Als keurig opgevoed jongetje ben ik niet zo van het vloeken. Mijn dochters keken altijd vreemd op als er een keer een keiharde vloek uitrolde. Mijn vrouw ook trouwens; als ik vloek ben ik heel erg gefrustreerd. Toch zijn er momenten dat ik me soms enorm moet inhouden. Zo las ik gisteren in Het Parool dat een groot deel van de scholen in Amsterdam een fors tekort heeft op de begroting. Hoe is het toch ... mogelijk, denk ik dan. Heeft de overheid van scholen nou echt bedrijven gemaakt? En ja, daar lijkt het ... steeds meer op. Want als school word je op van alles en nog wat afgerekend. Zijn de resultaten van je leerlingen beneden peil? Afrekenen mevrouwtje! Heb je nogal last van schooluitval. Afrekenen meneertje! Het is toch verd... helemaal van god los! We hebben het over onderwijs. Dit gaat over de toekomst van ons allemaal! Even opletten jongens en meisjes daar in het Haagse: als je het onderwijs kapot maakt - en daar lijkt het ... steeds meer op, maak je de samenleving kapot. En ja, daar kan ik heel kwaad over worden. En ja, dan loop je het risico, lieve jongens en meisje, dat meester Melle een paar keer heel hard gaat vloeken...
Gelukkig gebeuren er aan de andere kant van het onderwijsspectrum hele mooie dingen. IMCWeekendschool bijvoorbeeld, waar ik al een jaar of acht mag lesgeven. En dan hebben we JINC en de Weekendacademie en Checkitin! van onder meer docent The Roos. Die stichting haalde Toshiro Kanamori naar Nederland. Een van mijn klanten mocht hem ontmoeten en dat was een bijzondere ervaring. Kanamori is een van fenomeen. Waarom? Hij weet kinderen in deze tijden van ipods, whatsapp, beeldschermen en weet ik veel wat nog meer, in het hart te raken. Een onderwijzer die kinderen enthousiast weet te maken voor leren. Hoe? Eigenlijk heel eenvoudig: door zelf kind met de kinderen te zijn. In de woorden van Kanamori: 'Kinderen hebben het kind in mij naar boven gehaald'.
In Nederland en daarbuiten wordt onderzoek na onderzoek gedaan om aan de weet te komen hoe het nou zit met de band tussen docent en leerling, hoe kinderen het beste leren, welke klimaat je zou moeten creëren in een klas en zo nog veel meer. Ja, en dan word ik bijna weer boos. Hoe moeilijk kan het zijn? Een docent moet glans in de ogen van de kinderen brengen. Kanamori neemt zijn kinderen mee naar buiten om in de plassen te spelen als het regent. De glans die dan in hun ogen komt, moet ook in tijdens de lessen te zien zijn.
Het is de glans die ik bij sommige jongens zag, tijdens onze workshop in een jeugdgevangenis. Geen makkelijke doelgroep, want ze zitten daar niet voor een winkeldiefstalletje. Maar als je echt interesse hebt en je doet iets met ze waarvan ze merken dat het belangrijk voor ze is, dan gebeurt er wat. Dat heeft niets te maken met didactiek en alles met echte interesse. Met de bereidheid om een stap hun richting te zetten; met het wegnemen van afstand.
En daarom bij deze een oproep aan de nieuwe regering: geef het onderwijs ruimte. Speelruimte. Stop met die afrekencultuur en met het vak van onderwijzer, van docent weer aantrekkelijk. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat binnen de kortste keren iedereen in het onderwijs weer vol trots vertelt dat het een prachtig vak vol avonturen is. En dat je niets mooiers kunt kiezen.
Gelukkig gebeuren er aan de andere kant van het onderwijsspectrum hele mooie dingen. IMCWeekendschool bijvoorbeeld, waar ik al een jaar of acht mag lesgeven. En dan hebben we JINC en de Weekendacademie en Checkitin! van onder meer docent The Roos. Die stichting haalde Toshiro Kanamori naar Nederland. Een van mijn klanten mocht hem ontmoeten en dat was een bijzondere ervaring. Kanamori is een van fenomeen. Waarom? Hij weet kinderen in deze tijden van ipods, whatsapp, beeldschermen en weet ik veel wat nog meer, in het hart te raken. Een onderwijzer die kinderen enthousiast weet te maken voor leren. Hoe? Eigenlijk heel eenvoudig: door zelf kind met de kinderen te zijn. In de woorden van Kanamori: 'Kinderen hebben het kind in mij naar boven gehaald'.
In Nederland en daarbuiten wordt onderzoek na onderzoek gedaan om aan de weet te komen hoe het nou zit met de band tussen docent en leerling, hoe kinderen het beste leren, welke klimaat je zou moeten creëren in een klas en zo nog veel meer. Ja, en dan word ik bijna weer boos. Hoe moeilijk kan het zijn? Een docent moet glans in de ogen van de kinderen brengen. Kanamori neemt zijn kinderen mee naar buiten om in de plassen te spelen als het regent. De glans die dan in hun ogen komt, moet ook in tijdens de lessen te zien zijn.
Het is de glans die ik bij sommige jongens zag, tijdens onze workshop in een jeugdgevangenis. Geen makkelijke doelgroep, want ze zitten daar niet voor een winkeldiefstalletje. Maar als je echt interesse hebt en je doet iets met ze waarvan ze merken dat het belangrijk voor ze is, dan gebeurt er wat. Dat heeft niets te maken met didactiek en alles met echte interesse. Met de bereidheid om een stap hun richting te zetten; met het wegnemen van afstand.
En daarom bij deze een oproep aan de nieuwe regering: geef het onderwijs ruimte. Speelruimte. Stop met die afrekencultuur en met het vak van onderwijzer, van docent weer aantrekkelijk. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat binnen de kortste keren iedereen in het onderwijs weer vol trots vertelt dat het een prachtig vak vol avonturen is. En dat je niets mooiers kunt kiezen.
RSS Feed