Hoeveel liefde kan een mens bevatten?

Slaat u wel eens een mug dood? Ik ook. Slaat u wel eens een jong katje dood? Ik ook niet. Tja, je zal maar een niet zo heel erg goed leven hebben geleid en vervolgens als mug terugkeren. Je leeft dan niet alleen heel kort - een paar weken maximaal, geloof ik - maar je maakt ook nog een kans op een vroegtijdige, zeer gewelddadige dood. Dat lot hangt hele kuddes jonge katjes ook boven het hoofd trouwens. Alleen niet in ons geciviliseerde West-Europese kikkerland. Over kikkers kun je trouwens ook hele aardige verhalen schrijven aangaande het onderwerp leven en dood en hoe je dan aan je einde komt.
Ooit heb ik een boek gelezen, toen ik dertien of veertien was, dat zich deels afspeelde in de Himalaya. Het was een thriller en het zal ongetwijfeld een spannend boek geweest zijn. Maar wat ik me het beste van het boek herinner is een scène die zich afspeelt in een hooggelegen klooster ergens in Nepal of Tibet. De hoofdpersoon komt raad vragen bij de abt van dat klooster. Ze drinken thee van yakboter en de smaak van die thee wordt zeer plastisch omschreven. Voordat de abt van zijn thee begint te drinken, vist hij een vlieg uit het vocht. En voordat hij zijn verhaal begint af te steken, wacht hij tot de vleugels van de vlieg zijn gedroogd en het geredde wezentje weg vliegt. De hoofdpersoon krijgt zo niet alleen een zeer wijs antwoord op zijn vraag, maar ook een lesje in geduld en liefde.
Wij Hollanders zijn praktisch en nuchter van aard (ja, behalve als het om voetbal of schaatsen gaat). Vanuit die mentaliteit opereren we al eeuwenlang. Zo hebben we ooit de VOC in het leven geroepen en daar viel en valt veel positiefs maar zeker ook veel negatiefs over te zeggen. De VOC was nou niet de meest liefdevolle onderneming van ons handelsgerichte volkje. 't Is even een voorbeeldje. Ik vraag me wel eens af wat er zou gebeuren als we onze wetten en regels niet vanuit het praktische en nuchtere zouden bekijken en ontwikkelen, maar vanuit liefde en mededogen? Hoe zou onze samenleving er dan uitzien? Hoe zouden we dan omgaan met mensen die over de schreef gaan en met mensen die hier komen omdat ze op de vlucht zijn? En welke plek zouden we de mensen met een psychische of chronische ziekte, een handicap - verstandelijk of fysiek, geven?
Toen ik gisteren in de tram stond op weg naar het werk, stapte er op Amsterdam CS een jonge knul in met een enorme grijns op zijn gezicht. 'Zo, die heeft zin in een ritje', dacht ik nog. En de tram was nog niet vertrokken of hij schreeuwde keihard: 'Trrrrrrram, trrram, bus, bus, bussss! Vrrrroooooommm, vrooommmm! Veel reizigers keken hem verstoord en ook een beetje angstig aan. Maar ik moest heel erg hard glimlachen (ja, dat kan). Gilles de la Tourette. Naar als je het hebt, maar deze knul bracht zoveel plezier in de meestal doodsaaie tram. En hij ging maar door: 'Lijntje 24, mensen, naarrrr Vuuu Meeedisch Centrummmm. Trrrammm, trammm, trammmm 24. Heerlijk. Die glimlach heeft nog zeker een uur op mijn gezicht gestaan. Liefde en mededogen, daar wordt de wereld beter en ook veel vrolijker van. Gegarandeerd.