Stel je bent een knul van 15, 16 en je groeit op in de jaren 50, 60 op Walcheren. Je hoort de verhalen over de watersnoodramp van 1953 en je krijgt de 'vreze des Heren' thuis, op school en vooral in de kerk met de paplepel ingegoten. Als gevoelig jongetje raakt die angstcultuur waar je steeds groter en bewuster wordt, je diep. Misschien speel je als pubertje wel eens vieze spelletjes met andere jongens uit je klas of uit de buurt. Je krijgt eens een Panorama onder ogen met daarin spannende en voor die tijd en plaats behoorlijk pikante foto's. En dan komt er een dag dat je merkt, voelt, ontdekt dat je jongens eigenlijk veel leuker en aantrekkelijker vindt dan meisjes.
Daar zit je dan in je angstcultuur. De dominee preekt hel en verdoemenis over iedereen die niet leeft volgens de leer van de Gereformeerde Gemeente. En dat doet hij met een harteloosheid die jou doet sidderen. De hel hangt als een zwaard van Damocles boven je hoofd als je gaat doen wat je hart en je hormonen je ingeven.
Maar dan gloort er hoop. Er is een meisje. Mooi, lief, intelligent en diepgelovig. Zij wil je redden. Zij heeft de hoop dat ze jou kan onttrekken aan die zondige gedachten en praktijken. En je gaat erin mee. Want natuurlijk wil je geholpen en gered worden. En wie anders zou dat kunnen doen in het Westkapelle van de jaren '60. Niet de dominee, niet de dokter en zeker niet de leraar op de middelbare school.
In februari 2012 komt je verhaal groot in alle kranten en op t.v. Je bent al volledig veroordeeld voordat je veroordeelt bent (en dat zal ongetwijfeld gebeuren). Het verdriet dat jullie samen hadden, is nu een groot en collectief verdriet. En op heel veel plekken klinkt het 'zie je wel' en het 'we wisten het wel'. Lekker makkelijk. En waar is jouw kerk nu? 'Nee, hij komt nog wel in de kerk, maar hij staat niet meer bij ons ingeschreven. Dus we hebben er niets mee te maken.' Zo'n kerk, zo'n mentaliteit - die zouden ze eens glashard moeten veroordelen.
Ik heb geen idee of je ooit hulp hebt gezocht. Natuurlijk heb je heel veel kwaad aangericht. Er lopen nu zo'n 100 jongetjes, jongens en mannen rond met een trauma. De een zal daar veel last van hebben, de ander minder. Maar ik kan niet anders dan ook mededogen met je voelen. Je hebt keer op keer van jezelf verloren. Je hebt slachtoffers gemaakt, terwijl je zelf ook een groot slachtoffer bent. Nogmaals, ik wil er niets mee goedpraten. Maar ik zou wensen dat alle kerken het begrip mededogen als belangrijkste kernwaarde zouden gaan hanteren. Dat zou veel mensen een persoonlijke hel besparen.
Daar zit je dan in je angstcultuur. De dominee preekt hel en verdoemenis over iedereen die niet leeft volgens de leer van de Gereformeerde Gemeente. En dat doet hij met een harteloosheid die jou doet sidderen. De hel hangt als een zwaard van Damocles boven je hoofd als je gaat doen wat je hart en je hormonen je ingeven.
Maar dan gloort er hoop. Er is een meisje. Mooi, lief, intelligent en diepgelovig. Zij wil je redden. Zij heeft de hoop dat ze jou kan onttrekken aan die zondige gedachten en praktijken. En je gaat erin mee. Want natuurlijk wil je geholpen en gered worden. En wie anders zou dat kunnen doen in het Westkapelle van de jaren '60. Niet de dominee, niet de dokter en zeker niet de leraar op de middelbare school.
In februari 2012 komt je verhaal groot in alle kranten en op t.v. Je bent al volledig veroordeeld voordat je veroordeelt bent (en dat zal ongetwijfeld gebeuren). Het verdriet dat jullie samen hadden, is nu een groot en collectief verdriet. En op heel veel plekken klinkt het 'zie je wel' en het 'we wisten het wel'. Lekker makkelijk. En waar is jouw kerk nu? 'Nee, hij komt nog wel in de kerk, maar hij staat niet meer bij ons ingeschreven. Dus we hebben er niets mee te maken.' Zo'n kerk, zo'n mentaliteit - die zouden ze eens glashard moeten veroordelen.
Ik heb geen idee of je ooit hulp hebt gezocht. Natuurlijk heb je heel veel kwaad aangericht. Er lopen nu zo'n 100 jongetjes, jongens en mannen rond met een trauma. De een zal daar veel last van hebben, de ander minder. Maar ik kan niet anders dan ook mededogen met je voelen. Je hebt keer op keer van jezelf verloren. Je hebt slachtoffers gemaakt, terwijl je zelf ook een groot slachtoffer bent. Nogmaals, ik wil er niets mee goedpraten. Maar ik zou wensen dat alle kerken het begrip mededogen als belangrijkste kernwaarde zouden gaan hanteren. Dat zou veel mensen een persoonlijke hel besparen.
RSS Feed