Bovenstaande foto toont de redactie (anno 2011) van De Groene Amsterdammer - onafhankelijk sinds 1877. Afgelopen dinsdag mocht ik - alweer - een Taaltrip van jINC doen. Het was een bijzondere trip deze keer, omdat er een journaliste van De Groene (zo heet ie in de volksmond) mee liep: Irene van der Linde. We bleken erlkaar al eens eerder gezien te hebben, maar konden ons beide niet meer herinneren waar (maar terwijl ik dit schrijf komt het beeld langzaam bovendrijven). We deden de Taaltrip Geschiedenis en die begint in het Amsterdam Museum. Dat was ooit een weeshuis voor jongens en meisjes en dat spreekt zeer tot de verbeelding bij de kinderen uit groep 6.Het mooie van zo'n trip is dat je als begeleider heel veel hulp krijgt. Allereerst van de extra begeleider die er altijd bij is; vaak een ouder of de leerkracht. Maar de grootste hulpen zijn de kinderen zelf. Met hun aangeboren nieuwsgierigheid (en leer dat nooit af jongens en meisjes!) bestoken ze me de hele tocht lang met vragen van de meest uiteenlopende aard. Geweldig. Ik maak er een sport van om op elke vraag een antwoord te hebben en probeer zoveel mogelijk de kinderen zelf aan het denken te zetten. Ze weten vaak veel meer dan ze zelf in eerste instantie denken.
De grootste sport vind ik nog wel om de kinderen die wat stiller zijn uit hun tent te lokken. Zo was er dinsdag een jochie - nou ja de grootste van het groepje - die nauwelijks in ging op de vragen. In het begin laat ik dat meestal maar even; de kinderen moeten ook aan mij wennen. Maar na een klein uurtje vond ik het wel tijd om hem eens wat meer te betrekken. En zo waren we binnen de kortste keren verwikkeld in een gesprek over familie, een oom in Marokko, rijkdom, huisdieren (zangvogels, hagedissen) en nog veel meer. Prachtig.
Maar het mooiste moest nog komen. Irene stelde nogal wat vragen - vooral aan de kinderen. Ze had zichtbaar plezier in deze tocht door Amsterdam-Centrum en deed - toen we bij de Singel waren aanbeland - spontaan de suggestie om even naar de redactie van de Groene te lopen. Vlakbij. Nou, voor zo'n kans moet je alle ruimte maken. Dat ruikt naar avontuur. Dus zo gezegd en zo gedaan. We zijn met het hele gezelschap op alle verdiepingen van het pand geweest. De kinderen hebben gezien hoe het blad wordt opgemaakt, ze hebben even gesproken met de hoofdredacteur, rondgekeken op de reactie-afdeling en natuurlijk allemaal een Groene mee naar huis genomen.
Zo kreeg de Taaltrip ineens een nog veel taliger dimensie. Het mooiste was dat een van de meisjes ook nog journaliste wilde worden. Ze had ook een paar scherpe vragen voor de medewerkers van De Groene.
Zo hadden we een ochtend die de kinderen niet snel zullen vergeten. Ik ben benieuwd wat ze in de klas allemaal vertellen over hun avontuur. En ik wil Irene bedanken voor haar spontane suggestie. Zulke invallen maken zorgen voor veel vrolijkheid en avontuur. En dat brengt een glimlach op ieders gezicht.
Tot slot nog dit: Irene van der Linde schreef twee prachtige boeken over Europa: Het einde van Europa - ontmoetingen langs de nieuwe Oostgrens en Het veer van Istanbul - ontmoetingen langs de Bosporus. Aanraders. Als groot liefhebber van non-fictie en fotografie heb ik ervan gesmuld. Net als van deze bijzondere Taaltrip.
De grootste sport vind ik nog wel om de kinderen die wat stiller zijn uit hun tent te lokken. Zo was er dinsdag een jochie - nou ja de grootste van het groepje - die nauwelijks in ging op de vragen. In het begin laat ik dat meestal maar even; de kinderen moeten ook aan mij wennen. Maar na een klein uurtje vond ik het wel tijd om hem eens wat meer te betrekken. En zo waren we binnen de kortste keren verwikkeld in een gesprek over familie, een oom in Marokko, rijkdom, huisdieren (zangvogels, hagedissen) en nog veel meer. Prachtig.
Maar het mooiste moest nog komen. Irene stelde nogal wat vragen - vooral aan de kinderen. Ze had zichtbaar plezier in deze tocht door Amsterdam-Centrum en deed - toen we bij de Singel waren aanbeland - spontaan de suggestie om even naar de redactie van de Groene te lopen. Vlakbij. Nou, voor zo'n kans moet je alle ruimte maken. Dat ruikt naar avontuur. Dus zo gezegd en zo gedaan. We zijn met het hele gezelschap op alle verdiepingen van het pand geweest. De kinderen hebben gezien hoe het blad wordt opgemaakt, ze hebben even gesproken met de hoofdredacteur, rondgekeken op de reactie-afdeling en natuurlijk allemaal een Groene mee naar huis genomen.
Zo kreeg de Taaltrip ineens een nog veel taliger dimensie. Het mooiste was dat een van de meisjes ook nog journaliste wilde worden. Ze had ook een paar scherpe vragen voor de medewerkers van De Groene.
Zo hadden we een ochtend die de kinderen niet snel zullen vergeten. Ik ben benieuwd wat ze in de klas allemaal vertellen over hun avontuur. En ik wil Irene bedanken voor haar spontane suggestie. Zulke invallen maken zorgen voor veel vrolijkheid en avontuur. En dat brengt een glimlach op ieders gezicht.
Tot slot nog dit: Irene van der Linde schreef twee prachtige boeken over Europa: Het einde van Europa - ontmoetingen langs de nieuwe Oostgrens en Het veer van Istanbul - ontmoetingen langs de Bosporus. Aanraders. Als groot liefhebber van non-fictie en fotografie heb ik ervan gesmuld. Net als van deze bijzondere Taaltrip.
RSS Feed