Wat is moeilijker: iets uitleggen in veel of weinig woorden? Hoe minder woorden, hoe lastiger het wordt. De kunst van het weglaten is echt een kunst als je iets moois of belangrijks wilt vertellen. Woorden kunnen mensen geweldig raken als je ze goed timet en juist doseert.
Jammer genoeg kun je met woorden ook veel verhullen. Hoe vaak ligt over de echte boodschap niet een brei van woorden om maar niet te zeggen wat er gezegd moet worden. Niet per se om te verzachten - dat kan ik nog wel waarderen - maar om te zorgen dat zo weinig mogelijk mensen echt snappen waar het over gaat. En geloof me, dit is een zeer wijd verbreid fenomeen.
Zo. Dat geschreven hebbend wil ik nu wat met je delen over ontplexen. Want dat kan heel goed en het is heel lekker. Achter het ingewikkelde ligt altijd iets eenvoudigs. Dus geloof de mensen niet die zeggen dat sommige dingen, sommige zaken toch echt heel ingewikkeld zijn. Niet waar. Dan zijn ze zo gemaakt om de een of andere reden.
Zoals Einstein als schreef: 'Any intelligent fool can make things bigger and more complex...It takes a touch of genius and a lot of courage to move in the opposite direction.' En deze wil ik toch ook even met je delen - ook van Einstein (en als iemand het mag zeggen is hij het): 'If you can't explain it simply, you don't understand it well enough.'
Wat voor grote wetenschappers geldt, gaat voor ons en onze levens natuurlijk ook op. Ontplexen! Anders raak je het spoor bijster. Raak je het plezier kwijt. En erger nog, misschien ook wel je vrienden en je relatie.
Hoe doe je dat dan - jezelf ontplexen? Begin maar eens met het maken van onderscheid tussen je intellect en je intuïtie. Tussen je hoofd en je buik. Wetenschappelijk onderzoek naar het buikgevoel bewijst dat die innerlijke wegwijzer vaker betere beslissingen oplevert dan rationeel afwegen. Hier vind je een interessante test (gebaseerd op de Westcott's Intuitive Ability Test) van Psychologie Magazine.
Je hoofd is maar een deel van je lichaam, ongeveer één achtste. En dan zijn je hersenen nog maar 2 procent van je totale lichaamsvolume. Laat die denkmachines nou eens niet honderd procent van je keuzes en je gedrag bepalen (dat kan trouwens ook helemaal niet, want het merendeel van wat we doen, gebeurt onbewust. Denk maar eens na over hoeveel je van een autorit echt bewust meemaakt...).
Jezelf ontplexen begint dus bij je intuïtie. Bij die buik die tegen je praat. Dus probeer eens die impulsen en gedachten en invallen die van daaruit verschijnen, opborrelen, omhoog ploppen op te volgen. Niet nadenken, gewoon doen. Da's lekker simpel. En je zult merken dat het voor je gaat werken. Veel wordt eenvoudiger. Er valt iets van je af. Misschien wel veel. En dan merk je ineens dat je zomaar zit te glimlachen. In de metro. Achter je bureau. In een gesprek. Mocht iemand dan vragen waar die glimlach vandaan komt, zeg dan gewoon en liefst een beetje nonchalant: 'Ach, ik ben mezelf even aan het ontplexen.'
Jammer genoeg kun je met woorden ook veel verhullen. Hoe vaak ligt over de echte boodschap niet een brei van woorden om maar niet te zeggen wat er gezegd moet worden. Niet per se om te verzachten - dat kan ik nog wel waarderen - maar om te zorgen dat zo weinig mogelijk mensen echt snappen waar het over gaat. En geloof me, dit is een zeer wijd verbreid fenomeen.
Zo. Dat geschreven hebbend wil ik nu wat met je delen over ontplexen. Want dat kan heel goed en het is heel lekker. Achter het ingewikkelde ligt altijd iets eenvoudigs. Dus geloof de mensen niet die zeggen dat sommige dingen, sommige zaken toch echt heel ingewikkeld zijn. Niet waar. Dan zijn ze zo gemaakt om de een of andere reden.
Zoals Einstein als schreef: 'Any intelligent fool can make things bigger and more complex...It takes a touch of genius and a lot of courage to move in the opposite direction.' En deze wil ik toch ook even met je delen - ook van Einstein (en als iemand het mag zeggen is hij het): 'If you can't explain it simply, you don't understand it well enough.'
Wat voor grote wetenschappers geldt, gaat voor ons en onze levens natuurlijk ook op. Ontplexen! Anders raak je het spoor bijster. Raak je het plezier kwijt. En erger nog, misschien ook wel je vrienden en je relatie.
Hoe doe je dat dan - jezelf ontplexen? Begin maar eens met het maken van onderscheid tussen je intellect en je intuïtie. Tussen je hoofd en je buik. Wetenschappelijk onderzoek naar het buikgevoel bewijst dat die innerlijke wegwijzer vaker betere beslissingen oplevert dan rationeel afwegen. Hier vind je een interessante test (gebaseerd op de Westcott's Intuitive Ability Test) van Psychologie Magazine.
Je hoofd is maar een deel van je lichaam, ongeveer één achtste. En dan zijn je hersenen nog maar 2 procent van je totale lichaamsvolume. Laat die denkmachines nou eens niet honderd procent van je keuzes en je gedrag bepalen (dat kan trouwens ook helemaal niet, want het merendeel van wat we doen, gebeurt onbewust. Denk maar eens na over hoeveel je van een autorit echt bewust meemaakt...).
Jezelf ontplexen begint dus bij je intuïtie. Bij die buik die tegen je praat. Dus probeer eens die impulsen en gedachten en invallen die van daaruit verschijnen, opborrelen, omhoog ploppen op te volgen. Niet nadenken, gewoon doen. Da's lekker simpel. En je zult merken dat het voor je gaat werken. Veel wordt eenvoudiger. Er valt iets van je af. Misschien wel veel. En dan merk je ineens dat je zomaar zit te glimlachen. In de metro. Achter je bureau. In een gesprek. Mocht iemand dan vragen waar die glimlach vandaan komt, zeg dan gewoon en liefst een beetje nonchalant: 'Ach, ik ben mezelf even aan het ontplexen.'
RSS Feed