We hadden een bijzonder gezellig dineetje en zaten daarna op de bank nog na te kletsen. Digestiefje erbij, koffie en... Omdat ik nog miste vroeg ik aan mijn vrouw of we nog chocola in huis hadden. Die had ze helaas weer teruggelegd in de supermarkt nadat een buurman had gezegd dat hij die chocola niet lekker vond. Jammer. En op dat moment schoot onze vriend omhoog uit de bank, rende naar de gang en kwam terug met een doosje waar een strik omheen zat en de naam van een uitstekende chocolatier op stond.
Had ik dat voorzien? Nee. Want hoewel ik de vriend had opgepikt bij de pont in Amsterdam-Noord hadden we het over vele zaken gehad - onder meer zijn bootreis van Bergen naar Trondheim, of andersom, dat weet ik niet meer - het thema chocola of bonbons was de revue niet gepasseerd. Het enige wat ik op dat moment deed, was het uitspreken van een verlangen. En ziedaar, het werd meteen vervuld.
Soms, heel soms kun je dingen zien die nog gaan gebeuren. Dat is niet per se een kwestie van helderziendheid. Het gaat er vooral om dat je bereid bent om echt te kijken, om daadwerkelijk datgene te zien wat er is. Wie goed kijkt, kan zien wat er in mensen leeft, wat hun verwachtingen zijn, hun dromen, hun verlangens. Daar hoeven ze echt niets over te zeggen. En dat zien is dan kijken met intuïtie, niet met verstand. Eerder spiritueel dan cognitief.
We leven in tijden van spirituele en intuïtieve armoede. Het lijkt er nogal eens dat we alles; nou ja - het meeste - denken te kunnen oplossen door vooral heel veel denkwerk. Maar denkwerk verbindt mensen niet echt, niet daadwerkelijk. Als je je wilt verbinden moet je dat met hart en ziel doen. Daar zit die connectiviteit namelijk al ingebakken, in je hart en je ziel. Misschien ziet de wereld er straks heel anders uit, als we eens wat meer vanuit ons hart en vanuit onze ziel aan de gang gaan. Want zeg nou eerlijk: hoe vaak heb je echt een volkomen helder hoofd?