Het trapje naar de hemel

Als je gelooft dat er een hemel is, weet je dat pas zeker op het moment dat je er naartoe gaat. Dat dilemma staat helemaal voor het fenomeen 'geloven'. En dat doen we allemaal - alleen in hele verschillende zaken. Toch ontkom ik niet aan de vraag of het niet mogelijk zou zijn om een hemel op aarde te vinden. Dat zou toch veel fijner zijn. Dan weet je - als je tijd gekomen is - wat je ongeveer te wachten staat. 
Een hemel op aarde, is dat niet wat veel gevraagd? Kijk om je heen en aanschouw de misère, zullen veel mensen zeggen. Als ik mijn ronde met Sipke de hond maak, gaan sommige dagelijkse praatjes al snel over in geklaag (kunnen we daar trouwens geen kampioenschappen voor bedenken? Scoren we vast heel hoog met ons kikkerlandje). Er zijn natuurlijk veel mensen die het moeilijk hebben. Je zal maar net een oordeel van de oncoloog hebben gekregen. Of een brief van de bank dat ze nu toch echt je huis gaan veilen. Of..., nou ja, je kunt het zelf wel verzinnen en anders hoef je maar om je heen te kijken, de krant open te slaan of de tv aan te zetten.
Toch ben ik ervan overtuigd dat we een heel eind in de buurt van die hemel hier kunnen komen. Hoe? Allereerst heeft het te maken met loslaten. Met ruimte maken voor het hier en nu. Voor wat is (en zelfs dat is er eigenlijk niet). Met de diep gekoesterde wil om jezelf en de ander gelukkig te maken. Hoe? Door nabij te zijn. Door echt te willen luisteren. Door echt te willen kijken. Door echt iets voor de ander, voor de wereld te willen betekenen. Op welke manier dan ook. 
Je zou dat 'steentjes bijdragen' bouwen aan het fundament kunnen noemen. De een sjouwt een enorme kei de goede kant op. De ander houdt het bij een paar kiezels. Maar de grondgedachte is dat elk steentje goed is. Ze maken allemaal deel uit van het trapje naar de hemel. Door daar iedere dag een beetje verder aan te bouwen, loop je daar continu op. En omdat ook niemand weet of er in de hemel een onder of boven, links, rechts, oost, west is, zou het zomaar kunnen dat je die hele trap zonder enige moeite beloopt. Ach wat, misschien is het wel een roltrap of zweef je door het leven en zijn die steentjes eigenlijk gewoon sterren die je in het voorbijgaan groet. Met een lieflijk knikje vanaf je eigen trapje naar de hemel.