Maar het is natuurlijk nergens voor nodig - dat sjagrijn. Het levert niks op, behalve misschien wat galgenhumor. Daarom kun je beter jezelf ontkniezen. Kniezen klinkt ook als iets dat schuurt, dat op een onaangename wijze tegen elkaar wrijft. En dat is het natuurlijk. Want als je continu chagrin hebt, is er nogal wat wrijving binnenin je.
Nou geeft wrijving wel warmte, maar dan gaat het toch allereerst om het fysieke proces. Die interne wrijving heeft ook verschillende kanten. Het is dan maar net welke kant je zelf weet te kiezen: die van het kniezen of die andere. En dat hoeft echt niet per se die van 'het glas is halfvol' te zijn - realisme is ook prima.
Maar hoe doe je dat dan - dat ontkniezen? Tja, eenvoudig gezegd: stoppen met vechten. Zorgen dat je niet meer met jezelf in een strijd verwikkelt raakt. Dus dat betekent acceptatie van jezelf. Met al je nukken en je kuren, je humeur en je buien. Dat ben jij en hoe sneller je toegeeft dat dat inderdaad voor de volle honderd procent zo is, hoe makkelijker het voor jezelf wordt. Je raakt ontkniesd. Ook heel prettig voor de mensen om je heen trouwens. Je zult zien dat ze anders op je gaan reageren. Misschien krijg je zo nu en dan zelfs spontaan een glimlach van een volslagen vreemde.
En er komt nog iets bij. Als je jezelf langzaam maar zeker ontkniest, kom je ook dichterbij wie je echt bent. Je pelt de uitgedroogde laagjes er als het ware af. Je ware aard komt meer aan de oppervlakte en dat is een prachtig gezicht. Iedereen om je heen gaat je beter zien. Het wordt eenvoudiger om je te verbinden met hen en met onbekenden. Op basis van je echtheid. En da's toch mooi?