Al je fouten. Al je missers. Al je boze buien. Al je kleine of grotere verslavingen. Al je onbegrip. Al je botheid. Al je kwetsende woorden. Al je ongeduld. Al je kleine leugentjes. Al je voordringen. Al je gedachten van 'ik ben beter/sterker/mooier/slimmer/slanker/sneller/knapper/rijker/gelukkiger/vrolijker enzovoorts dan jij'. Al je chagrijn. Al je ochtendhumeuren. Al je agressieve buien. Al je kwaadsprekerij en roddel. Al je slechte timing. Al je doelgerichte onderuit halen. Al je rotgedachten met een glimlach om je mond. Alles, alles, alles - dat ben jij.
Ik durf het te schrijven, want al die dingen gaan ook over mij. Ik herken me erin. En ik leer en ik probeer. En ik doe echt mijn allerbeste best om al die dingen van mezelf te accepteren. Want ze zijn deel van mij. Niet het deel waar ik het meest trots op ben. Maar ze horen bij mij, dat is nou eenmaal zo. Want ik doe ze en ik denk ze.
En dat is niet erg.
Tenminste als ik het besef heb dat al die dingen met net zo laten zijn als alle anderen. Ik kan er wel wat van vinden - en dat is meestal ook zo en als voormalig calvinistje al helemaal - maar daar schiet niemand wat mee op. Sterker, een mening over hoe je je manifesteert maakt het alleen maar lastiger om het te veranderen. De grote, hele grote kunst is om te accepteren wie je bent en wat je doet en alle beelden die op je denken en doen zijn geplakt los te laten. Die beelden, die plaatjes pinnen je vast. Dit mag niet, dit mag wel. Zo mag je niet denken Melle; dit mag je niet doen Melle. Et cetera.
Door volledig te accepteren hoe je denkt en wat je doet, sta je aan het begin van verandering. 'Het is'. Je kwaadheid zien voor wat is. Ademhalen, een keer of drie. Diep. Niet bang zijn om ook echt fysiek te voelen wat die kwaadheid is. Je nekspieren; de spanning in je buik. En ook dat te accepteren. En op die manier langzaam maar zeker te leren zien hoe het je in de greep houdt. Al die dingen. En tegelijkertijd juist vanuit het accepteren ook steeds beter snappen dat het universeel is. Leren zien dat die boosheid, die kwetsende woorden, die blikken die kunnen doden, die verslaving, dat onbegrip bij ieder ander hetzelfde zijn. Niemand is uiteindelijk anders dan de ander. Het gaat erom dat we onszelf toestaan ons in anderen te herkennen.
Hoe meer en hoe diepgaander je leert jezelf te accepteren. Totaal. Helemaal. Zonder reserves. Zonder opinies. Hoe beter je in staat bent om je te verbinden met de mensen om je heen. En ineens merk je dat je glimlacht om iemand die net voor je in de rij voor de kassa glipt. Of de - laat ik geen automerken noemen - chauffeur die iets te scherp invoegt op de A1. Herkenning. Verbinding. Zij in de supermarkt, hij in de auto, dat ben jij ook. Je bent niet meer, niet minder. Jij bent zij. En zij zijn jou. Accepteer het maar. We zijn hier met elkaar en volledig aan elkaar en in elkaar verkoopt. Hoe radicaal dat ook klinkt.
Meer hierover vind je in het prachtige boekje 'Taking the leap' van Pema Chödrön. Het is in het Nederlands vertaald. Ik lees graag wat het voor je betekent als je het gaat lezen.
Ik durf het te schrijven, want al die dingen gaan ook over mij. Ik herken me erin. En ik leer en ik probeer. En ik doe echt mijn allerbeste best om al die dingen van mezelf te accepteren. Want ze zijn deel van mij. Niet het deel waar ik het meest trots op ben. Maar ze horen bij mij, dat is nou eenmaal zo. Want ik doe ze en ik denk ze.
En dat is niet erg.
Tenminste als ik het besef heb dat al die dingen met net zo laten zijn als alle anderen. Ik kan er wel wat van vinden - en dat is meestal ook zo en als voormalig calvinistje al helemaal - maar daar schiet niemand wat mee op. Sterker, een mening over hoe je je manifesteert maakt het alleen maar lastiger om het te veranderen. De grote, hele grote kunst is om te accepteren wie je bent en wat je doet en alle beelden die op je denken en doen zijn geplakt los te laten. Die beelden, die plaatjes pinnen je vast. Dit mag niet, dit mag wel. Zo mag je niet denken Melle; dit mag je niet doen Melle. Et cetera.
Door volledig te accepteren hoe je denkt en wat je doet, sta je aan het begin van verandering. 'Het is'. Je kwaadheid zien voor wat is. Ademhalen, een keer of drie. Diep. Niet bang zijn om ook echt fysiek te voelen wat die kwaadheid is. Je nekspieren; de spanning in je buik. En ook dat te accepteren. En op die manier langzaam maar zeker te leren zien hoe het je in de greep houdt. Al die dingen. En tegelijkertijd juist vanuit het accepteren ook steeds beter snappen dat het universeel is. Leren zien dat die boosheid, die kwetsende woorden, die blikken die kunnen doden, die verslaving, dat onbegrip bij ieder ander hetzelfde zijn. Niemand is uiteindelijk anders dan de ander. Het gaat erom dat we onszelf toestaan ons in anderen te herkennen.
Hoe meer en hoe diepgaander je leert jezelf te accepteren. Totaal. Helemaal. Zonder reserves. Zonder opinies. Hoe beter je in staat bent om je te verbinden met de mensen om je heen. En ineens merk je dat je glimlacht om iemand die net voor je in de rij voor de kassa glipt. Of de - laat ik geen automerken noemen - chauffeur die iets te scherp invoegt op de A1. Herkenning. Verbinding. Zij in de supermarkt, hij in de auto, dat ben jij ook. Je bent niet meer, niet minder. Jij bent zij. En zij zijn jou. Accepteer het maar. We zijn hier met elkaar en volledig aan elkaar en in elkaar verkoopt. Hoe radicaal dat ook klinkt.
Meer hierover vind je in het prachtige boekje 'Taking the leap' van Pema Chödrön. Het is in het Nederlands vertaald. Ik lees graag wat het voor je betekent als je het gaat lezen.
RSS Feed
