Jaartelling

We tellen ieder jaar. Waarom eigenlijk? Wie is daar ooit mee begonnen? De Chinezen? De Arabieren? De Romeinen? De Azteken? We hebben op deze aardbol nogal wat verschillende jaartellingen die ieder hun eigen startpunt hebben. Niet alleen voor wat betreft het aantal jaren verschillen ze, maar ook de eerste dag van het jaar valt in elke kalender op een andere dag. Raarrrr, zou onze goede vriend Kees zeggen.
Wat mij nog meer bevreemdt is hoeveel waarde we hechten aan die jaren. Mensen die de 30, de 40, de 50, de 60 enzovoorts passeren gaan een kroonjaar in. Hoezo kroonjaar. Welke mijlpaal markeert dat jaar dan? Het feit dat er een nul in het getal zit. Beetje sneu toch? Zo van: je ben nu de 30 gepasseerd; het wordt nu wel eens tijd om serieus over een koers in je leven na te denken. Hmm...
Ik zou willen dat we wat minder met de tijd en wat meer met het moment bezig waren. Wat minder met mijlpalen en wat meer met dromen. Wat minder met turven en wat meer met het hier en nu. Dat levert namelijk iets op waar je als mens veel meer aan hebt dan het je realiseren hoeveel jaar je ook al weer bent (ik moet er de laatste jaren ook steeds vaker echt even over nadenken als mensen ernaar vragen). Het levert inzicht op. In het hier en nu leven helpt je om te zien wat er echt is.  En wie echt is. Hoe ver mensen zijn met zichzelf en met de wereld om hen heen. 
Volgens de boeddhisten is inzicht een van de wegen tot verlichting. Boeddhisten hoor je bijzonder weinig over jaren tellen of weken turven. Het leven is een aaneenschakeling van momenten en ieder moment kun je iets meegeven dat de wereld een klein stukje beter en mooier maakt. Zelfs al zijn de omstandigheden heel erg moeilijk. Wie vanuit dat besef leeft, heeft de wereld veel te bieden. Ieder moment opnieuw.