John Fogerty zong het prachtig, lang geleden. Fogerty schreef het zelf en had samen met CCR een grote hit met dit nummer. Het liedje viel zomaar plop in mijn hoofd toen ik gisteren met Sipke de hond onze middag/avondwandeling maakte. Inderdaad, precies op het moment dat het begon te regenen. Nou heb ik geen hekel aan regen en zeker niet als de temperaturen omhoog gaan. Bovendien roept zo'n zomerachtige regen ook nog eens associaties op met het prachtige Fryske gedicht 'Do bist sêft as simmerrein' van Tiny Mulder. 'Jij bent zo zacht als zomerregen' - en waren we dat allemaal maar een beetje meer en een beetje vaker, denk ik er dan stiekem achteraan.
Goed, ik liep dus met Sipke de hond en we waren nog geen honderd meter van huis toen het zachtjes begon te regenen. Ik keek eens naar de lucht en dacht: 'Ach, dat is zo voorbij'. Nou, dus niet. De hele tocht van ruim een half uur regende het en dat dwong mij om zo nu en dan, als het hard begon te regenen, even onder een boom te schuilen. Dat schuilen onder een boom is op zich al een belevenis (ja, ik weet dat het nogal groot klinkt). Regen ruist, regen tikt, regent zoemt, regen knispert, regen bonkt, regen heeft kortom een heel arsenaal aan geluiden in huis (of beter: in wolk). Dat viel me ineens op toen ik onder die eerste boom stond. Prachtig. Zonder overdrijven had ik het gevoel dat ik voor het eerst in mijn leven echt naar de regen luisterde. Het was een fenomenaal concert waarvoor ik zachtjes, tegen alles en iedereen en niemand in het bijzonder, dankjewel fluisterde. Dat mag natuurlijk ook wel eens na al dat gevloek op die nattigheid. Stel je bent de regen, dan is het fijn als je in deze natte contreien ook eens een positief geluid hoort...
We togen verder, Sipke de hond en ik. En weer barstte er een behoorlijke bui los. Ik had hem al horen aankomen, want als je goed luistert hoor je het regengeluid aanzwellen. Onder de tweede boom viel het me op hoe mooi het gras buigt onder de druppels. Als ware circusartiesten buigen de grasstengels bij elke druppel om die met een speels gemak van zich te laten afglijden. Echt als je er even wat langer naar kijkt is het een fascinerend schouwspel. Je kunt overigens je blik ook richten op bladeren, bloemen, takken en op allerlei diersoorten. Ze laten die regen heel relaxed over zich heen komen.
Dan als laatste nog een beeld dat iedereen waarschijnlijk wel kent: een hond (of ander nat zoogdier) die de nattigheid van zich afschudt. Ik vind het zo grappig hoe dat gaat: een trilling, een schudden dat begint bij het puntje van de neus van Sipke en zich zonder haperen voortzet tot het is aangekomen bij het puntje van de staart. Ik wou dat ik dat kon - en dan niet alleen met regen (ook grappig: The tallest man on earth zingt nu een liedje dat begint met 'said the rain'). Om het te zien, moet je het lef hebben en de tijd nemen om goed kijken. Maar dan heb je ook wat.
Goed, ik liep dus met Sipke de hond en we waren nog geen honderd meter van huis toen het zachtjes begon te regenen. Ik keek eens naar de lucht en dacht: 'Ach, dat is zo voorbij'. Nou, dus niet. De hele tocht van ruim een half uur regende het en dat dwong mij om zo nu en dan, als het hard begon te regenen, even onder een boom te schuilen. Dat schuilen onder een boom is op zich al een belevenis (ja, ik weet dat het nogal groot klinkt). Regen ruist, regen tikt, regent zoemt, regen knispert, regen bonkt, regen heeft kortom een heel arsenaal aan geluiden in huis (of beter: in wolk). Dat viel me ineens op toen ik onder die eerste boom stond. Prachtig. Zonder overdrijven had ik het gevoel dat ik voor het eerst in mijn leven echt naar de regen luisterde. Het was een fenomenaal concert waarvoor ik zachtjes, tegen alles en iedereen en niemand in het bijzonder, dankjewel fluisterde. Dat mag natuurlijk ook wel eens na al dat gevloek op die nattigheid. Stel je bent de regen, dan is het fijn als je in deze natte contreien ook eens een positief geluid hoort...
We togen verder, Sipke de hond en ik. En weer barstte er een behoorlijke bui los. Ik had hem al horen aankomen, want als je goed luistert hoor je het regengeluid aanzwellen. Onder de tweede boom viel het me op hoe mooi het gras buigt onder de druppels. Als ware circusartiesten buigen de grasstengels bij elke druppel om die met een speels gemak van zich te laten afglijden. Echt als je er even wat langer naar kijkt is het een fascinerend schouwspel. Je kunt overigens je blik ook richten op bladeren, bloemen, takken en op allerlei diersoorten. Ze laten die regen heel relaxed over zich heen komen.
Dan als laatste nog een beeld dat iedereen waarschijnlijk wel kent: een hond (of ander nat zoogdier) die de nattigheid van zich afschudt. Ik vind het zo grappig hoe dat gaat: een trilling, een schudden dat begint bij het puntje van de neus van Sipke en zich zonder haperen voortzet tot het is aangekomen bij het puntje van de staart. Ik wou dat ik dat kon - en dan niet alleen met regen (ook grappig: The tallest man on earth zingt nu een liedje dat begint met 'said the rain'). Om het te zien, moet je het lef hebben en de tijd nemen om goed kijken. Maar dan heb je ook wat.
RSS Feed