Hoe schreef Bob Dylan het ook al weer? ...They may call you doctor or they may call you chief. But you're gonna have to serve somebody... Geweldig nummer. Iedereen heeft een baas. Of bazin. Dat kan je echte baas zijn. Maar ook heel goed een fictieve. Een stem uit het verleden bijvoorbeeld. Je vader, je moeder. Je ex-partner. Iemand tegen wie je enorm opkeek. Iemand die je jarenlang pestte. Of een onbereikbaar iemand die decennialang in je gedachten was.
Jezelf ontbazen kan natuurlijk beginnen met je ontslag. Je keuze om voor jezelf te kiezen. Je wens om zelf de regisseur van le leven te zijn. Maar het kan net zo goed de stap zijn naar een zo dienstbaar mogelijk leven. Waarbij je zegt: iedereen met wie ik werk, leef, samen dingen doe mag mij bepalen. Als iemand dichtbij komt, kan dat ook niet anders. De impact van de ander valt - of je dat nou wilt of niet - nooit te ontkennen. Hoe je er ook mee omgaat. Wat je er ook van vindt.
Jezelf ontbazen betekent eigenlijk alleen maar dat je voortdurend beseft dat er geen bazen zijn. Dat wij mensen - hoe verschillend we ook lijken - uiteindelijk allemaal hetzelfde zijn. En misschien zelfs wel allemaal één zijn. En vooral als je je dat laatste echt goed realiseert, begrijp je ook dat de goedheid en de slechtheid van de ander ook die van jou zijn. Dat maakt het dan een stuk ingewikkelder om lekker te schelden op die ander. Om de schuld te verschuiven. Om verantwoordelijkheid te verleggen. Om te praten in de sfeer van 'ja maar hij' of 'ja maar zij'...
Misschien klinkt jezelf ontbazen wat eenzaam. Dat is het niet. Integendeel. Door jezelf te ontbazen word je ontvankelijk. Sta je meer open voor de ander. Voor wat er komt. Met wat minder oordeel. En wat meer mildheid. Macht. Gezag. Hiërarchie. Managementlagen. Bestuurslagen. Upstairs. Downstairs. Het zegt je allemaal niet zoveel meer. Ja, de wereld lijkt zo in elkaar te steken. Maar jij weet beter. Want diep van binnen ben je los van dat alles. Volledig ontbaasd. Een heerlijk gevoel. Koester dat. En geeft het door.
Jezelf ontbazen kan natuurlijk beginnen met je ontslag. Je keuze om voor jezelf te kiezen. Je wens om zelf de regisseur van le leven te zijn. Maar het kan net zo goed de stap zijn naar een zo dienstbaar mogelijk leven. Waarbij je zegt: iedereen met wie ik werk, leef, samen dingen doe mag mij bepalen. Als iemand dichtbij komt, kan dat ook niet anders. De impact van de ander valt - of je dat nou wilt of niet - nooit te ontkennen. Hoe je er ook mee omgaat. Wat je er ook van vindt.
Jezelf ontbazen betekent eigenlijk alleen maar dat je voortdurend beseft dat er geen bazen zijn. Dat wij mensen - hoe verschillend we ook lijken - uiteindelijk allemaal hetzelfde zijn. En misschien zelfs wel allemaal één zijn. En vooral als je je dat laatste echt goed realiseert, begrijp je ook dat de goedheid en de slechtheid van de ander ook die van jou zijn. Dat maakt het dan een stuk ingewikkelder om lekker te schelden op die ander. Om de schuld te verschuiven. Om verantwoordelijkheid te verleggen. Om te praten in de sfeer van 'ja maar hij' of 'ja maar zij'...
Misschien klinkt jezelf ontbazen wat eenzaam. Dat is het niet. Integendeel. Door jezelf te ontbazen word je ontvankelijk. Sta je meer open voor de ander. Voor wat er komt. Met wat minder oordeel. En wat meer mildheid. Macht. Gezag. Hiërarchie. Managementlagen. Bestuurslagen. Upstairs. Downstairs. Het zegt je allemaal niet zoveel meer. Ja, de wereld lijkt zo in elkaar te steken. Maar jij weet beter. Want diep van binnen ben je los van dat alles. Volledig ontbaasd. Een heerlijk gevoel. Koester dat. En geeft het door.
RSS Feed