliger? Overtuigender? Wilskrachtiger? Twijfelachtiger?
Vaak zit je zo vol, vol, vol met wat er allemaal kan en wat je zou willen en vooral ook wat je moet. Hoe weet je nou in vredesnaam of je de juiste keuzes maakt? Of je de dingen doet en laat die je leven verrijken? Het korte antwoord: je weet het niet, want je kunt het niet voorspellen. Want al met al heb je maar bijzonder weinig in de hand in het leven.
En daarom is het essentieel om te ont-ruimen. Om ruimte te maken. Om ballast overboord te gooien. Om te gaan zien wat je belemmert en dat te laten gaan. En om te gaan kijken, luisteren en vooral ervaren wat je in gang zet, wat je drijft, wat je kracht en energie geeft.
Als je ont-ruimt schep je leegte. Je maakt ruimte voor het mirakel. Voor de dingen waarvan je later zegt 'ik snap nog steeds niet hoe het kon, maar het was geweldig/fascinerend/ongelooflijk/opzienbarend/hartverwarmend (vink zelf aan welk begrip het meest van toepassing is). Als je gaat ontruimen, ben je bezig met Wu Wei. Dat is het wonderbaarlijke Chinese begrip van 'doen door niet te doen'. En dat gaat niet over lethargie, maar juist over ruimte maken en voor leegte zorgen. Soms moet je daar heel hard voor werken. Dingen laten is betekent net zo goed dat je dingen doet - andere dingen.
Ontruimen heeft ook alles te maken met overgave. met loslaten. En ook dat is niet een kwestie van helemaal niets meer doen. Overgave is een diepe overtuiging. Het geloof dat je gedragen wordt; dat je deel uitmaakt van iets veel groters. Misschien klinkt dat nogal religieus, maar zo bedoel ik het niet. Er zijn talloze momenten waarop je dat ervaart. Je hoeft alleen maar even open te staan voor die ervaring. Jezelf zo leeg en los maken dat het binnenkomt.
Jezelf ontruimen levert leegte op. Inzicht. Ontspanning. Ruimte voor vernieuwing. Maar vooral en bovenal creëert het omstandigheden voor ervaringen. Van geluk, van betrokkenheid, van verbinding en van saamhorigheid. Van dat wat ons mensen zo menselijk maakt: het gevoel dat we samen meer, of beter samen één zijn.
Vaak zit je zo vol, vol, vol met wat er allemaal kan en wat je zou willen en vooral ook wat je moet. Hoe weet je nou in vredesnaam of je de juiste keuzes maakt? Of je de dingen doet en laat die je leven verrijken? Het korte antwoord: je weet het niet, want je kunt het niet voorspellen. Want al met al heb je maar bijzonder weinig in de hand in het leven.
En daarom is het essentieel om te ont-ruimen. Om ruimte te maken. Om ballast overboord te gooien. Om te gaan zien wat je belemmert en dat te laten gaan. En om te gaan kijken, luisteren en vooral ervaren wat je in gang zet, wat je drijft, wat je kracht en energie geeft.
Als je ont-ruimt schep je leegte. Je maakt ruimte voor het mirakel. Voor de dingen waarvan je later zegt 'ik snap nog steeds niet hoe het kon, maar het was geweldig/fascinerend/ongelooflijk/opzienbarend/hartverwarmend (vink zelf aan welk begrip het meest van toepassing is). Als je gaat ontruimen, ben je bezig met Wu Wei. Dat is het wonderbaarlijke Chinese begrip van 'doen door niet te doen'. En dat gaat niet over lethargie, maar juist over ruimte maken en voor leegte zorgen. Soms moet je daar heel hard voor werken. Dingen laten is betekent net zo goed dat je dingen doet - andere dingen.
Ontruimen heeft ook alles te maken met overgave. met loslaten. En ook dat is niet een kwestie van helemaal niets meer doen. Overgave is een diepe overtuiging. Het geloof dat je gedragen wordt; dat je deel uitmaakt van iets veel groters. Misschien klinkt dat nogal religieus, maar zo bedoel ik het niet. Er zijn talloze momenten waarop je dat ervaart. Je hoeft alleen maar even open te staan voor die ervaring. Jezelf zo leeg en los maken dat het binnenkomt.
Jezelf ontruimen levert leegte op. Inzicht. Ontspanning. Ruimte voor vernieuwing. Maar vooral en bovenal creëert het omstandigheden voor ervaringen. Van geluk, van betrokkenheid, van verbinding en van saamhorigheid. Van dat wat ons mensen zo menselijk maakt: het gevoel dat we samen meer, of beter samen één zijn.
RSS Feed