Iedereen wil gehoord worden. Maar wie luistert er nog echt?

Gezien worden. Gehoord worden. Ontdekt worden. Erkend worden. Herkend worden misschien. We hebben een wereld geschapen waarin het bijzondere gewoon is geworden en het gewone steeds bijzonder lijkt te zijn. We worden volledig overvoerd met beelden van mensen die iets kunnen. Iets wat iemand anders niet kan. Zingen, dansen, iets uitvinden, lang op een eiland zitten, in je nakie daten (nou ja, dat kan in principe iedere single), goochelen, moppen tappen, liedjes schrijven én uitvoeren. Of heel lang in een huis wonen en het daar met elkaar samen uithouden (ik ontdekte van de week tot mijn verbazing dat Utopia nog steeds op tv is).
​Het zijn allemaal flinters. Spetters. Beelden, geluiden, impressies die met de snelheid van een straaljager je hoofd in- en weer uitvliegen. En allemaal, stuk voor stuk zijn die programma's opgebouwd rondom een droom en de basale menselijke emotie die horen bij het waarmaken van die droom - dat lukt een enkeling - en het uiteenspatten van de illusie. En alle emoties die daarmee gepaard gaan worden breed uitgemeten. Alsof dat het leven is. Het is entertainment mensen. Het is de verslavende cocktail van de diepe wens die je misschien zelf wel hebt (wanneer word ik eens beroemd?) en het smullen van de teleurstellingen (tranen, snikken, in de armen van ouders, vrienden, vriendinnen vallen) van anderen. Gelukkig deed je zelf niet mee en is jou al die ellende bespaard gebleven. 
Echt luisteren; iemand echt zien - dat kost tijd. En energie. En de wil en het vermogen om dienstbaar, om nederig te zijn. Da's niet bepaald populair. En ook niet zo sexy, dus weinig op tv. Tegelijkertijd is het wel wat ons mensen zo menselijk maakt. Er echt zijn voor iemand anders, meevoelen, inleven; dat is wat ons groot maakt. Dat kan gewoon van mens tot mens. Het kan ook van mens tot organisatie. Niet vertellen hoe het beter kan, maar de mensen in die organisatie helpen ontdekken dat ze echt veel meer kunnen. Dat ze waardevol zijn. Ik prijs me gelukkig dat ik dat in veel organisaties mag doen. Dat mensen daar het lef hebben om te zeggen: dit gaan we op deze manier doen.
Wij leven bij de gratie van verhalen. Bij de rol van verteller en die van luisteraar. Daarom hebben we meer stilte nodig. Dat klinkt raar, want een verhalenverteller doorbreekt juist die stilte. maar ik zal het uitleggen. In stilte ontstaan mooie dingen. Stilte dwingt respect af. Stilte haalt de ruis uit je hoofd. En bovenal: stilte leert je luisteren. Naar de regen op de straatstenen. Naar de plensbui in iemands hart. Of naar de niet uitgesproken wens om echt gehoord te worden. Luister maar...