Jezelf ontraden

Als je niet oppast neem je het raadsel over wie je bent zo mee je graf in. Dat zou niet alleen jammer zijn, maar ook volledig voorbij gaan aan wat je hier komt doen. Want zijn dat niet de twee allergrootste vragen die het leven ons stelt: 'Wie ben ik?' En 'Wat doe ik hier?'
De antwoorden op die vragen vind je nergens anders dan bij jezelf (vandaar dat ik dat woord zo vaak gebruik). Ieder mens is een enigma. We worden allemaal geboren om een forse batterij vragen te beantwoorden. En dat zijn dan vaak ook nog vragen waarop je niet een twee drie een antwoord hebt. Inderdaad, de levensvragen. Ze komen op je pad en je moet er wat mee, of je wilt of niet. Voorbeelden te over in je leven, denk ik, hoe lang je hier ook verblijft. De 'waarom'-vraag die er meestal aan gekoppeld is, is volstrekt zinloos. Waarom overkomt mij/hem/haar dit? Iedereen die beweert dat te kunnen duiden zit op een vals spoor.
Het leven schotelt je van alles voor. Zonder reden, zonder doel. Er is geen hogere macht die dat oplegt of aanstuurt. Geen kwade genius die het je moeilijk maakt. Hoe je omgaat met wat er gebeurt kan je hoogstens helpen om het raadsel dat je bent steeds verder te doorgronden. Dus staak je verzet. Accepteer wat er komt en probeer te zien, te begrijpen wat het je wil vertellen. Stop met jezelf ver-raden en start met jezelf ont-raden. Dit ben jij. Je bent nu hier en dit komt op je af. Het is een moment. Alles wat erna komt is weer anders. Hoe mooi of lelijk zo'n moment ook lijkt.
​En bedenk dat wie jij bent uniek is. Net als de missie die je hier hebt. Jazeker: missie. Die heeft iedereen. Die van mij is om je over deze onderwerpen te laten nadenken. Dat raadsel heb ik voor mezelf alvast opgelost. Hoe? Niet door te zoeken, maar door te doen. Door uit te proberen. Door - in mijn geval - te blijven schrijven. Toen openbaarde het zich en ik was in staat om het te zien. Nu jij nog.