De foto hierboven komt uit de film 'A Simple Life' van de Hongkongse filmmaker Ann Hui. Ik heb de film nog niet gezien, maar dat ga ik zeker doen. De film vertelt over een jonge filmproducent die besluit om zijn zieke huishoudster te gaan verzorgen. De rollen zijn omgedraaid en de filmproducent ontdekt hoe het voelt om je over te geven aan onvoorwaardelijke liefde.
Laten we een sprongetje maken. Gisteren was ik met filmmaker Jaap Stahlie op de Notweg in Amsterdam. Daar staat een verzameling tenten die op het Afrikaanse platteland, laten we voor het gemak zeggen in Darfur - niet zou misstaan. Ware het niet dat deze tenten van mensen zijn die hun eigen Darfur zijn ontvlucht en nu in het koude Holland bivakkeren. Deze vluchtelingen, volgens de officiële benaming: uitgeprocedeerde asielzoekers, zijn neergestreken in het verre Osdorp om met hun verblijf in dit tentenkamp te protesteren tegen hun uitzetting. De mannen en vrouwen komen uit landen als Burundi, Soedan, Somalië, Ethiopië, Mauretanië.
Het is natuurlijk een bizar verschijnsel: een tentenkamp met vluchtelingen in ons propere Nederland. Compleet met herfststormen, regenbuien, waterige zonnetjes en nachtvorst. Via de dichtbij gelegen moskee krijgen de bewoners van de tenten water en voedsel. Zo nu en dan komt Vluchtelingwerk langs om de situatie in ogenschouw te nemen en hun aanpak uit te leggen. Ook de gemeente neemt regelmatig een kijkje. Misschien zou de wethouders het toilet op het plein eens moeten bezoeken...
Toen ik een van de vluchtelingen gisteren sprak, vertelde hij over zijn droom. 'J'A simple life. Of, zoals hij het noemde: 'I just wanted a little life'. Een huis, werk, een gezin. Had hij dat gekregen, dan was zijn onvoorwaardelijke liefde voor Nederland en de Nederlanders een zekerheid geweest.
Laten we nog een sprongetje maken en deze situatie eens vanuit reclame of PR-oogpunt bekijken. Wat gaan deze mensen vertellen over Nederland? Over de bevolking zijn ze positief. Ze hebben ervaren dat ze van alle kanten hulp en steun krijgen. Maar over onze overheid zijn ze ronduit negatief. En dat verhaal brengen ze de wereld in. Niet dat wij daar veel last van zullen krijgen. Maar ik had graag gezien dat er een verhaal over gastvrijheid en over delen en over welkom de wereld in was gegaan. Het kan nog. Jazeker, het kan nog. Echt. A simple life, meer willen ze niet.
Laten we een sprongetje maken. Gisteren was ik met filmmaker Jaap Stahlie op de Notweg in Amsterdam. Daar staat een verzameling tenten die op het Afrikaanse platteland, laten we voor het gemak zeggen in Darfur - niet zou misstaan. Ware het niet dat deze tenten van mensen zijn die hun eigen Darfur zijn ontvlucht en nu in het koude Holland bivakkeren. Deze vluchtelingen, volgens de officiële benaming: uitgeprocedeerde asielzoekers, zijn neergestreken in het verre Osdorp om met hun verblijf in dit tentenkamp te protesteren tegen hun uitzetting. De mannen en vrouwen komen uit landen als Burundi, Soedan, Somalië, Ethiopië, Mauretanië.
Het is natuurlijk een bizar verschijnsel: een tentenkamp met vluchtelingen in ons propere Nederland. Compleet met herfststormen, regenbuien, waterige zonnetjes en nachtvorst. Via de dichtbij gelegen moskee krijgen de bewoners van de tenten water en voedsel. Zo nu en dan komt Vluchtelingwerk langs om de situatie in ogenschouw te nemen en hun aanpak uit te leggen. Ook de gemeente neemt regelmatig een kijkje. Misschien zou de wethouders het toilet op het plein eens moeten bezoeken...
Toen ik een van de vluchtelingen gisteren sprak, vertelde hij over zijn droom. 'J'A simple life. Of, zoals hij het noemde: 'I just wanted a little life'. Een huis, werk, een gezin. Had hij dat gekregen, dan was zijn onvoorwaardelijke liefde voor Nederland en de Nederlanders een zekerheid geweest.
Laten we nog een sprongetje maken en deze situatie eens vanuit reclame of PR-oogpunt bekijken. Wat gaan deze mensen vertellen over Nederland? Over de bevolking zijn ze positief. Ze hebben ervaren dat ze van alle kanten hulp en steun krijgen. Maar over onze overheid zijn ze ronduit negatief. En dat verhaal brengen ze de wereld in. Niet dat wij daar veel last van zullen krijgen. Maar ik had graag gezien dat er een verhaal over gastvrijheid en over delen en over welkom de wereld in was gegaan. Het kan nog. Jazeker, het kan nog. Echt. A simple life, meer willen ze niet.
RSS Feed