Vroeger zei iemand nog wel eens tegen mij: 'Je hoeft jezelf niet te verklaren'. Zal wel een oud mechanisme zijn, misschien wel typisch voor een plattelander, om toch steeds maar weer duidelijk te willen maken waarom je iets doet. Of zegt. Of op een bepaalde manier kijkt, Of loopt. Of anderszins beweegt.
Jezelf verklaren. Dat zouden eens wat minder mensen moeten doen. Want het is zinloos. Wat er gebeurde of is gezegd is dan al verleden tijd. Al dat verklaren verklaart eigenlijk maar één ding: dat het zinloos is. Of het nu gaat om een kleine gebeurtenis of iets op wereldschaal. Verklaar het niet, doe er wat aan!
Als het aan mij ligt moeten we - niet alleen in Nederland en Europa - op wereldschaal hard aan de slag met jezelf ontklaren. Gewoon verantwoordelijkheid nemen voor wat je zei. Of deed. Dat lucht ook lekker op. Doe iets. Maak een gebaar. Koop een taart. Verwen jezelf. Of een ander. Maak een diepe buiging. Neem de kritische commentaren met een glimlach in ontvangst. Zeg dat je gezien hebt hoe hetgeen je zei binnenkwam bij de ander en geef diegene een knuffel. Ga samen thee drinken (Job Cohen maakte er ooit beleid van - briljant). Of koffie. Nee, liever geen drank. Koop een cadeautje en overhandig dat zonder iets te zeggen. Of vul een ansichtkaart met mooie, lieve woorden en stuur die per post.
Jezelf ontklaren wil zeggen dat je iets gaat doen. Verklaren verandert ten diepste niets. Ontklaren wel. Vergelijk het met gapen in een vliegtuig. Plop! Ineens zijn je oren ontklaard. Je hebt weer geluid. Er kan weer iets binnenkomen. Klein gebaar, groot effect.
Dus begin vandaag nog met jezelf ontklaren. Het effect ga je meteen voelen. Dus niet stiekem tegen jezelf zeggen dat je die bedelaar niks hoeft te geven omdat het waarschijnlijk toch een junk is. Nee, ontklaren! Hand in je zak steken, muntje eruit halen. En in de hand van die bedelaar stoppen. Kan je trouwens sowieso doen als je denkt dat iemand dat nodig heeft. In het klein en in het groot. En ineens staat alles open: je oren, je ogen, je hart. Van alles stroomt er binnen. Da's geluk. Kun je trouwens ook niet verklaren.
Jezelf verklaren. Dat zouden eens wat minder mensen moeten doen. Want het is zinloos. Wat er gebeurde of is gezegd is dan al verleden tijd. Al dat verklaren verklaart eigenlijk maar één ding: dat het zinloos is. Of het nu gaat om een kleine gebeurtenis of iets op wereldschaal. Verklaar het niet, doe er wat aan!
Als het aan mij ligt moeten we - niet alleen in Nederland en Europa - op wereldschaal hard aan de slag met jezelf ontklaren. Gewoon verantwoordelijkheid nemen voor wat je zei. Of deed. Dat lucht ook lekker op. Doe iets. Maak een gebaar. Koop een taart. Verwen jezelf. Of een ander. Maak een diepe buiging. Neem de kritische commentaren met een glimlach in ontvangst. Zeg dat je gezien hebt hoe hetgeen je zei binnenkwam bij de ander en geef diegene een knuffel. Ga samen thee drinken (Job Cohen maakte er ooit beleid van - briljant). Of koffie. Nee, liever geen drank. Koop een cadeautje en overhandig dat zonder iets te zeggen. Of vul een ansichtkaart met mooie, lieve woorden en stuur die per post.
Jezelf ontklaren wil zeggen dat je iets gaat doen. Verklaren verandert ten diepste niets. Ontklaren wel. Vergelijk het met gapen in een vliegtuig. Plop! Ineens zijn je oren ontklaard. Je hebt weer geluid. Er kan weer iets binnenkomen. Klein gebaar, groot effect.
Dus begin vandaag nog met jezelf ontklaren. Het effect ga je meteen voelen. Dus niet stiekem tegen jezelf zeggen dat je die bedelaar niks hoeft te geven omdat het waarschijnlijk toch een junk is. Nee, ontklaren! Hand in je zak steken, muntje eruit halen. En in de hand van die bedelaar stoppen. Kan je trouwens sowieso doen als je denkt dat iemand dat nodig heeft. In het klein en in het groot. En ineens staat alles open: je oren, je ogen, je hart. Van alles stroomt er binnen. Da's geluk. Kun je trouwens ook niet verklaren.
RSS Feed