Hoeveel redenen heb je om boos te zijn? Of ongelukkig? Of gefrustreerd? Of geïrriteerd? Of... nou ja, ga zo maar door. Nou ken ik toevallig wel wat mensen die heel veel redenen hebben om boos te zijn. En ongelukkig. En gefrustreerd. En geïrriteerd. En die gingen niet zo maar door. Die besloten op een dag, soms met wat hulp, en soms ook helemaal uit zichzelf, om zicht te ontbozen.
Dat werkwoord moest maar eens geïntroduceerd worden, dacht ik. Ontbozen. Want allemachtig wat loopt er een partij boze, geïrriteerde, gefrustreerde en waarschijnlijk ook ernstig ongelukkig mensen rond in ons tijdelijk nogal zomerse kikkerlandje. Als je erop gaat letten is het net als met een nieuwe gadget die je hebt aangeschaft - ineens zie je iedereen ermee lopen.
Ont-bozen. Dat kan. En het moet. Want je helpt met al die negativiteit niets en niemand verder. Allereerst jezelf niet. Toegegeven; er kunnen echt wel redenen zijn om boos te zijn. Sommige mensen hebben dingen meegemaakt die je je ergste vijand niet gunt. En toch zijn het geregeld juist die mensen die daar bovenuit stijgen.
Hoe eenvoudig moet het dan wel niet zijn als het om kleinere zaken gaat? Waarbij je bijvoorbeeld niet als kind psychisch, fysiek mishandeld, of erger misbruikt bent. Waarbij je honger, armoede, agressie, verslaving of welke shit dan ook hebt doorgemaakt. Ander voorbeeld: nog nooit zulke leergierige en kennishongerige kinderen meegemaakt als tijdens onze lessen aan vluchtelingenkinderen.
Ontbozen moet. Want het doet goed. Hakken uit het zand, maakt dat je in beweging komt. En dat is in alle opzichten goed - voor lijf, leden en hart en ziel. Een tip: kijk je kind eens echt lang in de ogen. Of je partner. Of een goed vriend of vriendin. Voorbij het moment dat je normaliter je blik zou afwenden. Blijven kijken!
Ik voorspel je: je smelt. Je bent geheid ontboosd. Want als je echt verbinding maakt, gaat je diepste wezen spreken (ja, dat kan). En daarin is maar één ding: liefde. Als je zo lang durft te kijken is dat wat je in die ogen van de ander leest.
Misschien moeten we daar de komende tijd 's ochtends eens mee beginnen. Op het werk, op school, thuis aan het ontbijt, aan de regeringstafel, in de rechtbank, in de bajes, op het sportveld, in het openbaar vervoer, in de fabriek, in de wereld van banken en verzekeraars. Ik durf te wedden dat het ontbozen het begin is van een enorme zielsverwantschap die zich gaat openbaren. En wat daaruit voortkomt, fantaseer daar zelf maar eens over. Lang leve het ontbozen!
Dat werkwoord moest maar eens geïntroduceerd worden, dacht ik. Ontbozen. Want allemachtig wat loopt er een partij boze, geïrriteerde, gefrustreerde en waarschijnlijk ook ernstig ongelukkig mensen rond in ons tijdelijk nogal zomerse kikkerlandje. Als je erop gaat letten is het net als met een nieuwe gadget die je hebt aangeschaft - ineens zie je iedereen ermee lopen.
Ont-bozen. Dat kan. En het moet. Want je helpt met al die negativiteit niets en niemand verder. Allereerst jezelf niet. Toegegeven; er kunnen echt wel redenen zijn om boos te zijn. Sommige mensen hebben dingen meegemaakt die je je ergste vijand niet gunt. En toch zijn het geregeld juist die mensen die daar bovenuit stijgen.
Hoe eenvoudig moet het dan wel niet zijn als het om kleinere zaken gaat? Waarbij je bijvoorbeeld niet als kind psychisch, fysiek mishandeld, of erger misbruikt bent. Waarbij je honger, armoede, agressie, verslaving of welke shit dan ook hebt doorgemaakt. Ander voorbeeld: nog nooit zulke leergierige en kennishongerige kinderen meegemaakt als tijdens onze lessen aan vluchtelingenkinderen.
Ontbozen moet. Want het doet goed. Hakken uit het zand, maakt dat je in beweging komt. En dat is in alle opzichten goed - voor lijf, leden en hart en ziel. Een tip: kijk je kind eens echt lang in de ogen. Of je partner. Of een goed vriend of vriendin. Voorbij het moment dat je normaliter je blik zou afwenden. Blijven kijken!
Ik voorspel je: je smelt. Je bent geheid ontboosd. Want als je echt verbinding maakt, gaat je diepste wezen spreken (ja, dat kan). En daarin is maar één ding: liefde. Als je zo lang durft te kijken is dat wat je in die ogen van de ander leest.
Misschien moeten we daar de komende tijd 's ochtends eens mee beginnen. Op het werk, op school, thuis aan het ontbijt, aan de regeringstafel, in de rechtbank, in de bajes, op het sportveld, in het openbaar vervoer, in de fabriek, in de wereld van banken en verzekeraars. Ik durf te wedden dat het ontbozen het begin is van een enorme zielsverwantschap die zich gaat openbaren. En wat daaruit voortkomt, fantaseer daar zelf maar eens over. Lang leve het ontbozen!
RSS Feed