Het is maar een vraag

Op de kade staat een man in een rolstoel. Hij is tot aan de rand gereden. Nog maar een paar centimeter scheiden hem van het water dat enkele decimeter onder de kaderand staat. De omgeving is schitterend: een groot bergmeer omringd door toppen van de Alpen. Wie goed kijkt ziet dat de man in de rolstoel jong is, een jaar of zeventien, achttien. Het lijkt alsof hij zich niet van zijn omgeving bewust is; zijn blik is gericht op het water.
Vastberaden grijpt hij de ronde stang die op de wielen van zijn rolstoel zijn gemonteerd. Hij rolt een stukje naar achteren en sluit zijn ogen. Op het moment dat hij voorover buigt om de rolstoel met een flinke zet naar voren te bewegen, komt er een jochie naar hem toe gelopen. 'Bitte?', vraagt het ventje - een jaar of tien. De jongeman schrikt en kijkt op. 'Können Sie mir helfen mit meinem Kite?' 
Een jaar of tien later vertelt de jongeman in de rolstoel dat hij juist dit meer had gekozen, omdat het bijzonder diep is. 'Een paar seconden na mijn val in het water had niemand me nog kunnen redden. Dat er precies toen een jochie hulp nodig had bij het oplaten van zijn vlieger, ja dat was de kentering in mijn leven. Of je nou wel of niet in een rolstoel zit, je moet nooit bang zijn om te vragen. Dat ventje redde mijn leven met zijn simpele vraag. En een vlieger kun je nou eenmaal niet alleen oplaten. Door de verbinding die hij wist te maken, voelde ik dat het veel meer gaat om geven dan om nemen in het leven. Sinds die dag heb ik weer plezier in mijn leven.  Ik heb een vlieger gekocht en als er iemand hulp nodig heeft om die in de lucht te krijgen, ben ik het wel. Als ik iemand hier zie die er wat eenzaam uitziet, vraag ik hem of hij mij wil helpen met de vlieger. Daar heeft nog nooit iemand 'nee' op gezegd. Het bizarre is trouwens dat ik sinds die dag dat jochie hier nooit meer heb gezien.'
Dit waar gebeurde verhaal komt uit het boek 'Quiet mind, Fearless Heart' van Taoïst Brain Luke Seaward. Een aanrader voor iedereen die minder stress en meer balans in het leven wil. Een van de dingen die helpt is vragen. Gewoon, simpelweg vragen stellen. 'Kan ik je helpen?' 'Zal ik even meeduwen?' 'Zoek je iets?' 'Wilt u naar de overkant?' 'Kan ik iets voor je doen?' 'Hoe heet je?' Een vraag brengt het gesprek op gang. En wie in gesprek is, is niet alleen. Die voelt zich verbonden. Wat de jongen in de rolstoel met een glimlach tegen de schrijver zei, toen die zijn wandeltocht vervolgde, vat het prachtig samen: 'Kite therapy. I can't walk, but I can fly'.