Vorig jaar mocht ik workshops kernwaarden doen met het team van een basisschool die het onderwijs opnieuw uitvindt. Tijdens die workshops ontdekken de leden van het team zelf wat hun kernwaarden zijn. Ik fungeer slechts als - oneerbiedig gezegd - doorgeefluik. Een van de kernwaarden die ze kozen is innerlijk weten. Hulde!
Er was een tijd dat wij veel meer op ons innerlijk kompas durfden te vertrouwen. Zoals bijvoorbeeld de Aboriginals dat duizenden jaren lang deden. In zijn boek The Songlines vertelt Bruce Chatwin uitgebreid daarover. In The New York Times review of Books staat een prachtig artikel over het boek. The songlines zijn onzichtbare paden door heel Australië - ze worden ook dream tracks genoemd - die worden verteld door songs, verhalen, dans en schilderkunst. Aan de hand van deze dream tracks vonden en vinden uiteenlopende Aboriginal-volken - zelfs als ze verschillende talen spreken, hun weg dwars door Australië. Soms over honderden kilometers.
Hoewel het essentieel is om de songlines te kennen, is het intuïtief weten minstens zo belangrijk. Je kent de weg aan de hand van het lied, maar je intuïtie is minstens zo belangrijk om je op het juiste spoor te houden. Vraag maar aan degene die de dream tracks hebben gelopen. Of lees het boek van Bruce Chatwin.
Je kunt nog zo veel kennis hebben, als je innerlijk weten niet werkt heb je geen kompas voor je leven. Waar baseer je je levenskeuzes op? Hoe beoordeel je of mensen okay zijn of niet? Hoe weet je of je je nog prettig voelt - in je relatie, in je werk, in je leven? En hoe kun je eigenlijk zaken doen als je innerlijk weten niet werkt of als je dat zoveel mogelijk het zwijgen oplegt? Tuurlijk, je kunt van alles dichttimmeren met forse contracten en tot in detail uitgewerkt overeenkomsten. Maar is dat niet vaak een uitnodiging om te kijken waar de mazen zitten?
Kennis is macht. Zegt het spreekwoord. En dat geeft meteen aan wat de zwakte is. Want macht corrumpeert. Wie macht heeft, legt de intuïtie vaak het zwijgen op. Veel te lastig, want vraagt voortdurend luisteren. En wie macht heeft, spreekt meestal liever. Misschien wordt het tijd dat we de stilte wat vaker opzoeken. Want dan groeit de kans dat de stem van het innerlijk weten zich laat horen. En ik ben heel erg blij dat er een groeiend aantal onderwijsinstellingen is dat daar de mogelijkheden voor schept.
Er was een tijd dat wij veel meer op ons innerlijk kompas durfden te vertrouwen. Zoals bijvoorbeeld de Aboriginals dat duizenden jaren lang deden. In zijn boek The Songlines vertelt Bruce Chatwin uitgebreid daarover. In The New York Times review of Books staat een prachtig artikel over het boek. The songlines zijn onzichtbare paden door heel Australië - ze worden ook dream tracks genoemd - die worden verteld door songs, verhalen, dans en schilderkunst. Aan de hand van deze dream tracks vonden en vinden uiteenlopende Aboriginal-volken - zelfs als ze verschillende talen spreken, hun weg dwars door Australië. Soms over honderden kilometers.
Hoewel het essentieel is om de songlines te kennen, is het intuïtief weten minstens zo belangrijk. Je kent de weg aan de hand van het lied, maar je intuïtie is minstens zo belangrijk om je op het juiste spoor te houden. Vraag maar aan degene die de dream tracks hebben gelopen. Of lees het boek van Bruce Chatwin.
Je kunt nog zo veel kennis hebben, als je innerlijk weten niet werkt heb je geen kompas voor je leven. Waar baseer je je levenskeuzes op? Hoe beoordeel je of mensen okay zijn of niet? Hoe weet je of je je nog prettig voelt - in je relatie, in je werk, in je leven? En hoe kun je eigenlijk zaken doen als je innerlijk weten niet werkt of als je dat zoveel mogelijk het zwijgen oplegt? Tuurlijk, je kunt van alles dichttimmeren met forse contracten en tot in detail uitgewerkt overeenkomsten. Maar is dat niet vaak een uitnodiging om te kijken waar de mazen zitten?
Kennis is macht. Zegt het spreekwoord. En dat geeft meteen aan wat de zwakte is. Want macht corrumpeert. Wie macht heeft, legt de intuïtie vaak het zwijgen op. Veel te lastig, want vraagt voortdurend luisteren. En wie macht heeft, spreekt meestal liever. Misschien wordt het tijd dat we de stilte wat vaker opzoeken. Want dan groeit de kans dat de stem van het innerlijk weten zich laat horen. En ik ben heel erg blij dat er een groeiend aantal onderwijsinstellingen is dat daar de mogelijkheden voor schept.
RSS Feed