Ontluisteren wil volgens de online Van Dale zeggen: van aanzien, eer of schoonheid beroven. Dat kan natuurlijk alleen maar als je het idee hebt die je die drie, of een of twee ervan bezit. Alleen bezit kun je roven. Ik moet de eerste dief of inbreker nog tegenkomen die in een leeg huis zijn slag probeert te slaan.
Maar waarom zou je in vredesnaam jezelf van aanzien, eer of schoonheid beroven? Het korte antwoord is: omdat het er is niet is. Wat wij eer, aanzien en schoonheid noemen is hoogstens een totaal cultureel bepaalde momentopname.
Laten we beginnen met aanzien. Ik ga geen namen noemen, maar er hoeft maar dat te gebeuren en je aanzien valt in duigen. En dan donder je keihard van je voetstuk. Wat eerst zo fijn voelde blijkt dan ineens een loden last. Hetzelfde geldt voor eer. Als je je in je eer voelt aangetast, wat voel je dan eigenlijk? Is het niet gewoon je ego dat knetterhard in je oor tettert dat je iets niet hoeft te pikken? En wat ligt daar dan onder? Is het misschien de angst?
Komen we bij de schoonheid. Daar kun je van alles onder verstaan. En het enige wat je van schoonheid kunt roven is het beeld ervan. Het beeld dat je zelf hebt en dat anderen hebben. Meer niet. I-ma-go. Het is niet wie je bent en zelfs niet wat je ziet. Er zit niet voor niets het woord 'schoon' in...
Als we dan ergens van beroofd zouden mogen worden, dan mag dat wel ons ego zijn. Niet dat je geen 'zelf' mag hebben, maar ons ego is direct gekoppeld aan dat aanzien, die eer en die schoonheid. Het wil gevoed worden met die drie dingen en nog veel meer. Dat is junkfood. Hoe dikker het ego, hoe meer het lijkt te kunnen verliezen.
Stap af van al die interpretaties. Luister niet naar al die cultuurbepaalde indrukken die je weliswaar voortdurend meekrijgt, maar die jou niet hoeven te bepalen.
Daarom is het essentieel om geregeld te ont-luisteren. Om de knop om te zetten. De beeldenstroom te pauzeren. De woordenbrei een tijdelijk halt toe te roepen. Wat mij betreft noemen we de stiltegebieden vanaf nu de ont-luisterplekken.
Waarom dat zo belangrijk is? Als je gaat ont-luisteren ga je automatisch ook ont-dekken. Je gaat het stilteplekje in jezelf vinden. Dat is een wonderbaarlijk oord waar je nooit, nee werkelijk nooit uitgekeken raakt. Het is peilloos diep en tegelijk oneindig groot. Je ziet er dat al het grote ook in het allerkleinste te vinden is. Dat alles wat wij aan moois in ons hebben universeel is. En dat we tot elkaar veroordeeld zijn, alles en iedereen op deze wereld, omdat we universeel aan elkaar verbonden zijn.
Misschien is het wel een onthutsende gedachte voor je: leven zonder ego. Troost je hiermee: ik kan het ook nog niet. Het gaat erom dat je ermee begint. Als je dat eenmaal doet, kun je niet meer stoppen. Wat je ook probeert, hoe je ook afgeleid word, je zult telkens terugkomen bij het moment dat je even je ego losliet. Dat je even ont-luisterde. Onontkoombaar. En daarom zeg ik: welkom op je stilteplekje. Je bent er nooit alleen.
Maar waarom zou je in vredesnaam jezelf van aanzien, eer of schoonheid beroven? Het korte antwoord is: omdat het er is niet is. Wat wij eer, aanzien en schoonheid noemen is hoogstens een totaal cultureel bepaalde momentopname.
Laten we beginnen met aanzien. Ik ga geen namen noemen, maar er hoeft maar dat te gebeuren en je aanzien valt in duigen. En dan donder je keihard van je voetstuk. Wat eerst zo fijn voelde blijkt dan ineens een loden last. Hetzelfde geldt voor eer. Als je je in je eer voelt aangetast, wat voel je dan eigenlijk? Is het niet gewoon je ego dat knetterhard in je oor tettert dat je iets niet hoeft te pikken? En wat ligt daar dan onder? Is het misschien de angst?
Komen we bij de schoonheid. Daar kun je van alles onder verstaan. En het enige wat je van schoonheid kunt roven is het beeld ervan. Het beeld dat je zelf hebt en dat anderen hebben. Meer niet. I-ma-go. Het is niet wie je bent en zelfs niet wat je ziet. Er zit niet voor niets het woord 'schoon' in...
Als we dan ergens van beroofd zouden mogen worden, dan mag dat wel ons ego zijn. Niet dat je geen 'zelf' mag hebben, maar ons ego is direct gekoppeld aan dat aanzien, die eer en die schoonheid. Het wil gevoed worden met die drie dingen en nog veel meer. Dat is junkfood. Hoe dikker het ego, hoe meer het lijkt te kunnen verliezen.
Stap af van al die interpretaties. Luister niet naar al die cultuurbepaalde indrukken die je weliswaar voortdurend meekrijgt, maar die jou niet hoeven te bepalen.
Daarom is het essentieel om geregeld te ont-luisteren. Om de knop om te zetten. De beeldenstroom te pauzeren. De woordenbrei een tijdelijk halt toe te roepen. Wat mij betreft noemen we de stiltegebieden vanaf nu de ont-luisterplekken.
Waarom dat zo belangrijk is? Als je gaat ont-luisteren ga je automatisch ook ont-dekken. Je gaat het stilteplekje in jezelf vinden. Dat is een wonderbaarlijk oord waar je nooit, nee werkelijk nooit uitgekeken raakt. Het is peilloos diep en tegelijk oneindig groot. Je ziet er dat al het grote ook in het allerkleinste te vinden is. Dat alles wat wij aan moois in ons hebben universeel is. En dat we tot elkaar veroordeeld zijn, alles en iedereen op deze wereld, omdat we universeel aan elkaar verbonden zijn.
Misschien is het wel een onthutsende gedachte voor je: leven zonder ego. Troost je hiermee: ik kan het ook nog niet. Het gaat erom dat je ermee begint. Als je dat eenmaal doet, kun je niet meer stoppen. Wat je ook probeert, hoe je ook afgeleid word, je zult telkens terugkomen bij het moment dat je even je ego losliet. Dat je even ont-luisterde. Onontkoombaar. En daarom zeg ik: welkom op je stilteplekje. Je bent er nooit alleen.
RSS Feed