Jezelf ontmenselijken

'Niets menselijks is mij vreemd' - ooit opgeschreven door de Romeinse theaterschrijver Terentius - mag aan de oppervlakte vriendelijk klinken; er schuilt eigenlijk een nogal trieste conclusie onder. Het klinkt bijna als een excuus voor alle wandaden die we al dan niet in naam van de menselijkheid plegen. 
Met een beroep op het mens zijn, roepen sommige mensen afschuwelijke dingen over andere mensen. Op persoonlijk niveau, en steeds vaker ook op politiek en maatschappelijk niveau. Niets menselijks is die roepers vreemd. Maar het klopt natuurlijk niet. Alleen al omdat we ons beter niet kunnen beroepen op ons mens zijn. Want daarmee ontkennen we al die veel diepere lagen die we hebben. Die ons niet isoleren, maar juist verbinden. 
Ik zou ervoor willen pleiten dat we onszelf wat meer ontmenselijken. Dat we op zoek gaan naar wat ons tot veel meer dan alleen mens maakt. Want als mensen zijn we even hier en dan weer weg. Wat rest is de herinnering en hier en daar iets dat we hebben geproduceerd. Erfgoed, cultuurgoed, kunst, literatuur, hier en daar een gebouw en zo kun je nog wel wat meer verzinnen. Van de makers resten alleen nog de resten en de verhalen.
Alles wat we aan kunst, cu;tuur, vernieuwing en verbetering hebben komt voort uit inspiratie. Uit 'in spiritus' zijn. In de geest dus. In het gebied waar de rede zwijgt en waar het universele spreekt. Daar waar hetgeen geboren wordt dat ons verbindt, dat ons aanspreekt op wat ons allemaal hetzelfde maakt. 
Als je het lef hebt om jezelf te ont-menselijken word je universeel zou je kunnen zeggen. Allesomvattend. Volledig en vol begrip. Dat gebeurt natuurlijk niet van de ene op de andere dag. Ik ben er eerlijk gezegd ook nog bepaald geen kampioen in (alsof je dat zou kunnen worden...). Maar op het moment dat je begint met het inzien dat dat wat je tot een uniek mens maakt, juist voortkomt uit het niet menselijke, dus uit het universele, dan komt er een onstuitbaar proces op gang. Je ontkomt er niet meer aan dat je anderen ook zo gaat zien. Dat je door het menselijke heen, het universele gaat zien. Dat je in plaats van verwijdering, toenadering zoekt. Grote woorden misschien, maar het kan in de hele kleine dingen zitten. Een praatje, een glimlach, een beetje hulp met het een of ander. 
Het mooie is ook dat zoiets niet je gevoel van trots aanspreekt, maar je gevoel van gelijkheid, van verbondenheid. Zulke kleine of grotere daden toveren bijna automatisch een glimlach op jouw gezicht en dat van de ander. Voorbeelden te over en niet allen op facebook en youtube.
Dus zie jezelf als veel meer dan een mens met nukken en grillen, grappen en grollen, voorkeurtjes en meninkjes. Ontmenselijk jezelf en ontdek dat je alles en iedereen kunt omvatten. Jouw wereld en dé wereld (alsof die gescheiden zijn) zullen er een stuk mooier en beter van worden.