Vandaag voor het eerst mijn nieuwe werkplek in hartje Amsterdam uitgeprobeerd. En beviel het? Dat zinnetje stond ooit op een zeer bekende poster van stichting Pandora die opkwam voor (ex-)psychiatrische patiënten. De vraag die eraan vooraf ging, luidde: Ooit een normaal mens ontmoet? Tja...
Beste lezers, ik zit er echt een beetje mee. In Nederland zijn we ooit groot geworden met burgerlijke ongehoorzaamheid. Wie de geschiedenisboeken in duikt, zal ontdekken dat we daar een zeer lange traditie hebben. Maar die is de laatste jaren in rap tempo teloor gegaan. Komt het door de ernstig en steeds vaker onzinnig controlerende overheid? Zitten we allemaal braaf op onze potjes met spaartegoed heel hard te hopen en te bidden dat de hypotheekrente-aftrek toch blijft? Hebben we met z'n allen het idee dat we al een hele batterij organisaties en tv-programma's hebben die het wel voor ons opnemen? Of heeft het vooral te maken met de sterk gegroeide individualisering. Ik weet het echt niet, maar wat ik wel weet is dat ik de oerhollandse burgerlijke ongehoorzaamheid enorm mis.
Een land laat zich niet leven door regeltjes, commissies en controlemechanismen. Een land groeit en bloeit niet door mensen die zo goed mogelijk binnen of eventueel zelfs wel heel eventjes op de lijntjes lopen. Een land komt niet vooruit door nog meer controle, nog meer angsthazerij en nog meer 'wat doe jij hier, rot op naar je eigen rotland-mentaliteit' - hoe lang het ook geleden is dat iemand hierheen kwam.
Nederland heeft verbinders nodig. Mensen die geloven dat je samen meer bereikt. Mensen die bruggen bouwen en architecten die mensen helpen dat te doen. Nederland heeft mensen nodig die het lef hebben om zo nu en dan lekker stout te zijn (en dan doel ik niet op spelletjes met zwepen en zwart leer). Zoals ik zelf toen ik zes was een hele ochtend niet op school verscheen, omdat ik de vuilniswagen zo boeiend vond, dat ik er met een vriendje een paar uur achter aan liep. En zoals mijn broer die een jaar jonger is, een touwtje aan zijn teen bond, omdat hij heel vroeg wilde gaan vissen met een vriend en mijn ouders dat verboden hadden. Misschien maakt dat de politiek ook wel zo kleurloos op dit moment. Eén smetje en je bent weg. Laten we dat met Albayrak niet doen. Een optreden bij P&W mag zo iemand toch niet nekken. Kom op zeg! Geef die Pauw gewoon een keer een klap voor z'n smoel. Dat is wat ie eigenlijk wil (komt toch dat zweepje weer terug...). Go, Nebahat, go! Nou ja, nu overdrijf ik misschien een beetje. Het lijkt me wel een goed idee om bovenstaand manual te vertalen en verplicht te stellen in het basisonderwijs. Want burgerlijke ongehoorzaamheid, daar kun je niet vroeg genoeg meer beginnen.
Beste lezers, ik zit er echt een beetje mee. In Nederland zijn we ooit groot geworden met burgerlijke ongehoorzaamheid. Wie de geschiedenisboeken in duikt, zal ontdekken dat we daar een zeer lange traditie hebben. Maar die is de laatste jaren in rap tempo teloor gegaan. Komt het door de ernstig en steeds vaker onzinnig controlerende overheid? Zitten we allemaal braaf op onze potjes met spaartegoed heel hard te hopen en te bidden dat de hypotheekrente-aftrek toch blijft? Hebben we met z'n allen het idee dat we al een hele batterij organisaties en tv-programma's hebben die het wel voor ons opnemen? Of heeft het vooral te maken met de sterk gegroeide individualisering. Ik weet het echt niet, maar wat ik wel weet is dat ik de oerhollandse burgerlijke ongehoorzaamheid enorm mis.
Een land laat zich niet leven door regeltjes, commissies en controlemechanismen. Een land groeit en bloeit niet door mensen die zo goed mogelijk binnen of eventueel zelfs wel heel eventjes op de lijntjes lopen. Een land komt niet vooruit door nog meer controle, nog meer angsthazerij en nog meer 'wat doe jij hier, rot op naar je eigen rotland-mentaliteit' - hoe lang het ook geleden is dat iemand hierheen kwam.
Nederland heeft verbinders nodig. Mensen die geloven dat je samen meer bereikt. Mensen die bruggen bouwen en architecten die mensen helpen dat te doen. Nederland heeft mensen nodig die het lef hebben om zo nu en dan lekker stout te zijn (en dan doel ik niet op spelletjes met zwepen en zwart leer). Zoals ik zelf toen ik zes was een hele ochtend niet op school verscheen, omdat ik de vuilniswagen zo boeiend vond, dat ik er met een vriendje een paar uur achter aan liep. En zoals mijn broer die een jaar jonger is, een touwtje aan zijn teen bond, omdat hij heel vroeg wilde gaan vissen met een vriend en mijn ouders dat verboden hadden. Misschien maakt dat de politiek ook wel zo kleurloos op dit moment. Eén smetje en je bent weg. Laten we dat met Albayrak niet doen. Een optreden bij P&W mag zo iemand toch niet nekken. Kom op zeg! Geef die Pauw gewoon een keer een klap voor z'n smoel. Dat is wat ie eigenlijk wil (komt toch dat zweepje weer terug...). Go, Nebahat, go! Nou ja, nu overdrijf ik misschien een beetje. Het lijkt me wel een goed idee om bovenstaand manual te vertalen en verplicht te stellen in het basisonderwijs. Want burgerlijke ongehoorzaamheid, daar kun je niet vroeg genoeg meer beginnen.
RSS Feed