Geluksboost nodig? Doe een Taaltrip!

De allerleukste zaken vergeet je soms het snelst. Woensdagochtend heb ik twee uur lang met een smile van oor tot oor door het centrum van Amsterdam gelopen. Met een groep kinderen van wie bepaalde politici vinden dat ze zo snel mogelijk - samen met hun ouders en broers en zussen - zo snel mogelijk hun biezen moeten pakken. Allemachtig, wat een domheid ligt aan die visie ten grondslag. Als we iets nu en hier in dit land nodig hebben is het optimisme, vitaliteit, nieuwsgierigheid en de wil om te bouwen, in plaats van af te breken.
Goed ik was dus op pad met een deel van een schoolklas en hun Marokkaanse meester. Zes kinderen van wie er zeker één, maar eerlijk gezegd wel twee denk ik, direct in de categorie ADHD geplaatst zouden worden. Nou, doe mij maar twee uur lang zo'n stuiterbal. Ik heb een wereldtijd met hem. Laten we hem voor het gemak maar even Karim noemen. Trainingspakkie, gympen, grote bruine ogen, beetje opdringerig, niet altijd even aardig tegen z'n klasgenootjes ('jij moet je bek houden'), maar tjongejonge wat kon dat gastje vertellen. Echt, verhalen, geen idee waar hij het vandaan haalde.
Om het allemaal even in perspectief te zetten: ik deed (voor het eerst) een Taaltrip van JINC. Dat is een van de uitstekende initiaiteven van JINC om kinderen en jongeren meer en betere kansen te geven. Taaltrip is specifiek gericht op kinderen met een taalachterstand. En nee, lieve lezertjes, dat zijn niet alleen kinderen uit kansarme wijken in grote en middelgrote steden. Het verschijnsel structurele taalachterstand komt ook voor in delen van Friesland, in de Mijnstreek en ik gok zo dat bepaalde delen van Zeeland en Groningen er ook last van hebben. Tijdens een Taaltrip neem je als vrijwillige begeleider ongeveer zes kinderen onder je hoede en met hen leg je een vooraf bepaald traject af. Dat kan in en rondom het Amsterdam Museum zijn, maar ook op Schiphol of in de supermarkt. De kinderen hebben op school die trip voorbereid en je leert hen aan de hand van voorbeelden en verhalen een aantal nieuwe, moeilijke woorden aan. Spelenderwijs. Bijvoorbeeld armoede, bezienswaardigheid, historie, gevel en kinderkopje.
Ik heb zoveel plezier beleefd aan de nieuwsgierigheid van de kinderen. Hun batterij aan vragen, hun herkenning als ze een woord op school al hadden geleerd, hun wil om verhalen te horen en op basis daarvan nog meer vragen te stellen (alsof ik álles wist), hun bereidheid om twee uur lang te lopen en van alles te bekijken en dat alles steeds met een lach en grote ogen die alle nieuwe kennis en indrukken opzogen. En misschien wel bovenal: het gevoel van vertrouwen dat al heel snel ontstond, en het besef dat je met z'n allen mooie momenten deelt. Zelfs hun meester begon langzaam maar zeker een beetje te glimmen. Er maakte zich van mij een diepgaand geluksgevoel meester en dat werkte nog de hele dag door.
Stel nou hè. Stel nou dat wij volwassenen. Met al onze belangrijkheid, al ons moeten, al ons gezien willen worden, al onze niet-vervulde dromen die zich uiten in angst en cynisme, al ons denken in hiërarchie, in politiek, in strategie en tactiek, in wie is voor en wie is tegen mij. Stel nou dat we dat morgen met z'n allen één dag loslaten. We stappen gewoon één dag over al die volwassen shit heen en we gedragen ons als kinderen. Nieuwsgierig, vrolijk, met de wil om er samen een avontuur van te maken. Vol vertrouwen dat het goed komt, dat er altijd iemand voor je zorgt (ook al zie je die niet), dat alles kan en niets moet, dat de wereld en de anderen het goed met ons voor hebben, dat we van alles en iedereen kunnen leren en dat ook willen. Dan voorspel ik bij deze dat iedereen die dat aandurft een enorme geluksboost krijgt. En wie wi