In een niet al te ver verleden heb ik ze beide al eens mogen ontmoeten: Job Cohen en Nebahat Albayrak. De ontmoeting van Cohen was tijdens de diploma-uitreiking van IMC Weekendschool in het voormalige Shell-gebouw in Amsterdam-Noord. De toren was toen al grotendeels leeg. Cohen hield een prachtig betoog voor de kinderen die hun diploma kregen. Met handtekening van Cohen natuurlijk. Wat deze dag extra bijzonder maakte, was niet alleen dat ook mevrouw Cohen aanwezig was, maar ook het feit dat alle aanwezigen in kleine groepjes naar de bovenste verdieping mochten om daar in de voormalige boardroom van het fenomenale uitzicht over Amsterdam te genieten. Het was helder weer die dag, dus dat beeld staat in mijn geheugen gegrift.
Nebahat Albayrak heb ik twee keer ontmoet. Een jaar of acht geleden heb ik haar geïnteviewd voor het magazine van Stichting Exodus - een stichting die zich inzet voor (ex-)gedetineerden. Onder andere door in diverse steden in het hele land huizen voor deze verguisde groep mensen te onerhouden. In die huizen bouwen ex-gedetineerden (en soms ook mensen die dat als alternatieve straf opgelegd hebben gekregen door de rechter) hun leven weer op. Vier pijlers staan daarin centraal: wonen, werken, zingeving en relaties. En juist die laatste twee maken Exodus anders. Want reken maar dat de meeste ex-gedetineerden zichzelf vragen stellen over de zin van het leven en over wie hen nog wil.
De tweede keer dat ik Albayrak de hand mocht schudden was tijdens een congres voor Work-Wise, een traject voor jongeren die een tijd in een justitiële jeugdinrichting hebben vastgezeten. Voor deze jongeren had ik, in opdracht van een bureau en samen met cameraman/regisseur Otto en producent Ilja een film gemaakt over wat Work-Wise voor kon betekenen. Die film werd tijdens het congres voor het eerst vertoond. En staatssecretaris Albayrak had een gloedvol verhaal over hoop en toekomst, dat een prachtige draai kreeg door een paar vragen van de aanwezige jongeren. Daar ging ze met een geweldige knipoog op in.
Ik ben ervan overtuigd dat de wereld er een stuk beter van wordt als we meer vrouwen aan de macht krijgen. Daarom hoop ik dat Nebahat Albayrak de PvdA mag gaan leiden. En wat mij betreft wordt ze dan over niet al te lange tijd onze eerste vrouwelijke premier.
Nebahat Albayrak heb ik twee keer ontmoet. Een jaar of acht geleden heb ik haar geïnteviewd voor het magazine van Stichting Exodus - een stichting die zich inzet voor (ex-)gedetineerden. Onder andere door in diverse steden in het hele land huizen voor deze verguisde groep mensen te onerhouden. In die huizen bouwen ex-gedetineerden (en soms ook mensen die dat als alternatieve straf opgelegd hebben gekregen door de rechter) hun leven weer op. Vier pijlers staan daarin centraal: wonen, werken, zingeving en relaties. En juist die laatste twee maken Exodus anders. Want reken maar dat de meeste ex-gedetineerden zichzelf vragen stellen over de zin van het leven en over wie hen nog wil.
De tweede keer dat ik Albayrak de hand mocht schudden was tijdens een congres voor Work-Wise, een traject voor jongeren die een tijd in een justitiële jeugdinrichting hebben vastgezeten. Voor deze jongeren had ik, in opdracht van een bureau en samen met cameraman/regisseur Otto en producent Ilja een film gemaakt over wat Work-Wise voor kon betekenen. Die film werd tijdens het congres voor het eerst vertoond. En staatssecretaris Albayrak had een gloedvol verhaal over hoop en toekomst, dat een prachtige draai kreeg door een paar vragen van de aanwezige jongeren. Daar ging ze met een geweldige knipoog op in.
Ik ben ervan overtuigd dat de wereld er een stuk beter van wordt als we meer vrouwen aan de macht krijgen. Daarom hoop ik dat Nebahat Albayrak de PvdA mag gaan leiden. En wat mij betreft wordt ze dan over niet al te lange tijd onze eerste vrouwelijke premier.
RSS Feed