Nog maar iets meer dan week geleden was ik in Teylingereind. Dat is een justitiële jeugdinrichting. Ik mocht er - voor de derde keer op rij - mijn workshop 'Reclame maken voor jezelf' geven. En dat was weer een avontuur. Drie dagen was ik er samen met Virgil (die zelf met jongeren werkt die een licht verstandelijk beperking hebben) die inmiddels een geweldige steun en toeverlaat is voor mij. Hij vertelt daar over zijn project - Stichting Jongeren die het Kunnen - en dat maakt indruk, zelfs op de jongeren die in Teylingereind zitten. Waarom? Simpel. Virgil doet iets waar hij trots op is. En dat straalt hij uit wanneer hij over zijn project vertelt.
Het doel van mijn workshop daar is ook simpel: ik wil dat ze iets maken waar ze zelf trots op zijn. Met hulp van een paar hardwerkende professionals zoals fotograaf Jaap Stahlie; vormgevers Lein, Nasr en Wilma; rappers D-Lipps, Frank the Frankie; Filmer Umit en ikzelf natuurlijk. We leggen de lat hoog en hebben ook een aantal spelregels: geen negatieve gebaren, geen negatieve teksten en niet met iemand anders op de foto. Wel een duidelijke opdracht voor de tekst: schrijf aan iemand die je dierbaar is.
Door die opdracht kregen we prachtig materiaal. Van een jongere die een tekst voor zijn hond schreef, tot een recht uit het hart geschreven verhaal over de band met je beste vriend tot een ode aan een moeder en een belofte aan een dochter. Sommige teksten zijn zo recht uit het hart, dat ze direct in je eigen hart landen. Zo komt er direct een einde aan de ontmenselijking die sommigen deze jongens toewensen. Waarmee ik niets wil afdoen aan het leed dat ze bij slachtoffers hebben veroorzaakt. Ieder mens draagt de consequenties van zijn keuzes.
Toch hebben de meesten van hen juist iets nodig om trots op te zijn. Er is vaak een groot verschil tussen hun presentatie en hun zelfbeeld. Het maken van deze posters draagt een klein beetje bij aan het verbeteren van dat zelfbeeld. Je ziet het aan hoe ze met die poster omgaan als ze die in handen hebben. En aan de manier waarop ze ons bedanken. Met respect en recht uit het hart. En daar ben ik dan weer trots op.
Het doel van mijn workshop daar is ook simpel: ik wil dat ze iets maken waar ze zelf trots op zijn. Met hulp van een paar hardwerkende professionals zoals fotograaf Jaap Stahlie; vormgevers Lein, Nasr en Wilma; rappers D-Lipps, Frank the Frankie; Filmer Umit en ikzelf natuurlijk. We leggen de lat hoog en hebben ook een aantal spelregels: geen negatieve gebaren, geen negatieve teksten en niet met iemand anders op de foto. Wel een duidelijke opdracht voor de tekst: schrijf aan iemand die je dierbaar is.
Door die opdracht kregen we prachtig materiaal. Van een jongere die een tekst voor zijn hond schreef, tot een recht uit het hart geschreven verhaal over de band met je beste vriend tot een ode aan een moeder en een belofte aan een dochter. Sommige teksten zijn zo recht uit het hart, dat ze direct in je eigen hart landen. Zo komt er direct een einde aan de ontmenselijking die sommigen deze jongens toewensen. Waarmee ik niets wil afdoen aan het leed dat ze bij slachtoffers hebben veroorzaakt. Ieder mens draagt de consequenties van zijn keuzes.
Toch hebben de meesten van hen juist iets nodig om trots op te zijn. Er is vaak een groot verschil tussen hun presentatie en hun zelfbeeld. Het maken van deze posters draagt een klein beetje bij aan het verbeteren van dat zelfbeeld. Je ziet het aan hoe ze met die poster omgaan als ze die in handen hebben. En aan de manier waarop ze ons bedanken. Met respect en recht uit het hart. En daar ben ik dan weer trots op.
RSS Feed